Mijn naam is John Davis. In 1987, toen ik 21 was, kreeg ik een brommerongeluk. Die brommer had mijn vader ooit gewonnen in een verkoopwedstrijd. Tijdens een rit verloor ik de controle en botste frontaal tegen een boom. De pezen in mijn rechterhand scheurden volledig af en er was een operatie nodig om ze opnieuw te bevestigen.
Ik had geen idee wat ik kon verwachten. Het was mijn eerste operatie. Toen ik in de operatiekamer werd gebracht en ze me onder narcose brachten via een infuus, kreeg ik een zware allergische reactie. Mijn hart stopte. Ze verklaarden me zeven minuten klinisch dood. Alles wat ik hier deel, gebeurde in die zeven minuten. Althans, in aardse tijd. Aan de andere kant werkt tijd anders. Voor mijn gevoel duurde het uren. Of misschien had tijd daar simpelweg geen betekenis.
Een Tijdeloze Reis
Op het moment dat ik mijn ogen sloot, stond ik ineens in een gebouw dat geen gelijkenis kende. Het was enorm, en prachtig afgewerkt met wit marmer. Aan de rechterzijde liepen indrukwekkende kolommen zover het oog reikte. Aan de linkerkant stonden tafels, eveneens van marmer, met banken aan alle vier de zijden. Alles straalde een bijna serene perfectie uit.
Achter elke tafel zat iets bijzonders — iets wat leek op een deuropening, diep zwart, maar uit het marmer zelf gevormd. Elk tafel leek verbonden met zo’n tunnel. Destijds wist ik het nog niet, maar we worden tijdens ons leven begeleid door gidsen. Mijn gids — hij stelde zich voor als Alan — legde alles aan me uit terwijl ik daar stond.
Een Venster naar het Universum
Alan vroeg me om in een van de tunnels te kijken. Wat ik zag, was adembenemend: sterren, nevels, sterrenstelsels — een uitzicht op het universum. Het voelde vertrouwd en oneindig tegelijk. Toen ik in de volgende tunnel keek, kwam er een man naar voren die zijn hand op zijn borst hield. Alan vertelde dat hij net was overleden aan een hartaanval.
Veel mensen die terugkeren van een bijna-doodervaring vertellen over een tunnel met wit licht. Maar zelden hoor je verhalen over wat er ná dat licht gebeurt. Mijn ervaring begon daar — in wat Alan het Oriëntatiecentrum noemde.
Elke tafel werd bezet door twee oriëntatiebegeleiders. Zij hadden de taak om nieuwe zielen te helpen zich opnieuw te herinneren wie ze waren. De meeste mensen die overlijden, zijn vergeten waar ze vandaan komen. Na decennia op aarde is dat geheugen vervaagd. Deze begeleiders helpen bij het ‘herinneren’ van die oorsprong.
Ik zag hoe de oudere man werd opgevangen. Een van de begeleiders stond op, pakte zijn handen vast en begeleidde hem naar de tafel. Ze bleven elkaars handen vasthouden terwijl ze spraken. Het gesprek kon ik niet horen, maar ik zag aan de gebaren en rust dat dit moment betekenisvol was.
Terwijl ik toekeek, veranderde de man plotseling. Zijn gezicht, zijn houding — alles werd jonger. Rond de dertig. Alan legde uit dat tijd daar geen rol speelt. Mensen keren daar terug naar een ideale staat, en die lijkt rond die leeftijd te liggen. De man stond op, liep door de kolommen en daalde een paar traptreden af richting een tuin die rechtstreeks uit een droom leek te komen: bloemen in volle bloei, bomen die zacht bewogen in het licht, en gras dat zo groen was dat het bijna onnatuurlijk leek.
In die tuin vinden de eerste herenigingen plaats. Familieleden, vrienden, geliefden — mensen die al eerder waren overgestoken — staan klaar om iemand welkom te heten. Want het afronden van een leven op aarde wordt aan de andere kant gezien als een volbracht werk. Een levensreis die niet onopgemerkt voorbijgaat.
Mijn gids liet me eerst de buitenzijde van de gebouwen zien, voordat we ergens naar binnen gingen. Alles wat ik meemaakte begon met een buitenkant, een aanblik die me telkens even de tijd gaf om te wennen aan wat zou volgen. Na de ontmoeting in de tuin bracht hij me naar wat hij de Levensbeoordeling noemde. Een ervaring die iedereen na zijn aardse leven doorloopt.
Het gebouw had een ronde vorm. Langs de wanden stonden witmarmeren zuilen en bovenaan, rondom, hingen schermen — alsof je in een ronde bioscoop stond. Plots verschenen er beelden uit mijn leven. Van mijn kindertijd tot mijn eenentwintigste. Elk fragment speelde zich af alsof het opnieuw gebeurde. Mijn gids legde uit dat dit voor iedereen geldt. Je krijgt de kans om je leven opnieuw te bekijken — niet om beoordeeld te worden zoals we dat op aarde kennen, maar om te begrijpen, te voelen, en te leren.
