Mijn naam is Mary Jel Rapini en ik ben een gediplomeerd therapeut. Vóór dit incident, dat ik nu beschouw als een zegen in mijn leven, voelde ik me erg afstandelijk en losgekoppeld van een georganiseerde religie of een gevoel van nabijheid tot God. Eigenlijk voelde ik me behoorlijk vervreemd van Hem. Een deel van de reden hiervoor is dat ik psycholoog was, en mijn man en ik waren verhuisd naar Leick, Texas, waar hij een betere baan kon krijgen. Vóór deze verhuizing woonde ik in Houston, Texas, waar ik me zelf helemaal thuis voelde.
Ik was opgeleid als psychotherapeut en werkte vooral met echtparen en families. Daarna volgde ik extra trainingen om seksuoloog te worden. Toen ik naar Leick verhuisde, zeiden veel mensen: “Oh mijn God, je zult het geweldig vinden, want je hoeft je geen zorgen te maken over werk. Er zijn daar maar weinig seksuologen.” Dit gaf mij het idee dat deze stap ook goed zou zijn voor mijn carrière. Maar toen ik er eenmaal was, realiseerde ik me dat de reden waarom er zo weinig seksuologen waren, te maken had met de conservatieve aard van de regio, wat het lastig maakte om als seksuoloog erkenning te krijgen in de medische gemeenschap.
Om wat achtergrond te geven over mijn werk: ik was hoofd van een afdeling voor psycho-oncologie bij Texas Tech en het Universitair Medisch Centrum. Ik zeg hoofd, omdat ik de enige was die dat werk deed. Mijn weg naar het werken met kankerpatiënten was bijzonder: een oncoloog had me aangenomen om ondersteuningsgroepen te leiden voor zijn patiënten, omdat kankerpatiënten vaak intieme problemen ervaren, zowel in de omgang met hun familie als met hun eigen lichaam. Door behandelingen kunnen mensen zich vervreemd voelen van hun lichaam, wat problemen kan geven in hun relaties.
Via deze weg kwam ik terecht in de zorg voor kankerpatiënten en vond ik mijn specialisatie bij hen. Ik werkte ook op de kinderafdeling, waar ik veel schrijnende situaties zag: kinderen met kanker, zware behandelingen en veel pijn. Het was intens om te zien, en dit alles maakte mijn geloof in een liefdevolle God steeds moeilijker vol te houden.
In die tijd droeg ik al deze gevoelens met me mee. Ik ging naar de sportschool, Gold’s Gym, op een zaterdagochtend, 19 april. Omdat ik rooms-katholiek was opgevoed, was dit de Heilige Zaterdag, de dag vóór Pasen. Ik was bezig met het organiseren van een grote paasbrunch en had veel aan mijn hoofd.
In de sportschool was ik bezig mijn lichaam sterker te maken. Ik dacht dat ik met mijn benen twee keer mijn lichaamsgewicht kon tillen, dus dat moest ook met mijn armen kunnen. Ik had hard gewerkt aan mijn borst- en armoefeningen en besloot die dag extra gewichten te gebruiken. De eerste keer dat ik duwde, voelde het erg zwaar, maar ik besloot nog één keer te proberen. Terwijl ik duwde, voelde ik een scherpe, stekende pijn in mijn nek, alsof ik gestoken werd.
Ik stond op, maar was een beetje gedesoriënteerd door de intense pijn. Ik stapte van de machine af en liep wankelend opzij, terwijl ik dacht: wat was dat? Omdat ik een achtergrond had in de verpleging, voordat ik psycholoog werd, begon ik meteen mijn zenuwstelsel na te gaan. Er moest iets mis zijn met mijn nek, ruggenmerg of zenuwstelsel, want ik kon niet goed lopen.
Ik liep naar de waterfontein en toen ik de hendel indrukte om water te krijgen, begon mijn hele rechterkant te schokken en te stuiptrekken. Ik had geen controle meer over mijn spieren en zweette hevig, terwijl mijn nek zoveel pijn deed dat ik dacht: er is echt iets goed mis. Ik had onlangs de diagnose hoge bloeddruk gekregen en die ochtend een pil genomen, dus ik dacht dat het daar misschien mee te maken had.
Ik ging liggen en iemand die ik kende uit de sportschool zag me en zei: “Hé, spierbundel, wat is er aan de hand?” Ik vroeg of hij hulp wilde halen, omdat ik een ambulance nodig had. Ik had mezelf pijn gedaan. Hij schrok, omdat ik bleek zag en op de vloer van de sportschool lag. De eigenaar van de sportschool kwam en stelde me gerust terwijl ze een ambulance belde en mijn familie op de hoogte bracht. Gelukkig was mijn man in de stad voor het paasweekend.
