Standvastigheid: Een Gids voor Mannen om Kracht en Moed te Cultiveren

Het belang van vastberadenheid en standvastigheid in je leven is groot, dus lees dit artikel aandachtig!

Om succesvol te zijn, moet je zo sterk zijn als een eik. Je moet je mannetje staan als dat nodig is en durven nee zeggen wanneer het tijd is om nee te zeggen en dat ook menen. Dit vraagt om een bepaalde vorm van vastberadenheid. Maar zodra je dit onder de knie hebt, is het geen koppigheid meer, maar kracht. Het is de kracht van karakter, het vermogen om je voet bij stuk te houden.

Deze vaardigheid moet je ontwikkelen, onder andere door eerlijk te zijn. Op die manier neem je je plaats in de wereld in als een fatsoenlijk persoon en een goede burger en speel je het spel van het leven goed. Je staat rechtop, met je schouders naar achteren.

Alsof de wereld een slagveld is met uitdagingen van alle kanten: de druk van de maatschappij, de onvoorspelbare natuur, je eigen innerlijke demonen en onwetendheid en de onzekere toekomst. Dit is allemaal jouw verantwoordelijkheid en je kan ervoor kiezen om je te verstoppen, bang te zijn, jezelf als slachtoffer te zien en bitter en cynisch te worden. Dat is begrijpelijk, want het kan pijnlijk zijn.

Of je kan je omdraaien en zeggen: “Kom maar op, ik ben sterker dan deze uitdaging.” Dit is wat ik ontdekte door naar de donkerste dingen te kijken die ik kon bedenken. Ik keek niet alleen naar de gruwelijkheden van Auschwitz en de Goelag, maar ook naar persoonlijke problemen. Ik was vooral geïnteresseerd in de mensen die de vreselijke daden uitvoerden die de totalitaire regimes van hen eisten.

Mensen die ik zag in het boek “Ordinary Men”, waarin een politiebataljon in Polen werd getraind om onschuldige vrouwen te executeren. Het kost veel training om jezelf zover te krijgen. Aan het einde van zo’n training ben je niet meer dezelfde persoon. Het is behoorlijk gruwelijk, dat kan ik je vertellen.

Ik probeerde me voor te stellen hoe het zou zijn om zo’n persoon te zijn. Want dat zijn wij, op een bepaalde manier. Maar ik wilde ook weten hoe het zou zijn om juist niet zo’n persoon te zijn, om te weigeren om dat te doen, om er niet aan deel te nemen. Wat ik ontdekte door deze totalitaire neiging persoonlijk te maken, was dat er meer in ons zit dan in de horror.

We hebben de mogelijkheid in ons om het kwaad en de duisternis te overwinnen, als we de moed, de waarheid, de bekwaamheid en de bereidheid hebben om de dingen recht te zetten. En het is interessant, want het bevestigde een oude uitspraak van Carl Jung die ik las: “Wat je het meest wilt vinden, zal gevonden worden waar je het minst wilt kijken. Dit betekent dat als je bereid bent om je om te draaien, rechtop te staan en de duisternis recht

in de ogen te kijken, je het helderste licht zult ontdekken. En dan is het niet alleen iets dat het ontdekken waard is, want er zal altijd verschrikkelijke duisternis in je leven zijn die je cynisch en bitter kan maken. Misschien kijk je er gewoon niet genoeg naar, want als je er genoeg naar zou kijken en niet zou wegkruipen en alles zou inzetten wat je in je hebt, zou je ontdekken dat er meer aan jou is dan aan de horror.

Leren van het voorbeeld van anderen

Ik zag hoe mijn schoonvader standvastig bleef toen mijn schoonmoeder zo’n vijftien of twintig jaar geleden een vorm van dementie ontwikkelde. Het was een degeneratieve neurologische ziekte, vergelijkbaar met Alzheimer. Het is een van die vreselijke ziekten waarbij je iemand voor je ogen ziet aftakelen, een langzame, pijnlijke dood.

Maar hij bleef standvastig, kan ik je vertellen en hij speelde een beetje de clown, vooral om mensen te vermaken, maar hij was geen dwaas. Ik had altijd bewondering voor hem en mocht hem graag en gelukkig was dat wederzijds.

Hij was vaak weg met zijn vrienden in het noorden van Groningen en was daardoor niet veel thuis, omdat hij veel werkte. Hij was een soort feestbeest in de stad, maar tevens een goede zakenman en een goed mens.

Toen werd zijn vrouw ziek en verhuisden ze naar een andere stad, waar hij voor haar zorgde gedurende zo’n vijftien jaar. Onvoorstelbaar. Naarmate ze verder achteruitging, verlangde ze steeds sterker naar zijn aanwezigheid. Zelfs toen ze bijna helemaal zichzelf niet meer was, lichtte ze op zodra hij de kamer binnenkwam.

Hij zorgde voor haar tot enkele weken voor haar dood, toen ze uiteindelijk naar een verzorgingstehuis moest omdat hij niet meer in staat was haar uit haar stoel op te tillen. We hadden veel contact met hem, omdat we probeerden hem te helpen omgaan met de situatie en ervoor te zorgen dat het geen ondraaglijke hel voor hen beiden zou worden.

We hadden borden opgehangen in het huis om haar te vertellen wanneer hij wegging, zodat ze wist waar hij was en er waren opnames in de badkamer zodat ze wist wat ze moest doen als ze naar de badkamer ging. We probeerden alles te doen om deze ongelooflijk verschrikkelijke ervaring draaglijk te maken.

En hij deed met alles mee en klaagde er niet over. Hij deed wat hij kon. Het was geen pretje, dat kan ik je vertellen, maar het was ook geen hel. En toen waren we daar allemaal rond haar sterfbed en het gezin kon behoorlijk goed met elkaar overweg. Geen familieruzie tijdens de dood van moeder. Dat was best prettig. En toen overleed ze. En dat was dat.

Maar het was niet alleen dat

Omdat het gezin op een waardige en eerlijke manier met deze tragedie omging, werden ze hechter. Ze hadden meer respect voor hun vader en trokken allemaal meer met elkaar op. En dat was een goed voorbeeld van hoe je op zijn minst een zekere mate van licht uit de duisternis kunt halen, zelfs op persoonlijk niveau. Het is de moeite waard om jezelf af te vragen of je misschien dingen doet die dwaas zijn en die je eigenlijk niet wilt. Kies een doel dat de moeite waard is, een doel waarmee je jezelf verbetert.

Omring jezelf met mensen die er ook zo over denken, die je succes vieren en teleurgesteld zijn als je faalt. Vergelijk jezelf met wat je gisteren bereikt hebt, niet met wat anderen vandaag bereikt hebben. Zorg ervoor dat je eigen leven op orde is, zodat je niet de wereld vervloekt als de dingen in de war zijn en het misschien jouw schuld is.

Probeer iets betekenisvols na te streven en je best te doen om de waarheid te spreken. Dat alles. En kijk wat er gebeurt. Wie denk je wel niet dat je bent? Je denkt misschien dat je een soort van wonderbaarlijk verschijnsel bent. Maar we bestaan al drie-en-een-half miljard jaar. Elk van je voorouders is succesvol voortgeplant.

En hier sta je tegen alle mogelijke kansen in deze wereld, die half hel en half bitterheid, tirannie en kwaadwillend is. En toch weet jij alleen wat er in jou zit, dit vermogen voor bewustzijn en het vermogen om potentieel om te zetten in iets goeds. Dat zijn wij, man. Dat is het ons verhaal. Het individu als hoeksteen van de samenleving. Een nieuw verhaal vertelt zich maar nu met jou in de hoofdrol.