Toen ik daar op het ziekenhuisbed lag met mijn ogen dicht, begon ik te stuiptrekken. Ik dacht bij mezelf: “Ik ga dood. Dit is hoe het voelt om te sterven.” En precies op dat moment schoot ik uit mijn lichaam. Ik was niet langer verbonden met mijn lichaam en de pijn was volledig weg. Ik was zo losgekoppeld dat ik me realiseerde dat ik aan het plafond hing en naar de situatie beneden me keek. Ik zag mijn lichaam daar liggen op het bed, maar ik zag ook dat mijn essentie geen deel meer uitmaakte van dat lichaam; het was slechts de omhulsel van wie ik was.
De NDE van Jane
Mijn bijna-doodervaring gebeurde op 22 augustus 2008 om 13:20 uur. Ik was net 34 jaar geworden en werd die ochtend wakker met een ongelooflijke hoeveelheid pijn en een hele hoge koorts. Ik kon me nauwelijks bewegen door de pijn, maar ik kon net de telefoon pakken om een familielid te bellen, zodat ik naar de spoedeisende hulp gebracht kon worden. Ik had net een CT-scan ondergaan en werd naar een gedeelte van de spoedeisende hulp gebracht. Ik was in enorm veel pijn en had dat al uren die ochtend gevoeld. De pijn werd erger, mijn koorts steeg en ik was erg verzwakt doordat ik zo lang zoveel pijn had gehad. Terwijl ik daar op het ziekenhuisbed lag met mijn ogen gesloten, begon ik te stuiptrekken. Er was zoveel druk in mijn hoofd dat ik de aderen voelde opzwellen, het leek alsof mijn hoofd ieder moment kon exploderen.
Op het moment dat ik voelde dat ik het niet meer aankon, keerde ik naar binnen. Ik verloor volledig het contact met de buitenwereld, met iedereen om me heen en alles buiten mijn lichaam. Ik dacht bij mezelf: “Ik ga dood. Dit is hoe het voelt om te sterven.” Maar ik was niet bang. Het was een heel feitelijk besef. En precies op dat moment schoot ik uit mijn lichaam. Ik was niet langer verbonden met mijn lichaam en de pijn was volledig verdwenen. Ik was zo losgekoppeld dat ik ineens besefte dat ik aan het plafond van de kamer zweefde. Ik keek naar beneden en zag mezelf daar liggen op het bed. Maar ik zag ook dat mijn essentie geen deel meer uitmaakte van dat lichaam. Het was gewoon de schil van wie ik was.
Waarnemen vanuit de ziel
Ik zag de mensen om me heen druk bezig zijn. Ik voelde hun verschillende emoties: angst, verwarring, niet weten wat er gebeurde, snel in actie komen en de situatie inschatten. Maar ik keek ernaar vanuit het perspectief van een toeschouwer. Ik was alleen aan het observeren en merkte gewoon op wat er gaande was. Terwijl ik naar boven begon te zweven, zag ik kleine witte energieballen die heen en weer stuiterden. Dat waren de zielen van iedereen in het ziekenhuis. En ik zag hoe elke witte lichtbal, elke ziel, verbonden was door een dunne iriserende lijn. Dat is de eenheid, en dat is hoe we allemaal met elkaar verbonden zijn.
Toen begon alles sneller te gaan en voelde ik mezelf snel de tunnel in worden getrokken. Het voelde alsof ik in een achtbaan zat, omdat het zo snel ging en je niet precies weet wat er gaat gebeuren, maar het was opwindend. Het was bijna vrolijk, met een gevoel van: “Oh, ik vraag me af waar dit me naartoe brengt.” De rit door de tunnel was heel kort en toen viel ik meteen uit de tunnel in het witte licht. De tunnel zelf was heel donker en zwart van binnen. Dus toen ik plotseling in dit felle, mooie witte licht terechtkwam, duurde het even voordat ik me eraan kon aanpassen.
De overweldigende liefde
Nadat ik me had aangepast aan het witte licht, voelde ik meteen daarna een overweldigende hoeveelheid liefde. Een liefde die zo puur was dat ik zelfs nu nog emotioneel word als ik erover praat. Het was de meest pure, onvoorwaardelijke liefde die ik ooit in mijn leven heb ervaren. Het was liefde voor mij, ongeacht wat ik ooit had gedaan in mijn leven of wat ik had meegemaakt. Het was gewoon pure, onvoorwaardelijke liefde voor mij.