De ambulance bracht me naar het ziekenhuis, waar ze een CT-scan en MRI uitvoerden. Ze ontdekten dat ik een bloeding in mijn hoofd had, en er zat zoveel bloed dat ze niet zeker wisten of ik de nacht zou overleven. Toevallig waren alle neurochirurgen in Leick dat weekend naar een congres in Santa Fe, op één na, die toevallig een vriend van mijn man was. Hij vertelde mijn man dat mijn hoofd vol bloed zat en dat ze de bloeding niet konden lokaliseren vanwege de hoeveelheid bloed.
Ze hadden twee opties: me stabiel houden en in de gaten houden, met het risico dat ik binnen 24 uur zou overlijden, of me naar Dallas vliegen waar specialisten klaarstonden. Mijn man en ik hadden afgesproken elkaar niet alleen te laten bij een ernstige ziekte. Ik geloof dat iedereen iemand nodig heeft die zijn hand vasthoudt tijdens de laatste momenten totdat God je hand neemt. Echter, mijn man mocht niet met me mee in het vliegtuig vanwege gewichtsbeperkingen voor de luchtdrukregeling in de cabine.
Ik kon met hem praten en voelde me ontzettend ontspannen, wat ik opmerkelijk vond, omdat ik normaal gesproken helemaal niet ontspannen ben. In mijn dagelijks leven ben ik vaak onrustig en snel angstig, maar in de ambulance voelde ik een onverwachte kalmte. Misschien ken je het soort pijn dat je bijna gek kan maken, een pijn die zo hevig is dat het bijna ondraaglijk wordt. Bij elke hobbel onderweg smeekte ik God om hulp. Ik vertelde Hem dat ik het niet meer aankon en dat het goed voor me zou zijn als mijn tijd gekomen was, omdat ik een goed leven had gehad. Als het Zijn wil was, was ik dankbaar.
Op dat moment voelde ik me alsof ik alles volledig losliet, iets waar mijn kankerpatiënten vaak over spraken. Ze vertelden me dat ze zich hadden overgegeven aan Gods wil en daardoor een diepe rust ervoeren, alsof alles in Zijn handen lag. Diezelfde kalmte overkwam mij, en door die overgave voelde het alsof mijn toestand zich ontwikkelde op een manier waar ik zelf geen controle meer over had. Later vertelden de neurochirurgen me dat mijn goede conditie waarschijnlijk had bijgedragen aan mijn herstel, maar voor mij was het die krachtige ervaring van overgave die alles veranderde.
Op Paaszondag werd ik wakker, gestabiliseerd door medicijnen. De artsen waren voorzichtig positief, omdat ik alerter leek. Regelmatig deden ze hersenscans en andere testen. Mijn man en enkele vrienden kwamen langs. Ik had eigenlijk een brunch willen organiseren die ochtend en stond erop dat mijn man en kinderen het toch door zouden laten gaan, hoe onzinnig dat nu ook klinkt. Ik besefte dat ik mogelijk zou kunnen overlijden, maar dat voelde niet verdrietig of hartverscheurend. Het was alsof ik volledig in Gods wil was opgenomen, en ik had een onverklaarbare rust.
Maandag bleef ik stabiel: ik ging niet achteruit, maar ook niet vooruit. Sommige mensen die langskwamen zeiden dat ik er groenig of gelig uitzag. Mijn man en vriend Ron maakten zich zorgen, vooral omdat er bloed uit mijn oren en neus kwam door de druk in mijn hersenen. In mijn voorhoofd was een drain geplaatst om overtollig bloed af te voeren. Ik kon mezelf niet zien, maar het moet voor mijn kinderen en voor Ron heel moeilijk zijn geweest om mij zo te zien.
De pijn was ondraaglijk, met een intense hoofdpijn en nekpijn. Ik voelde me misselijk en extreem zwak, wat eigenlijk in mijn voordeel werkte, omdat ik geen energie of behoefte had om uit bed te komen. Dinsdag had ik een ervaring die ik beschouw als een bijna-doodervaring, waarin ik bij God was.
Ik werd rond twee uur ‘s nachts wakker, terwijl verpleegkundigen allerlei apparatuur aan me bevestigden. Op maandag was ik uit de chirurgische IC verplaatst naar een gewone afdeling, maar nu brachten ze me weer terug naar de IC. Ze vertelden me dat het niet goed met me ging en dat ze mijn man hadden gebeld. Blijkbaar was mijn zuurstofverzadiging aan het dalen. Toen werd er een spoedoproep uitgezonden naar de neurochirurgen in Santa Fe, die eigenlijk pas op donderdag terug zouden komen, maar twee van hen keerden eerder terug.
