Het was maart, en zo donker wanneer je ‘s ochtends wakker wordt en naar je werk gaat, en weer donker wanneer je thuiskomt en avondeten eet. Het was gewoon die voortdurende sleur van thuiswerken. Ik voelde de zwaarte van het leven.
Op een gegeven moment vroeg ik me af: Is dit het? Als dit het is, wil ik het niet. Het was geen gewone gedachte, het was meer dan dat. Het voelde bijna als een krachtige verklaring: Als dit het is, wil ik het niet. En ik meende het. Dat was ongeveer een dag voordat ik me ziek begon te voelen.
Ik was zo druk met werk dat ik de hele dag doorwerkte, ondanks de pijn. Mijn onderrug deed zeer, en ik voelde me gewoon niet goed. Toen de werkdag eindelijk voorbij was, ging ik naar de eerste hulp. Ze deden een keeltest en een grieptest en zeiden: “Ja, je hebt koorts, ga naar huis.” Ik ging naar huis, maar voelde me alleen maar slechter. Ik herinner me nog dat ik, hoewel ik normaal geen selfies neem, een foto van mezelf maakte omdat iemand vroeg hoe het met me ging. Dat is het laatste wat ik me herinner voordat ik in slaap viel. Toen ik weer wakker werd, was het donker buiten.
Het was avond en ik voelde me nog steeds niet goed. Een gevoel van naderend onheil overviel me. Ik stond op en ging naar de badkamer, maar ik was wankel, mijn bewegingen schokkerig. Ik viel flauw, achterover, en sloeg mijn hoofd heel hard op de douchegoot. Toen ik weer bij bewustzijn kwam, voelde ik dat mijn hoofd bloedde. Ik lag daar en dacht: Er is iets echt mis. Ik geloof dat ik een epileptische aanval had gehad. Dus kroop ik naar de andere kamer, waar mijn partner op de bank lag te slapen. Ik zei: “Lieverd, we moeten naar het ziekenhuis. Er is iets helemaal niet in orde.” Toen viel ik weer flauw. Het laatste wat ik me echt herinner uit de ‘echte wereld’, was dat ik iemand hoorde zeggen dat ik net een epileptische aanval had gehad. Daarna gebeurde er iets vreemds.
Ik hoorde en voelde een klap. Het was alsof je twee planken hard tegen elkaar slaat. Op dat moment werd het echt vreemd. Het was alsof ik een andere ruimte binnenkwam. Alles was zwart, met neon-achtige, felgekleurde strepen, alsof ik in een soort raster stond, zoals in de film Tron. Maar het was felroze, magenta en zwart.
In die ruimte zag ik een wezen dat mijn aanwezigheid opmerkte en zijn aandacht op mij richtte. Het evalueerde me en had een mensachtige vorm, enorm en gespierd. Hij had een grote, massieve staart, wat vreemd was. Zijn intelligentie voelde meedogenloos en kwaadaardig – niet het soort wezen dat ik wilde dat op mij lette. Ik had de indruk dat dit allemaal een soort simulatie was. Dit was absoluut niet de werkelijkheid zoals we die kennen. Hij leek me te beoordelen door mijn kleur; hij zocht blijkbaar of ik roze of paars was, maar ik was blauwgroen. Wat dat betekende, weet ik niet.
Ik wist op de een of andere manier dat dit wezen een Archon was. Niet de Archon, maar een van de vele. Ik herinner me dat ik dacht: Oh mijn god, er zijn dus meer van deze wezens? Ik was doodsbang, verlamd van angst. Ik was blijkbaar niet nuttig voor hem, dus verschoof hij zijn aandacht van mij af. En toen was er weer alleen maar leegte. Dat was het hele moment, die ontmoeting. En ik hoop dat ik dat wezen nooit meer tegenkom.
En toen bevond ik me op een plek die moeilijk te beschrijven is. Het was sfeervol verlicht, alsof ik in een grot of baarmoederachtige ruimte zweefde, met een soort lichtbruine gloed. Ik zweefde op mijn rug, omringd door lage wezens die allemaal vervormd waren. Sommigen hadden armen met vreemde knikken waar ze niet thuishoorden, anderen hadden geen mond of een knobbelig hoofd. Weer anderen waren beter gevormd, maar allemaal leken ze beschadigd. Ze stonden om me heen, plaagden me, en schreeuwden verschrikkelijke dingen. Ze raakten me niet aan, maar het voelde wel alsof ik fysiek pijn leed. Het was ondraaglijk en wreed.
Ze joelden en plaagden me met afschuwelijke beledigingen. Ik herinner me dat ik de hele tijd terugduwde, dat ik bleef zeggen: Nee, ik ben niet lelijk of dom, niet slecht of waardeloos, wat ze ook naar me riepen. Ik voelde dat ze het bij het verkeerde eind hadden, maar ik begreep niet waarom ik daar was of hoe ik hier weg kon komen. Bidden kwam niet bij me op; het paste niet in mijn geloofssysteem. Mensen zeggen weleens dat er geen atheïsten zijn in loopgraven, maar ik zat in zo’n diepe hel dat ik gewoon niet dacht aan hulp vragen. Achteraf gezien had ik dat willen doen, want wie weet hoe het anders had kunnen lopen. Maar ik weet niet hoe lang dit doorging. Ik zat drie weken aan de beademing en dialyse vanwege sepsis en orgaan falen.