Daarna leidde hij me naar een ander gebouw. Grieks van stijl, met rechte lijnen en hoge kolommen. Binnen opnieuw een ronde ruimte, maar dit keer met slechts één scherm aan de voorkant. Hier liet hij me vorige levens zien. Iets wat ik nooit had overwogen, opgevoed binnen het katholieke geloof waarin reïncarnatie geen plek heeft. Toch verschenen daar beelden van andere levens: ik was een monnik, een schoenlapper, een visser. Elk met een eigen verhaal, een eigen ritme, een eigen les. En het voelde echt.
Het volgende gebouw leek op een stadion. En toch voelde het intiem. Ik was alleen in de ruimte, die zich als een planetarium om me heen welfde. Achter me bevond zich iemand die een voorstelling startte. Eerst werd ons eigen zonnestelsel zichtbaar — bekend terrein. Maar toen kwamen de volgende beelden: honderden, duizenden, miljoenen planeten. Elk met zijn eigen karakter. Zijn eigen vormen van leven.
Mijn gids vertelde dat de aarde maar één van de vele plekken is waar ervaring mogelijk is. Er zijn talloze andere werelden waar we ook levens kunnen leven. Deze ruimte raakte me diep. Ik ben altijd al gefascineerd geweest door astronomie. En nu stond ik hier, in een visuele bevestiging van iets wat ik altijd had aangevoeld: dat het universum veel groter is dan we ons kunnen voorstellen.
Daarna kwamen we aan bij het grootste gebouw dat ik tot dan toe had gezien. Een langwerpig gebouw zonder kolommen aan de zijkant, alleen vooraan. Brede marmeren treden leidden naar de ingang. Binnen strekte zich een bibliotheek uit, eindeloos, gevuld met hoge boekenkasten. Aan de linkerzijde bevonden zich studiekamers, vergelijkbaar met die in universiteitsbibliotheken. Maar de kennis die hier beschikbaar was, ging veel verder dan wat we op aarde kennen.
In een van die kamers zat een vrouw op een bank, haar rug naar mij toe. Lang zwart haar tot aan haar middel, een paarsrood gewaad. Ze keek naar een scherm aan de muur. Wat ze zag, was een gevecht uit de geschiedenis — een confrontatie tussen inheemse Amerikaanse stammen en de Amerikaanse cavalerie, zo’n tweehonderd jaar geleden. Er waren toen geen camera’s. En toch werd het getoond alsof het gisteren gebeurde. Mijn gids zei dat alles wordt opgenomen. Niet in onze zin van technologie, maar op een manier die alleen begrepen kan worden binnen iets wat groter is dan ons begrip — iets wat je misschien goddelijk kunt noemen.
In deze kamers kon je werkelijk alles leren. Niet door informatie op te zoeken, maar door het letterlijk te beleven. Je kon elk tijdperk uit de geschiedenis bezoeken, elk detail herbeleven — tot in de kleinste nuances. Daarna bracht mijn gids me naar een plek die eruitzag als een kasteel. Groot, rijk versierd, met een rode loper door het midden. Aan de muren hingen schilderijen van mensen die daar ooit hadden geleefd: koningen, koninginnen, prinsessen. Voor elk portret stond een lessenaar met een boek waarin hun levensverhaal stond opgetekend. Geen droge feitelijke opsomming, maar diepgaande verhalen vol keuzes, mislukkingen, en inzichten.
In het kasteel viel mijn oog op een vrouw met schouderlang blond haar. Ze droeg een oranjerood gewaad en was de eerste die echt oogcontact met me maakte. Ze kwam rustig naar me toe. Ik had haar van alles kunnen vragen — over de plek, over mezelf, over de reden waarom ik daar was. Toch was mijn enige reactie: “Nee, dank je, ik kijk alleen maar.”
Later vertelde mijn gids me dat mensen aan de andere kant een rol hebben, maar die is niet gekoppeld aan verplichtingen zoals we die op aarde kennen. Ze doen daar wat bij hen past. Wat deze vrouw deed, was haar passie: ze was een geleerde, gespecialiseerd in de middeleeuwse geschiedenis van Europa. Geen baan, geen salaris. Gewoon toewijding aan iets waar je van houdt.
Dat viel me op: er lijkt daar een natuurlijke drang te zijn om te blijven leren. Alsof het leven, ook na de dood, draait om groei. Aan de andere kant gebeurt dat niet via ervaring, zoals op aarde, maar via inzicht. Door kijken, begrijpen, verdiepen. Misschien is dat wel waarom er zoveel bibliotheken zijn.
