Ik was een agnostische student op weg naar de 10 kilometer loop in Austin toen ik, helaas of gelukkig, frontaal betrokken raakte bij een auto-ongeluk op weg naar de race. Ik brak mijn rug op drie plaatsen. De wervelkolom was beschadigd en drie wervels waren compleet verbrijzeld. Stukjes bot drukten op mijn ruggengraat. Ik wachtte 17 uur in de spoedeisende hulp. Ik herinner me dat ik las dat er 17% kans op overlijden was. Ik dacht, nee, ik ben jong en sterk, ik stond op het punt een race te lopen, ik ga niet dood. Je kunt je dus mijn ontzetting, maar ook mijn opwinding en vreugde voorstellen toen ik inderdaad stierf op die operatietafel. Als agnost ging ik ervan uit dat we gewoon ophielden te bestaan, dat we bij de dood gewoon niets werden.
Misschien loste onze energie op in het gras, de bomen en de aarde, en dat was het dan. Dus toen ik als geest deze diepere intelligentie ervoer, was ik geschokt, omdat ik zoveel nadruk had gelegd op mijn brein. Toen mijn geestvorm uit mijn lichaam opsteeg, dacht ik: “Oh, ik ben zo helder, dit is echt de ware ik. Deze geestvorm is het echte ik, dat lichaam op de tafel is gewoon een bloederig stuk vlees waar ze aan opereren, dat ik gebruik om door dit leven te gaan. Maar de echte ik is de geest.” En het was zo duidelijk daar, in die eerste seconden voelde mijn intelligentie onmiddellijk verhoogd. Ik had het gevoel dat ik de hele kamer kon zien, wat de chirurgen deden, ik kon veel observeren en veel informatie tegelijk begrijpen.
We zijn niet beperkt door ogen die recht vooruit kijken wanneer we in geestvorm zijn, we kunnen gewoon alles zien. Toen zag ik deze engelen aan het voeteneinde van het bed. Ik noemde ze toen geen engelen en nu voel ik me nog steeds comfortabel om ze lichtwezens te noemen, omdat ze uit licht bestonden. Stel je deze stromende energie voor, het leek op gewaden. Ik zag niet echt vleugels, als die er waren, maakten ze gewoon deel uit van dit stromende gewaad. Maar ze zagen er oud en ongelooflijk intelligent uit. Ze hadden wel een menselijk gezicht en dit soort krullend haar dat ongeveer tot op de schouders reikte, maar ze hadden net zo goed mannelijk als vrouwelijk kunnen zijn.
Ik keek naar hen en vond ze prachtig. Het belangrijkste was dat hun ogen van dit licht waren gemaakt en ze communiceerden via telepathie met hun ogen. Dat was het deel dat me echt raakte. Ik herinner me dat ik dacht, wauw, dit licht communiceert niet alleen met mij, maar stuurt ook genezing naar mijn geestvorm en mijn fysieke lichaam. Ik dacht aan die neurochirurgen, maar zij realiseerden zich niet dat de engelen hen hielpen, want de engelen zeiden heel speels: “Kijk dit eens,” en ze stuurden dit licht door de rug van de chirurgen, door hun handen, en het verlichtte mijn hele lichaam.
Ik wist dat ik zou lopen, dat ik zou rennen, dat ik een leven zou hebben na dit alles en ik wist dat het deels door hun hulp kwam. Dit was in de jaren ’90, dus stel je voor dat reiki destijds al een soort algemeen bekend begrip was, dat mensen engelachtige rijken gebruikten om mensen te helpen genezen. Ik had er nog nooit van gehoord, dus dit leek de meest bizarre scène die ik ooit had gezien. Ik dacht, wauw, dus deze intelligentie werkt door de neurochirurgen heen voor mijn voordeel. Hoe geweldig is dat?
Het volgende deel van mijn bijna-doodervaring gebeurde toen de monitor een platte lijn liet zien en we kennen allemaal dat geluid, dat piepje. Ik wist, oeps, mijn lichaam is dood. En het zag er al een beetje gruwelijk uit, mijn rug was open en ze hadden ook mijn heup geopend, omdat ze bot uit mijn heup haalden en in mijn rug plaatsten. Ik dacht, ik denk niet dat ik wil zien hoe ze me gaan reanimeren. Dit wordt niet mooi, dit wordt echt lelijk. Dus ik verliet de operatiekamer en in de gang zag ik hoe mijn stiefvader een candybar haalde. Dit werd later een verifieerbaar detail, maar op dat moment dacht ik gewoon: “Oh, dat is grappig, ik dacht dat hij een gezondheidsfreak was, hij eet een Snickers.” En ik ging verder met het moment, maar ik hoopte dat hij aardig zou zijn voor mijn moeder, voor het geval ik niet terug zou komen.
