Ryan Overlijdt Door Giftige Beet (Bijna-doodervaring – NDE)

Ik ben Ryan en ik heb een bijna-doodervaring gehad. Ik had een medisch noodgeval waarbij het leek alsof ik door een spin op een paar plaatsen was gebeten. We konden dat niet bevestigen, maar dat bleek het uiteindelijk wel te zijn. Alle tests gaven dit overduidelijk aan, ik was dus op het randje van de dood toen ze me het ziekenhuis binnenbrachten.

Ze zeiden dat ze mijn leven konden redden en dat ik geopereerd moest worden. Dus natuurlijk stemde ik daarmee in en ik ging de operatie in. Ik herinner me niet precies wat er daarna gebeurde, maar ik herinner me wel dat ik flauwviel. Ze gaven me medicijnen en ik viel in slaap.

Het meest levendige dat me voor de geest komt, was dat ik mezelf op een andere plek bevond, zeker niet hier. Het was alsof ik in het hiernamaals was, een spirituele wereld. Ik was zeker buiten mijn lichaam. Er was een oceaan voor me, een oceaan van zielen.

Ik kon alle zielen zien die ooit hadden geleefd en ze stroomden in alle richtingen. Het ging verder dan ik kon zien, als een enorme energieveld dat vloeide en bewoog, maar het waren allemaal mensen. Velen van hen kwamen en gingen van en naar de Aarde, als aan de andere kant van een sluier. Er was een gevoel van doelgerichtheid in die beweging, een algemeen begrip van alles.

Iedereen had een doel, iedereen deed iets met een duidelijk doel. Ik wilde naar één persoon kijken, gewoon één van hen observeren. Ik keek naar een willekeurige persoon, een vrouw in de late vijftig, blond haar. Ze keek terug naar me, glimlachte en knikte.

We begrepen elkaar zonder woorden. Het was alsof ze wist waarom ik keek, het was niet ongemakkelijk, het was natuurlijk. Er waren verschillende niveaus waar mensen naartoe gingen, plaatsen met verschillende doelen en energieën. Sommige waren drukker, anderen straalden vrede en rust uit.

Het ging allemaal verder dan woorden kunnen beschrijven, maar er was een algemeen begrip. Het gaf me vrede, weten dat alles goed komt, dat pijn en verdriet slechts tijdelijk zijn. Alles is zoals het hoort te zijn, al is dat moeilijk te begrijpen aan deze kant. Alles komt goed.

Ze draaide zich om en keek naar me, glimlachte en knikte. Ik glimlachte terug en we begrepen elkaar zonder woorden, alsof ze wist dat ik naar haar keek. Het was een wederzijds moment, niet ongemakkelijk. Terwijl ik daar was, besefte ik dat er verschillende niveaus of dimensies waren waar mensen naartoe gingen.

Sommige plekken hadden veel activiteit en doelgerichte bezigheden, terwijl andere plaatsen straalden van helder licht en kalmte. Daar voorbij was er iets wat ik niet goed kan beschrijven, een dieper begrip van alles. Een algemeen gevoel van vrede en begrip doordrong alles, ver voorbij wat ik met woorden kan uitleggen. De vrede die ik daar voelde, strekte zich uit overal om me heen, voorbij mijn eigen zijn, voorbij deze plek, voorbij alles.

Het was een diepe wetenschap dat alles uiteindelijk goed zou komen, dat alles in orde was. De pijn, verdriet en verlies die we aan deze kant ervaren zijn tijdelijk en maken slechts een klein deel uit van het grotere geheel dat we niet kunnen zien. In dat grotere geheel is alles zoals het hoort te zijn, hoewel we dat vaak niet kunnen begrijpen vanwege ons beperkte perspectief. We lijden en worstelen, maar alles komt goed.

En dat is moeilijk te bevatten, want we ervaren veel lijden en het is moeilijk te begrijpen waarom dat ooit goed zou zijn. Het is iets wat voorbij ons gaat op dit moment, maar alles zal uiteindelijk goed zijn en is al goed. Na een tijdje aan die kant te zijn geweest, besloot ik dat ik terug wilde naar de Aarde. Ik wilde zien wat er gaande was en ik had een sterke herinnering aan die intentie, hoewel ik het me pas later besefte.

Toen kwam ik weer bij bewustzijn in het ziekenhuis, niet in mijn lichaam, maar in de kamer waar mijn familie op me wachtte. En natuurlijk was het eerste wat ik deed, naar hen toe gaan en bij hen zijn. Ik hing rond met hen, luisterde naar hun gesprekken en probeerde zelfs af en toe mee te praten. Het was grappig hoe ik mijn vriendin op dat moment aanmoedigde in een gesprek met mijn tante.

