Deze Bijna-doodervaring Zal Je Doen Geloven in Het Hiernamaals | NDE

In de ochtend van mijn bijna-doodervaring werd ik wakker en voelde ik me figuurlijk in brand staan. Ik had 42 graden koorts en overal in mijn lichaam had ik ondraaglijke pijn, alsof ik een zware griep had, maar dan veel erger. Het was echt vreselijk. Ik werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht.

Het duurde even voordat er diagnostische tests werden uitgevoerd, maar net voor mijn NDE hadden ze ontdekt dat er een niersteen vastzat in mijn urineleider.

Alles wat je nieren normaal gesproken filteren, al die afvalstoffen, kwamen terug in mijn bloedbaan. Ik was in septische shock gegaan en dat begon mijn interne organen te beïnvloeden. Ik was dus echt heel erg ziek toen het gebeurde.

Het tikken van de klok aan de muur

Ik had net een CT-scan ondergaan en tijdens de scan begonnen dingen te verschuiven en te veranderen. Ik herinner me dat ik bijna mijn lichaam probeerde te verlaten op dat moment en dat de verpleegster die mijn infuus verzorgde, probeerde mijn aandacht te trekken en heel luid tegen me sprak. Dat haalde me terug in mijn lichaam.

Ik was een beetje gefrustreerd of geïrriteerd door haar. Ik denk dat ik op dat moment begon te vertrekken. Toen begonnen er echt dingen te gebeuren na de CT-scan, terwijl ik op de dokter moest wachten om met ons te praten.

Alles om me heen werd echt versterkt. Geluiden werden heel luid en voelden erg indringend. Het tikken van de klok aan de muur voelde alsof het recht in mijn oor was. De lichten, die toch al fel waren in het ziekenhuis, voelden echt versterkt en het leek allemaal op me af te komen op een indringende manier.

Het voelde alsof ik naar een video keek

Ik had een extreme hoeveelheid pijn, ik was zo heet en tegelijkertijd had ik het koud. De verpleegsters brachten me warme dekens. Op dat moment begon ik te schokken en hard te trillen. Mijn hoofd deed zoveel pijn dat ik de aderen kon voelen uitzetten. Ik sloot mijn ogen en raakte volledig los van de externe wereld.

Ik verloor elk contact met alles om me heen en zelfs met de pijn. Ik ging heel intern, naar binnen in mijn lichaam, en het voelde alsof ik naar een video keek van de binnenkant van mijn lichaam.

Ik realiseerde me dat ik aan het sterven was. Het deerde me niet, het was gewoon een feit: ik ga nu dood.

Toen trok ik me een beetje terug, het leek extreem of dramatisch, maar ik besefte weer dat ik aan het sterven was. Dit is hoe het voelt om te sterven, maar ik voelde me er heel vredig over. Op dat moment was ik uit mijn lichaam en alle pijn was weg. Ik keek vanaf het plafond neer op mijn lichaam op de ziekenhuisbrancard.

In het begin was ik extreem gedesoriënteerd, omdat het geen zin had hoe ik me hierboven voelde. Maar ik zag mijn lichaam daar beneden en kon zien dat ik dood was. Je zou denken dat dat je zou afschrikken, maar dat deed het niet. Ik voelde zo’n vredig gevoel.

Ik kon het hele ziekenhuis zien

Op dat moment keek ik naar de scène als een toeschouwer. Ik voelde me er niet emotioneel aan verbonden. Er was geen oordeel, ik bekeek het alsof ik naar een scène in een interessante film keek. Iedereen was druk in de weer en ik herinner me dat ik dacht dat iedereen zo snel was en ik voelde me heel kalm, waardoor er een dissonantie ontstond tussen de twee energieën.

Toen begon ik omhoog te zweven. Ik keek nog steeds naar beneden en dreef langzaam achteruit omhoog. Ik begon het hele ziekenhuis beneden te zien, maar ik zag geen dak of muren. Toch wist ik dat ik naar het ziekenhuis keek. Ik zag zoemende lichtbollen die allemaal rondstuiterden. Ze zagen er chaotisch en druk uit en ik kon zien dat ze allemaal verbonden waren door een dunne, lichtgevende lijn, bijna als een spinnenweb.