Ook al vertelden de engelen me dat ik weer zou lopen en rennen, ik denk dat er een omarming was van de geestvorm en meteen probeerde ik die te beheersen en te denken: “Ja, ik hoef niet echt terug te keren, toch? Dit kan gewoon mijn realiteit zijn vanaf dit punt.” De delen van de bijna-doodervaring die mij het meest veranderden, waren de volgende delen, die dit gevoel van eenheid met iedereen die ik heb gekend inhielden. Ik denk dat we in deze tijden daar meer van nodig hebben. We hebben dit begrip nodig dat het erom gaat hoe aardig we zijn voor de mensen om ons heen. Dit kan zelfs mensen in een supermarkt of een barista omvatten, of iedereen in onze klas of mensen met wie we werken.
We zijn energetisch verbonden, we maken deel uit van deze eenheid van energie die door de hele mensheid stroomt. Als je onaardig bent tegen mensen, komt dat op bepaalde manieren naar je terug. Dus ik voelde deze algemene liefde voor iedereen die ik ooit heb gekend en begreep echt dat als we hier weggaan, alles wat we meenemen deze soort wens is voor de mensheid om het goed te doen, om beter te zijn, om gelukkig te zijn. Daarna ging het over naar wat sommige mensen een tunnel noemen, of het was heel snel voor mij, ik was gewoon in de nachtelijke hemel en ik keek uit en zag al deze prachtige sterren en dit licht. Ik was niet bang, er was geen moment waarop ik bang was in deze ervaring. En dat is wat ik mensen wil laten begrijpen, dat veel mensen leven in angst voor de dood terwijl ze in een fysiek lichaam zijn.
Ik begrijp dat, maar als je eenmaal daar bent, is het niet zo eng, weet je. Het is gewoon een andere werkelijkheid. Op die plek voelde ik de intelligentie van God naar me toe komen. God liet me mijn leven zien. Ik herbeleefde bepaalde momenten. De momenten die het belangrijkst voor mij waren, waren die waarin ik vriendelijk was of in contact met God. Toen liet God me zien dat ik misschien beter voor mensen moest zijn. Op mijn 22e was ik een beetje oordelend en kliekjesachtig en keek ik neer op sommige mensen die eigenlijk voor mij baden.
Ik mocht ze niet, omdat, ik weet niet, ze gingen niet naar mijn universiteit, ze gingen helemaal niet naar de universiteit. Dus dacht ik dat ik niets gemeen had met hen. Maar het blijkt dat hun harten en zielen heel mooi waren en dit zag ik aan de andere kant. Ik schaamde me voor hoe ik had gehandeld en dacht vanaf dat moment niet meer oppervlakkig over mensen te oordelen. Ik keek naar hun harten: wie zijn ze, wat is hun ware motivatie in het leven en zijn ze goed voor anderen? Nu, die les heeft zich zo vaak herhaald. Er zijn zoveel manipulatieve mensen op deze planeet en zoveel mensen die niet vanuit een puur hart komen.
Ik denk dat God me liet zien dat er mensen zijn die vanuit dat pure hart komen en ze te vinden en ze mijn vrienden te maken. Ik zag dat heel duidelijk en ging toen verder naar een prachtig landschap waar het gras zo diep groen was alsof niets het ooit had aangeraakt. Er was geen dood, geen schade, alles was gewoon levendig met leven en mijn ziel zweefde boven deze plek.
Een Hemelse Ontmoeting
Ik begon berichten te horen terwijl ik de hemel binnenkwam, zoals liefde is alles wat telt, alles wat we meenemen, wees als een klein kind. Deze boodschappen leken eenvoudig en ik herinner me eerlijk gezegd dat ik een moment had van: “Oh God, geef me meer, als ik terugkom, heb ik iets meer nodig dan een Beatles-slogan van liefde is alles wat telt. Misschien moet U me wat formules of geschenken geven, weet je, dit is niet genoeg dat liefde alles is wat telt.” Maar wat ik zag, is dat toen ik mijn grootvader ontmoette, hij deel uitmaakte van de onvoorwaardelijke liefde die ik in het leven had ervaren. Hij was de enige persoon die was overgegaan toen ik hem zag. Hij gaf me grote vrede en ik dacht, alles wat ik heb, zijn de herinneringen aan liefde met hem.