Het was alsof ze me konden horen, alsof onze zielen met elkaar communiceerden. Ik was er zeker van dat mijn woorden betekenis hadden voor hen, zelfs als mijn fysieke lichaam nog niet volledig bij bewustzijn was. Dit gaf me hoop en optimisme, en ik wist dat zelfs wanneer dierbaren overlijden, ze nog steeds in ons leven zijn, zij het op een andere manier. Dit was een van de belangrijkste inzichten die ik uit mijn ervaring heb gehaald: het besef dat we doorgaan en dat degenen die we verliezen nog steeds bestaan.

Dit heeft me vrede gegeven en heeft mijn kijk op het leven veranderd. Het was fascinerend om me die gesprekken te herinneren, vooral omdat ik ze later met mijn vriendin had. We spraken over haar moeder, die haar vaak met religieuze teksten onder druk zette en haar schuldgevoelens probeerde aan te praten door de Bijbel te citeren. Ik herinnerde me dat ik haar vertelde dat ze de Bijbel beter zou moeten bestuderen dan haar moeder, zodat ze kon terugslaan als ze probeerde haar met die teksten te manipuleren.

Terwijl ik dit met mijn vriendin besprak, herinnerde ik me plotseling dat deze conversatie eigenlijk had plaatsgevonden terwijl ik in de operatiekamer was. Ik was verbaasd dat ik me dat niet meteen had herinnerd. Mijn vriendin zei dat we dat gesprek hadden terwijl ik in de operatiekamer was en nog niet eens volledig was bijgekomen. Dit besef was schokkend voor haar, omdat ze wist dat ik buiten bewustzijn was tijdens de operatie en geen manier had om dit gesprek te kennen.

Dit was een krachtig bewijs voor haar dat mijn ervaring echt was en niet zomaar verzonnen.  Terwijl ik langzaam herstelde, merkte ik dat mijn fysieke lichaam nog steeds niet volledig gehoorzaamde aan mijn wil. Het was alsof ik met stokjes probeerde te eten in plaats van mijn handen te gebruiken. Ik voelde me nog steeds deels buiten mijn lichaam, wat het moeilijk maakte om normaal te functioneren.

Mijn zicht was overgevoelig voor licht en geluid, waardoor het moeilijk was om mijn ogen open te houden. Ik hoorde stemmen om me heen, maar kon de mensen niet zien, wat erg frustrerend was. Ik vroeg wie ze waren en waar ze waren, en ze vertelden me dat ze verpleegsters waren in het ziekenhuis. Het was een vreemde ervaring om met stemmen te praten zonder de mensen te zien die ze produceerden.

Langzaam begon ik me weer meer in mijn lichaam te voelen, maar het was nog steeds een vreemde en vermoeiende ervaring om te proberen mijn lichaam te beheersen. Op een gegeven moment stond ik zelfs recht op in bed, wat de verpleegsters enorm verraste, omdat ik eigenlijk nog niet volledig wakker zou moeten zijn. Ze brachten me naar mijn familie, die in een ziekenhuiskamer op me wachtte. Mijn lichaam voelde nog steeds onwennig en moeilijk te beheersen, maar ik wilde hen zien en bij hen zijn.

Ik zag er waarschijnlijk vreemd uit voor hen, met mijn onhandige bewegingen en moeizame pogingen om met ze te communiceren.  Tijdens mijn interacties met mijn familie kon ik nog steeds af en toe even ‘uit mijn lichaam stappen’, alsof mijn lichaam op de automatische piloot doorging terwijl ik even een pauze nam. Het was alsof ik mezelf van buitenaf kon observeren, terwijl ik nog steeds hoorde wat ik zei en me bewust was van wat er gebeurde. Het was een vreemde gewaarwording om mijn eigen lichaam te zien en te horen praten zonder directe controle over elke beweging en elk woord.

Ik herinner me dat ik dingen zei tegen mijn familieleden die ik me later niet kon herinneren. Mijn familie vertelde me dat ik sommige dingen had gezegd over andere familieleden, boodschappen die ze wilden overbrengen. Het was vreemd voor mij, omdat ik me sommige van die gesprekken niet herinnerde, maar ik geloofde hen en wist dat er iets bijzonders aan de hand was. Er was een diepe verbinding tussen mijn bewustzijn en mijn fysieke lichaam, alsof ik soms op de achtergrond stond terwijl mijn lichaam doorging met praten en handelen.

Mijn lichaam voelde nog steeds niet helemaal als het mijne, en soms moest ik me even terugtrekken om op adem te komen. Tijdens die momenten kon ik mijn lichaam zien, nog steeds doorgaand met praten en bewegen alsof het een eigen wil had. Het was een vreemde gewaarwording om jezelf van buitenaf te observeren en te beseffen dat je lichaam eigenlijk gewoon doorgaat zonder dat je er directe controle over hebt. Het was alsof ik een stapje terug kon nemen en naar mijn eigen leven kon kijken alsof het een film was.