De ervaring van onvoorwaardelijke liefde
De dichtstbijzijnde ervaring van die liefde die ik ooit op aarde heb gevoeld, was toen mijn dochter voor het eerst werd geboren en ik haar vasthield na mijn bijna-doodervaring. De eerste keer dat ze aan mij werd overhandigd en ik haar vasthield, keek ik haar in de ogen en zij keek terug in de mijne. De liefde die ik toen voor haar voelde en die zij voor mij leek te voelen, die haar ziel voor mij leek te voelen, was heel puur en onvoorwaardelijk. Maar de liefde en het licht tijdens mijn ervaring waren zelfs nog groter en dieper dan dat, wat moeilijk te bevatten is voor mij als mens.
Toen ik buiten mijn lichaam was tijdens mijn bijna-doodervaring, was ik volledig ontdaan van mijn ego, van de beperkingen van mijn hersenen en mijn lichaam. Het licht waarin ik me bevond, kende geen van deze beperkingen. Er was dus ruimte voor deze complete, diepe, onvoorwaardelijke en pure liefde. Ik realiseerde me dat ik dat ook ben – dat ik die liefde ben. Wij mensen, wij zijn die liefde. Elke ziel is die liefde, omdat we allemaal één zijn met dat licht. Wanneer we in ons lichaam op aarde komen, ervaren we wat lijkt op een scheiding, maar die scheiding is slechts een illusie.
Het besef van eenheid en vrede
Terwijl ik me door die liefde liet omarmen, besefte ik dat dit ook is wie ik ben. En dat ik altijd één ben geweest met dat licht en die liefde, en dat ik nooit alleen was geweest, ook al had ik me vaak eenzaam gevoeld in mijn leven. Dat licht en die liefde waren altijd, altijd bij me geweest. Een deel van de vrede die ik ervoer, kwam voort uit het feit dat ik, ondanks de immense pijn die ik had doorstaan voorafgaand aan mijn bijna-doodervaring, die pijn volledig vergat toen ik eenmaal uit mijn lichaam en in het licht was.
Er is een grote angst voor de dood, en ik had zelf ook angst voor de dood en voor wat erna zou komen. Veel mensen zijn ook bang voor hoe ze zullen sterven – of het snel zal zijn, of dat ze veel pijn of ziekte moeten doorstaan. Maar een groot deel van de vrede die ik ervoer toen ik in het licht was, kwam voort uit het besef dat, wat ik ook had moeten doorstaan om uit mijn lichaam te komen, het uiteindelijk niets uitmaakte. De pijn werd slechts iets op de achtergrond, en er was niets anders dan vrede en liefde die op ons wachtte aan de andere kant.
Terugkeer naar het lichaam
Ik wilde niet terugkeren naar mijn lichaam na die prachtige ervaring in het licht. Dat was de enige plek waar ik wilde zijn. Maar ik hoorde een vaste, maar liefdevolle stem die zei dat ik terug moest. Ik protesteerde en probeerde op mijn manier duidelijk te maken dat ik langer wilde blijven, maar ik wist dat het geen onderhandeling was. Terwijl ik bleef protesteren, voelde ik een zachte, liefdevolle duw terug naar de tunnel. Ik werd snel terug door de tunnel geleid en voor ik het wist, was ik weer terug in mijn lichaam.
Ik keerde terug in mijn lichaam via de bovenkant van mijn hoofd en was net lang genoeg in mijn lichaam om te registreren dat ik weer in deze wereld was, niet langer in dat witte licht. De pijn kwam snel terug, en toen raakte ik enkele uren buiten bewustzijn, tot veel later die avond. Uiteindelijk hoorde ik de volgende ochtend dat ik een niersteen had die vastzat in mijn urineleider. Daardoor stroomden alle toxines die normaal gefilterd worden door je nieren, terug in mijn bloedbaan, waardoor mijn hele bloedbaan zwaar geïnfecteerd raakte. Mijn inwendige organen waren geïnfecteerd en begonnen systematisch uit te vallen, en ik was in septische shock geraakt.
Het leren van de ervaring
Ik zag enkele familieleden die er erg bang en bezorgd uitzagen. Medisch personeel was aanwezig, mijn chirurg was er, en ik wilde iedereen geruststellen en zeggen: “Maak je geen zorgen. Als ik had moeten sterven, als dit het einde voor mij was geweest, dan was ik niet teruggestuurd.” Maar ik kon dat op dat moment niet uiten. Het heeft me eerlijk gezegd jaren gekost om veel van wat ik tijdens mijn bijna-doodervaring heb geleerd, te verwerken. Wat ik in dat prachtige witte licht echt heb geleerd, is het diepe besef dat alles goed is.