Het voelde alsof ik doelloos rondzweefde

Ik realiseerde me niet wat het was, maar het voelde alsof ik naar de zielen van iedereen in het ziekenhuis keek, zowel patiënten als personeel. Het zag er chaotisch uit vanuit mijn perspectief, als kippen zonder koppen.

Ik bleef achteruit zweven, het ging sneller en ik voelde me even alsof ik in de ruimte was. Dat moment van ongemak duurde slechts een fractie van een seconde.

Een smalle, zwarte, donkere tunnel

Het was niet lang genoeg om echt ongemakkelijk te worden. Het volgende wat ik me herinner, was dat ik in een smalle, zwarte, donkere tunnel was. Hoewel het eng klinkt, was het dat niet. Het voelde als een achtbaanrit. In het begin probeerde ik er zin in te krijgen, maar toen besloot ik ervan te genieten, alsof je je handen in de lucht steekt en plezier hebt. Het was snel, voelde goed en was opwindend.

Toen werd ik uit de tunnel gedumpt en bevond ik me in het licht. De overgang van de donkere tunnel naar het heldere witte licht duurde een seconde. Ik realiseerde me dat ik echt gestorven was en voelde me goed, omdat ik verhalen had gehoord over deze ervaringen. Het licht voelde geweldig.

Onvoorwaardelijke liefde

Er zijn geen woorden om dat gevoel te beschrijven. Het is onvoorwaardelijke liefde en het deed er niet toe wat ik had gedaan in mijn leven, goed of slecht. Ik werd gewoon geliefd om wie ik was. Het was heel vredig en voelde als de perfecte temperatuur, hoewel er waarschijnlijk geen temperatuur in het licht is. Het voelde warm en alsof wonden in mij werden genezen, ik werd weer heel.

Op een bepaald moment hoorde ik een duidelijke stem die zei: “Je moet terug.” Ik protesteerde en wilde niet terug. Hoewel ik denk dat ik op dat moment geen lichaam had, voelde ik alsof ik mijn hoofd schudde en nee zei. Maar opnieuw hoorde ik de stem die zei: “Je moet terug.”

Jeff Tolley’s bijna-doodervaring: Gechoqueerd na het nemen van zijn eigen leven

Terug de tunnel in

Ik bleef me verzetten, maar op dat moment voelde ik bijna een menigte om me heen. Ik had niet genoeg tijd om dat te bedenken, want ik werd meteen terug in de tunnel gezogen. Het voelde als een duwtje terug de tunnel in. Ik ging achteruit en toen was ik weer terug in mijn lichaam.

De pijn kwam terug en daarna raakte ik buiten bewustzijn tot later die avond, toen ik in de voorbereidingsruimte was voor de operatie. Het was een zeer bijzondere en intense ervaring die ik niet snel zal vergeten.

Veelgestelde Vragen

Wat is een bijna-doodervaring?

Een bijna-doodervaring (NDE) is een diepgaande persoonlijke ervaring geassocieerd met de dood of dreigende dood, vaak met gevoelens van vrede en onvoorwaardelijke liefde.

Wat zijn de symptomen van septische shock?

Septische shock symptomen zijn onder andere hoge koorts, extreme pijn, lage bloeddruk, snelle hartslag en verwarring.

Hoe worden nierstenen behandeld?

Nierstenen kunnen worden behandeld met medicatie, shockwave lithotripsie, of in ernstige gevallen, chirurgische verwijdering.

Wat gebeurt er tijdens een buitenlichamelijke ervaring?

Tijdens een buitenlichamelijke ervaring voelt men zich losgekoppeld van het fysieke lichaam en kan men het lichaam van bovenaf observeren.

Kunnen bijna-doodervaringen worden verklaard door wetenschap?

Hoewel veel wetenschappers proberen NDE’s te verklaren door biologische en neurologische mechanismen, blijft het een onderwerp van intens debat en mysterie.