Na nog een angiogram konden ze het aneurysma lokaliseren en constateerden ze dat ik sepsis aan het ontwikkelen was. Zonder hersenoperatie was ik geen geschikte kandidaat om het aneurysma met een coil te behandelen, omdat het al gebarsten was. Een coil plaatsen had eenvoudiger kunnen zijn, omdat ze dan via de lies hadden kunnen werken zonder mijn schedel te openen. Maar nu moesten ze mijn schedel wel openen. Toen ze me voorbereidden op de operatie en met Ron spraken, zag ik een helder, wit licht in de rechterbovenhoek van mijn kamer.
en dit licht was anders dan wat ik ooit eerder had gezien. Het had iets etherisch, een soort andere kleur; het was lichtgevend, maar tegelijkertijd zacht. Terwijl ik ernaar keek, dacht ik: wat is dat, is dat een tunnel? Het leek wel een ronde tunnel met gegolfde randen, alsof het ingekapseld was. Toen ik beter keek, dacht ik: ik ben niet onder de indruk, het is zo klein. En ineens bewoog ik ernaartoe, wat heel vreemd was, want je lichaam ligt niet plat; je beweegt rechtop.
Mijn ogen werkten op een manier die misschien vreemd klinkt, maar ik kon achter me kijken. Ik kon zien en voelen dat mijn lichaam nog op het bed lag als een omhulsel. Wat voor mij ongelofelijk was, is dat mijn bewustzijn, wat voor mij heel belangrijk is, met mij meereisde. Ik denk dat dit een deel van mijn ziel was, want ik kon zien wat mensen droegen en zag Ron met zijn hoofd in zijn handen, terwijl hij huilde en naar een chirurgisch toestemmingsformulier keek. Maar ik voelde me er niet door geraakt en richtte me volledig op wat ik verder zag.
Ik kwam in een lichtroze, stralende ruimte terecht, die aanvoelde alsof er geen muren waren. Het was als een grote, open ruimte. Ik was niet de enige die erdoorheen ging; het voelde alsof er anderen waren. Ik zeg vaak “voelen” omdat alles zich met al je zintuigen tegelijk afspeelt. Ik voelde dat ik deze plek kende, alsof ik er eerder was geweest. Ineens besefte ik niet hoe het precies gebeurde, maar God hield me vast.
Hij zei: “Het is nog niet jouw tijd.” Ik voelde een teleurstelling, want ik wilde daar bij Hem blijven. De liefde die ik voelde was anders dan menselijke liefde; het was zo intens dat menselijke liefde erbij vergeleken bijna oppervlakkig lijkt. Ik zei dat ik wilde blijven en begon God te vertellen over al mijn goede daden: de gratis kankerzorg die ik gaf, dat ik mensen bezocht die op sterven lagen, dat ik bad voor mensen, dat ik mijn best deed als moeder en vrouw. Het was nogal eigendunkelijk en beschamend achteraf, maar toen leek het logisch.
Hij vroeg me: “Heb je ooit iemand liefgehad zoals je hier wordt bemind?” Ik antwoordde nee, dat was onmogelijk, en herinnerde Hem eraan dat ik maar een mens was. Toen voelde ik dat Hij me nog dichter vasthield en zei: “Je kunt beter.” Ik herinner me niet hoe ik die ruimte verliet, maar ik werd wakker toen Ron me wakker schudde en zei: “Mary, we moeten samen beslissen. Ze moeten je schedel openen om dat bloedvat af te klemmen, en je zou wel eens nooit meer dezelfde kunnen zijn. Je zou misschien niet meer kunnen rennen, of zelfs lopen.”
Ron zei dat mijn persoonlijkheid kon veranderen door de operatie, en hij vroeg me om hem toestemming te geven. Ik antwoordde dat het goed was en zei dat ik toch niet zou sterven. Ron antwoordde dat hij dat hoopte en zei: “Als je bidt, ben je dichtbij God. Ik denk dat het goedkomt.” Ik zei dat ik net met God had gesproken en dat het nog niet mijn tijd was. Na de operatie werd ik wakker en voelde me depressief. De maanden daarna was ik verdrietig dat ik terug was in deze wereld.
Sindsdien draag ik elke dag een diepgaande herinnering met me mee, en ik vraag mezelf vaak af: doe ik genoeg? Kom ik op voor Gods goedheid? Gebruik ik het geschenk dat Hij me gaf om anderen lief te hebben zoals Hij me vroeg? Het antwoord is altijd: ik probeer het, maar het blijft moeilijk. Eén ding weet ik zeker: ik ben een betere therapeut geworden, omdat ik minder snel oordeel en meer compassie heb. Ik geloof dat compassie het belangrijkste geschenk is dat we elkaar kunnen geven.
In plaats van in termen van goed en fout te denken, ben ik gaan inzien dat we allemaal verbonden zijn en dat we allemaal op weg zijn naar diezelfde bron. Ik geloof dat er een God is, onze oorsprong, en dat Hij ieder van ons kent op een manier die wij niet volledig kunnen begrijpen. Onze geesten, onze lichamen en ons verstand zijn beperkt, maar dit heeft mij met een diep gevoel van mededogen achtergelaten.
Ook lezen:
Like ons op Facebook om meer artikelen zoals deze in je feed te zien verschijnen die je anders zou missen.