Wanneer we in ons lichaam zijn, klinkt “alles is goed” misschien niet logisch, omdat we hier niet het volledige plaatje zien. We kunnen niet alle stukjes van de puzzel overzien. Maar als we eenmaal uit ons lichaam zijn, in het licht, zonder de beperkingen van ons ego, onze hersenen en ons lichaam, krijgen we een volledig perspectief van 360 graden. Wanneer je dat complete beeld hebt, wanneer je de hele puzzel kunt zien, dan maakt het idee dat alles goed is perfect zin. En dat blijft me veel vrede geven, nu ik weer terug in mijn lichaam ben.
Rust vinden in het leven
Er is een citaat dat ik geweldig vind en dat me altijd helpt om in die rustige plek van “alles is goed” te blijven en in de vredige stroom van het leven. Het luidt: “De natuur haast zich niet, en toch wordt alles volbracht.” Dit is zo waar; als we onszelf maar genoeg opzij kunnen zetten om dit toe te laten, dan valt alles op zijn plek. Na mijn bijna-doodervaring voelde ik me enorm gemotiveerd om naar mijn trauma te kijken en het te helen. Heling is niet altijd leuk, maar het is het zo waard, want je wilt die leegtes opvullen en je compleet voelen, zodat je kunt leven in de vrede van je ware, authentieke zelf. Zo kun je de overvloed, liefde en vreugde ervaren van het in lijn zijn met het doel van je ziel.
Trauma en heling
Je trauma is je aanwijzing om te weten waar je heling nodig is. Ons trauma en onze conditionering, die we meekrijgen van onze ouders en verzorgers, zijn onze lessen. Ik geloof echt dat ze het beste deden met wat ze hadden. Het heeft me een tijd gekost om dat te kunnen zeggen en het ook echt te geloven, en om eventuele wrok die ik had, te helen. Maar als je dat eenmaal inziet, brengt dat ook veel rust. Als we allemaal naar onze trauma’s en wonden kunnen kijken en doen wat we kunnen om die te helen, zullen die leegtes langzaam weer gevuld worden en zullen de wonden genezen. Dan beginnen we ons compleet te voelen hier op aarde, zodat we ons ware doel kunnen leven.
Het doel van je ziel
Waar je op elk moment bent, dat is je doel. Er is veel vrede in het weten dat, of je nu een goede of slechte dag hebt, je altijd in lijn bent met het doel van je ziel. We zijn hier om te leren, en het leven is onze school. We hoeven niet perfect te zijn elke dag om in lijn te zijn met het doel van onze ziel. We zijn allemaal aan het leren, evolueren en groeien op ons pad. De aarde is als een school en soms lijkt het op de ‘school of hard knocks’. Maar net zoals elke school een speelplaats heeft, moeten we soms ook de boel wat oplichten en plezier maken. Als je ooit kinderen op een speelplaats hebt gezien die een spel proberen te bedenken, bruist het van de creativiteit en enthousiasme. Volwassenen, daarentegen, denken vaak eerst aan alles wat fout kan gaan. We kunnen veel leren van kinderen die simpelweg plezier maken en doen wat goed voelt.
In lijn blijven met de stroom
We hebben allemaal een doel, elke dag. Soms is dat doel simpelweg ‘zijn’ in plaats van voortdurend ‘doen’. Vaak is alleen maar ‘zijn’ al genoeg, want dat zorgt ervoor dat je in de stroom blijft. Het houdt je weg van jezelf in de weg staan, zodat de schoonheid van het leven zich kan ontvouwen. Je ziel, je intuïtie en je hogere zelf zijn er altijd om je te leiden, deuren voor je te openen en deuren te sluiten die niet voor jou bedoeld zijn. Als je stil genoeg wordt en blijft werken aan je heling, kun je de wijsheid van je intuïtie horen. Je ziel kent jou en weet of je de boodschap vandaag, over zes maanden of over zes jaar zult horen. Je ziel haast zich nooit. Alles wat je hoeft te doen, is stil genoeg worden om te luisteren.
Ook lezen:
Veelgestelde vragen
Wat is een bijna-doodervaring?
Een bijna-doodervaring (BDE) is een diepgaande persoonlijke ervaring die plaatsvindt wanneer iemand dichtbij de dood is. Veel mensen beschrijven het als een spirituele reis vol licht en liefde.
Hoe voelt een bijna-doodervaring?
Een BDE wordt vaak omschreven als een gevoel van losgekoppeld zijn van het lichaam, geen pijn meer voelen, en het ervaren van een overweldigend gevoel van liefde en vrede.
Verandert een bijna-doodervaring je leven?
Ja, mensen die een bijna-doodervaring hebben gehad, voelen vaak een diepe transformatie, een nieuw gevoel van verbondenheid, liefde en begrip voor het leven en de dood.
Like ons op Facebook om meer artikelen zoals deze in je feed te zien verschijnen die je anders zou missen.