Ik herinner me in die plek niet zijn stervende vorm, hoe hij eruitzag toen hij leukemie had, ik herinner me alleen zijn zielsverlangen om verhalen aan mij te schrijven, om contact met mij te maken, om die liefdevolle grootvader te zijn, om die figuur in mijn leven te zijn die me liet zien dat ik belangrijk was en dat was mooi. Dat is alles wat we in dat rijk hadden, de liefde die we hadden ervaren. Toen hij naar me keek en zei: “Wil je doorgaan?” wist ik dat dit betekende naar het licht van God gaan. Dus vloog mijn ziel gewoon naar toe en God leek op dit heldere licht, maar het was meer dan een licht.
Het was intelligentie, het was magnetisme, het was iets dat me veranderde. Ik kan niet beschrijven hoe schokkend het was. Ik had nog nooit liefde als deze ervaren, alleen stukjes, zoals door mijn grootvader, door ouders, door vrienden, maar dit was als een atoombom van liefde omdat het zo massief was, het raakte me en ik dacht, wauw, in fysieke vorm besteden we zoveel van onze tijd aan onszelf niet liefhebben, niet gelukkig zijn met de omstandigheid, angstig zijn, we besteden gewoon zoveel van onze tijd aan het niet echt begrijpen dat we verbonden zijn met de grootste liefde die we ons kunnen voorstellen en dat we ons allemaal oké kunnen voelen, we kunnen allemaal deze gelukzaligheid voelen, dat dit soort van ons goddelijk recht is en wat we verdienen.
Ongeacht hoe we in de kindertijd zijn behandeld, ongeacht wat we hebben meegemaakt, elk van ons kan verbinding maken met deze liefde. Ik voelde de gebeden van mensen die probeerden me terug te trekken en ik herinner me dat ik erdoorheen brak en ging, wat dan ook, weet je, ik ga naar God, God is geweldig. En toen ik dichter bij God kwam, wilde ik niet meer terugkomen. Deze plek leek niet interessant nadat ik God had ervaren. Ik dacht, ik wil heel graag blijven samensmelten met God, het licht ingaan en die schoonheid. Op een gegeven moment werd ik gestopt en God zei met deze donderende stem, keek naar beneden en toen ik naar beneden keek, zag ik deze rivier, die ik dacht als een rivier van het leven.
Je weet wel, die mensen die in de tijd langs liepen, en ik zag dat sommige mensen duisternis om zich heen hadden en sommige mensen waren gewoon lichten en ze waren verbonden met dat licht van God, ook al was God ver van hen verwijderd. Ze hadden die verbinding en ik dacht, wat is die duisternis? En het leek zo simpel, het leek alsof ik mensen alleen maar hoefde te herinneren om zich met God te verbinden en dat is alles wat ze nodig hebben. Het leek niet ingewikkeld, alsof er moordenaars daar beneden waren of mensen die echt vreselijke dingen deden.
Het leek gewoon alsof er angst was en dan een verbinding met God en dat is alles. En dus toen God zei dat ik als leraar zou werken, was ik van streek. Dat was niet wat ik met mijn leven wilde doen. Ik ben arm opgegroeid en dacht, nee, nee, nee, laten we hier blijven of geef me een andere missie. En God lachte bijna om me en dat is toen ik in mijn lichaam werd teruggeworpen. Waarom komen we hier? Dat is een goede vraag, denk ik.
Ik denk dat onze zielen bijna als reizigers of strijders zijn, weet je. We proberen iets te leren op een dramatische manier door hier te komen en degenen onder ons die het zich herinneren, weet je, we hebben gewonnen in zekere zin. Het is alsof, wat er ook gebeurt vanaf dit punt, we hebben gewonnen, we hebben het begrepen, we zijn geliefd, we gaan fouten maken, maar we gaan het beste doen met wat we kunnen vanaf hier.
Link: YouTube video
Like ons op Facebook om meer artikelen zoals deze in je feed te zien verschijnen die je anders zou missen.
