Zoals je daar stond tussen de vroegbloeiers in de tuin, de waterzon op je gelaat, het bos scherm als achtergrond en middenin het concert van de vogels leek je plots zo breekbaar.
Het vreemde vonnis in die altijd aanwezige onvoltooid tegenwoordige tijd brandde op mijn tong. Al veel te lang had ik gewacht, geaarzeld, gezwegen en ik kon niet meer. Met de deur bruusk in huis vallend deed ik je mijn verhaal en jij die zo lang mijn held was geweest hield je zoals ik had verwacht kranig onder de betonnen woorden die op je hoofd vielen.
Maar ik zag de lijnen in je gezicht verdiepen, ik zag de kleur die wegtrok en je al wat troebele blik werd iets waziger, je ogen priemden krachtig in de mijne. Je probeerde niet om troostend te zijn, je zei niks overbodigs, je huilde niet…tenminste er waren geen tranen die uit je ogen vloeiden.Mijn hart hoorde het jouwe echter schreeuwen “neen, niet mijn kind”. Ik slikte zoveel mogelijk mijn eigen opwellend verdriet weg en merkte hoe je steeds probeerde het onderwerp te veranderen. Je prutste stuntelig aan de struiken alsof je dringend wat moest opknappen.Je had het over dingen die je met de tuinman had verplant dit voorjaar, je praatte uitvoerig over alles wat er met de rozen was gebeurd, té uitvoerig want je bent altijd een man van weinig woorden geweest. Je zei “Het is beter dat je niets aan mama zegt” en ik, wel ik knikte instemmend.We bleven op een veilige afstand van elkaar staan alsof we bang waren dat één aanraking ons zou hebben vernield. Zo graag had ik je willen troostend vasthouden, zo graag was ik het kleine meisje geweest dat jij zo Spartaans had geleerd nooit bang te zijn. Het kleine meisje dat veilig dichtbij papa altijd zo rustig was geweest.En zoals een rode draad doorheen mijn hele leven volgden we jouw wil en jouw richtlijnen zonder woorden. We zouden onze tegenslag, onze pijn verbergen en alleen verwerken. We zouden in ons eentje wenen, heel hard en heel lang, ver weg van alle andere blikken.De Japanse kerselaar bloeide hevig en tergend, genietend van zijn korte bloei. Jij praatte over volgend jaar en hoeveel meer bloemen er zouden zijn nà de hevige snoei van dit jaar.Volgend jaar, mijn keel deed razend pijn want ik besefte dat ik de tuin opzettelijk had vermeden. Mijn ogen het ontluikende nieuwe leven had ontzegd en jij, jij duwde er me met mijn neus pal op.Wat er ons ook wacht papa, dit beeld van jou zal me voortaan altijd bijblijven: je hield je stevig rechtop, het hoofd hoog en zoals je daar stond volgde ik jouw blik die keek naar de magnoliaboom die we ooit samen lachend hadden geplant, hij bloeide lila-roze in de buurt van de eeuwig treurende wilg.Je was nietsvermoedend het hoge hek binnengekomen zonder enig vermoeden en ik voelde me schuldig want ik was degene die je de lange weg terug zag gaan, met een iets onvastere tred, je droeg een geheim met je mee naar huis, een geheim dat voor het eerst in je leven iets was dat zelfs jij niet kon dragen.En ik weet nog hoe ik ooit stef bos voor je draaide met je verjaardag en hoe de tranen vluchtig je ogen vulden, één keer want ja papa, jij weet wij komen elkaar na de dood ook nooit meer tegen en ja ik weet dat ook ik geworden ben wat jij helemaal niet wou en ja ook ik hou zielsveel van jou.Copyright: KR.SP.CH. * rechten voorbehouden (quote van Stef Bos verwerkt in twee laatste regels)
Like ons op Facebook om meer artikelen zoals deze in je feed te zien verschijnen die je anders zou missen.