Langzaam begon ik me comfortabeler te voelen in mijn lichaam en kon ik meer controle uitoefenen over mijn bewegingen en woorden. Maar zelfs toen ik terugkeerde naar mijn lichaam, bleef ik die diepe wetenschap bij me dragen, de wetenschap dat alles uiteindelijk goed zal komen. Zelfs als ik me soms overweldigd voel door het leven en door verlies, weet ik diep van binnen dat er een groter perspectief is, een perspectief dat ik heb ervaren tijdens mijn bijna-doodervaring.  Het is moeilijk om deze ervaring volledig uit te leggen aan anderen, omdat de diepte van de vrede en het begrip dat ik voelde moeilijk in woorden te vatten is.

Maar het heeft me veranderd op een diepgaande manier. Ik ben een positiever persoon geworden, meer hoopvol en veerkrachtig. Ik weet dat er meer is dan wat we kunnen zien en begrijpen in dit leven, en dat geeft me troost en vertrouwen, zelfs in moeilijke tijden.  Het meest intrigerende aspect van mijn ervaring was misschien wel het besef dat mijn interactie met mijn familieleden op een dieper niveau plaatsvond, zelfs als mijn fysieke lichaam nog niet volledig functioneerde.

Ik had gesprekken met mijn overleden grootmoeder, die me boodschappen gaf om aan mijn tante door te geven. Ik herinner me dat ze me vroeg om mijn tante te vertellen dat ze niet meer verdrietig hoefde te zijn over haar moeder, dat het goed met haar ging en dat ze wilde dat mijn tante gelukkig was in plaats van verdrietig. Dit was een krachtige ervaring, vooral toen mijn tante bevestigde dat ze inderdaad ‘s nachts vaak verdrietig was en huilde om haar moeder. Het gaf haar troost en gaf haar het gevoel dat haar moeder nog steeds bij haar was.

Het was ook opmerkelijk hoe ik tijdens mijn herstel kon ‘schakelen’ tussen het actief beheersen van mijn lichaam en het observeren ervan vanuit een extern perspectief. Het voelde alsof ik af en toe een pauze kon nemen en mijn lichaam gewoon zijn gang kon laten gaan, terwijl ik toch bewust bleef van wat er gebeurde. Dit versterkte mijn begrip van de scheiding tussen mijn bewustzijn en mijn fysieke lichaam, wat me nog meer deed geloven dat er meer is aan ons bestaan dan alleen het materiële.  Naarmate ik meer in mijn lichaam terugkwam en mijn vermogen om te functioneren herstelde, bleef ik de diepe vrede en geruststelling voelen die ik tijdens mijn bijna-doodervaring had ervaren.

Het was als een innerlijke zekerheid dat alles goed zou komen, zelfs als het leven uitdagend was. Deze wetenschap heeft me geholpen om met moeilijke tijden om te gaan en me optimistischer te voelen over de toekomst. Het heeft mijn perspectief op het leven veranderd en me geholpen om meer te genieten van de momenten van vreugde en verbinding die ik deel met anderen.  Hoewel het moeilijk is om de diepte van deze ervaring volledig over te brengen, hoop ik dat mijn verhaal anderen kan inspireren om te geloven in iets groters dan zichzelf, om te weten dat er hoop is, zelfs in donkere tijden, en om te beseffen dat er meer is aan het leven dan we kunnen zien en begrijpen.

Ik ben ervan overtuigd dat er meer is tussen hemel en aarde dan we volledig kunnen begrijpen. Mijn bijna-doodervaring heeft me een diep gevoel van vrede en zekerheid gegeven, zelfs te midden van de uitdagingen van het leven. Het besef dat er een groter plan is en dat alles uiteindelijk goed zal komen, heeft mijn kijk op het leven veranderd en me geholpen om met meer veerkracht en optimisme te navigeren door moeilijke tijden.  Ik geloof nu sterker dan ooit tevoren dat onze geliefden die zijn overleden nog steeds bij ons zijn, dat ze ons zien en horen en dat hun aanwezigheid ons leven blijft beïnvloeden.

Hoewel ik soms nog steeds worstel met verdriet en verlies, weet ik dat deze gevoelens tijdelijk zijn in vergelijking met de eeuwigheid van het bestaan.  Mijn bijna-doodervaring heeft me geleerd dat er zoveel meer is aan het leven dan wat we met onze zintuigen kunnen waarnemen. Het heeft me aangemoedigd om dieper na te denken over spiritualiteit en het bestaan, en om open te staan voor het onbekende. Het heeft me ook bewust gemaakt van de kracht van liefde, verbinding en mededogen, die de kern vormen van ons menselijk bestaan.

De lessen van mijn bijna-doodervaring

Terwijl ik mijn leven voortzet, draag ik de lessen en het gevoel van vrede die ik tijdens mijn bijna-doodervaring heb ervaren, met me mee. Het heeft me geholpen om meer in het moment te leven, dankbaarheid te koesteren voor de kleine dingen en te geloven in een grotere bestemming voor ons allemaal. Mijn hoop is dat mijn verhaal anderen kan inspireren om te geloven in de kracht van het leven, om te streven naar vreugde en betekenis, en om te vertrouwen op een diepere wijsheid die voorbij onze huidige waarneming ligt.

Link: YouTube video