Een belangrijk verschil is dat we hier op aarde juist komen voor de ervaring zelf. Fysieke pijn, emoties, keuzes, spijt, verbondenheid — dingen die je alleen echt leert als je ze meemaakt. Aan de andere kant leer je meer via bewustzijn. Je kunt daar alles doen waar je hart naar uitgaat. Wandelen, schrijven, muziek maken. Alles wat je in je aardse leven als zinvol ervoer, kun je daar blijven doen. Niet als bezigheidstherapie, maar als verdieping van wie je bent. Voor mij voelde het alsof daar ruimte was voor alles wat echt belangrijk is — zonder ruis.
Het laatste wat mijn gids deed, was me brengen naar een veld vol bloemen. Alles ademde rust. Geen woorden meer. Alleen kleur, geur, licht. Daarna verdween hij. En toen verscheen er iemand anders. Een man, die ik herkende zonder dat hij iets hoefde te zeggen. Ik weet dat het vreemd klinkt, maar het was Jezus. Hij stond daar — gewaad van wit, een gouden sjerp rond zijn middel, sandalen tot halverwege zijn onderbenen. Ik kon zijn gezicht niet onderscheiden; het licht dat ervan uitging was te fel.
Hij sprak één zin uit: “Je moet hen vertellen dat er geen dood is.” Op dat moment voelde ik een schok door mijn lichaam gaan — letterlijk. Ik was terug, op de operatietafel. Mensen stonden om me heen. Ze hadden me zes keer moeten defibrilleren om mijn hart weer op gang te krijgen. Maar ik was terug. Dat moment was het einde van mijn ervaring — en het begin van een heel ander leven.
Sindsdien probeer ik te doen wat mij is gevraagd. Niet om mensen te overtuigen, maar om te delen wat mij is getoond. Die ene zin draag ik met me mee: dat er geen dood is. Alleen overgangen. En dat degenen die we missen, echt ergens zijn. Aan de andere kant. Dat geeft mij rust. En als mijn verhaal iets kan betekenen voor anderen, dan is het dat: een stukje hoop, op iets dat groter is dan ons begrip, maar dichterbij dan we denken.
Geraadpleegde bronnen:
De onderstaande referenties vormen de inhoudelijke onderbouwing van dit artikel.
- https://nl.wikipedia.org/wiki/Bijna-doodervaring – Overzichtsartikel met definities, kenmerken en historiek van BDE’s.
- https://www.medischcontact.nl/actueel/laatste-nieuws/artikel/oordeel-niet-over-bijna-doodervaringen-maar-luister-naar-de-patient – Medisch perspectief op BDE’s en veelvoorkomende kenmerken (2024).
- https://www.bijna-doodervaring.nl/ – Nederlandse voorlichtingssite met uitleg, impact en cijfers over BDE.
- https://kro-ncrv.nl/programmas/wat-gebeurt-er-in-je-hersenen-bij-een-bijna-doodervaring – Uitleg over wat er in de hersenen kan gebeuren bij een BDE (Steven Laureys, 2025).
- https://onzetaal.nl/taalloket/bijna-doodervaring-bijnadoodervaring – Spellingadvies: ‘bijna-doodervaring’ is de juiste schrijfwijze.
Gerelateerde artikelen
Veelgestelde vragen
Wat is een bijna-doodervaring?
Een BDE is een intense, persoonlijke ervaring die vaak optreedt tijdens levensbedreigende situaties (bijv. hartstilstand) en wordt gekenmerkt door elementen als uittreding, tunnel en licht. Getuigen beschrijven het vaak als diepgaand en levensveranderend.
Wat zijn de kenmerken van een bijna-doodervaring?
Veel genoemd zijn een buitenlichamelijke ervaring, een gevoel van vrede, een tunnel of licht, ontmoetingen met wezens of dierbaren en soms een levensrecensie. Niet iedereen ervaart alle elementen en elke BDE is uniek.
Wat gebeurt er in je hersenen bij een bijna-doodervaring?
Er zijn verschillende hypotheses: o.a. veranderde zuurstof- en koolzuurwaarden, stressresponsen en abnormale elektrische activiteit. Deze verklaringen sluiten persoonlijke betekenis of spirituele duiding niet uit, maar bieden een biologisch kader.
Hoe vaak komt een bijna-doodervaring voor?
Schattingen lopen uiteen; onderzoeken noemen enkele procenten van de bevolking. De toegenomen overlevingskansen bij reanimatie maken meldingen waarschijnlijker dan vroeger.
Kun je tijdens een BDE vorige levens zien?
Sommige getuigen rapporteren visioenen of indrukken van eerdere levens, maar dit is subjectief en niet onafhankelijk verifieerbaar. Het fenomeen wordt vooral spiritueel geduid en wetenschappelijk blijft het onbewezen.