Hoe lang duurde deze marteling? Het voelde als een eeuwigheid van eeuwigheden. Het bereikte soms een piek, waarna het even leek af te nemen en ik dacht: Is het voorbij? Maar dan begon het weer opnieuw, als een andere aanval, een nieuwe strategie. Het was verschrikkelijk, en de tijd leek zich eindeloos voort te slepen.
Op een gegeven moment zag ik mezelf in een ziekenhuisbed liggen, maar ik herkende mezelf amper. Door de sepsis was mijn lichaam opgezwollen en hield het enorm veel vocht vast. Ik was letterlijk opgeblazen en leek enorm. Er kwamen slangen en buizen overal uit mijn lichaam, en mensen stonden rondom mijn bed. Ik was niet boven het bed, zoals anderen weleens vertellen, maar stond achter de mensen die aan me werkten.
Er spoot een geiser van bloed uit mijn mond. Ik denk dat de beademingsbuis in mijn keel was geknapt of iets had doorgesneden, waardoor ik begon te bloeden en ze die eruit moesten halen. Het opnieuw intuberen lukte niet meteen; ik zag iemand het proberen en falen.
Toen ik erbij kwam, zag ik mijn moeder, die als verpleegster precies wist hoe ernstig de situatie was. Ze prees een man die erin slaagde me weer te intuberen. Hij had een bijnaam die ik me na dit alles nog herinnerde, en toen ik die naam later noemde, bevestigden de mensen dat ik het had gehoord. Mijn moeder was dankbaar dat hij dit voor elkaar kreeg, en ik voelde dat ik weer langzaam tot leven kwam. Op dat moment voelde ik iets bijzonders; ik bevond me op de grens van twee werelden, en de andere kant was prachtig.
Het was alles wat je je kunt voorstellen en meer. We kunnen ons niet voorstellen hoe het is om ons ware, perfecte zelf te zijn zonder de beperkingen van ons ego. Dat is een abstract concept. Wat ik nu geloof, is dat we aan deze wereld deelnemen vanuit zielsovereenkomsten, als een reis met lessen en missies waar we zelf voor kiezen. Vanuit die perfecte staat voelt alles wat we hier meemaken—of het nu gaat om gewelddadige ouders, scheidingen of verlies—aan als een uitdaging die je gewoon aangaat. Er is daar geen emotionele zwaarte zoals we die hier kennen; het is alsof je “Ja, schrijf me maar in, ik doe het allemaal!” zegt zonder de intense emoties te voelen die we hier ervaren. Het echte leven is daar, en dit is de droom.
In die staat dacht ik niet aan mijn familie, niet aan mensen die me nodig hadden. Het interesseerde me simpelweg niet. Ik keek alleen toe, en op een abstracte manier dacht ik: Zal ze het redden? Ik zag mezelf als een ‘zij’, niet als mezelf. Daarna was ik terug in die lage plaats, waar het voor een tijdje doorging.
Op een onbekend moment, buiten tijd en ruimte, voelde ik een aanwezigheid van liefde op een niveau dat bijna niet te bevatten is. Het wezen dat ik ontmoette, voelde voor mij als de Grote Moeder. Ze leek gemaakt van sterren, alsof ze een sluier van sterrenstof droeg in plaats van haar. Er was iets Maria-achtigs aan haar, maar ik geloof niet dat ze Maria was. Misschien een scheppende godin? Een soort oerwezen? Ik weet het niet precies. Dit zijn gedachten die opkwamen toen deze aanwezigheid de ruimte binnenkwam en me eruit haalde.
Ze was totaal anders dan alles wat ik ooit had kunnen bedenken. In mijn spirituele zoektocht had ik nooit overwogen dat een godheid vrouwelijk kon zijn. Ik dacht eerder aan God als een alomtegenwoordige kracht, zonder een specifiek geslacht of menselijke vorm. Dus om een vrouwelijke spirituele entiteit te ervaren, vol van onvoorwaardelijke liefde, terwijl ik in die martelende toestand verkeerde, was verbijsterend. En ze was niet alleen vol liefde, maar ook sterk, vastberaden, en zonder oordeel – een krachtige aanwezigheid. Net zoals de Archon, maar dan volledig het tegenovergestelde.
Als wij aan onvoorwaardelijke liefde denken, gaat het vaak over onze kinderen of onze huisdieren, maar ook dan willen we dat ze zich goed gedragen. Deze Moederliefde is anders. Ze houdt van alles, zelfs van dat wat wij verachten. Ze houdt van een lintworm, van de plaag, van jou, van mij. Ze houdt van de hond die sterft omdat zijn kop vastzat in een verfemmer, en ze houdt ook van degene die de emmer verwijdert en het dier redt. Alles en iedereen is in haar liefde inbegrepen. Het gedicht Thunder, Perfect Mind beschrijft haar perfect. Pas nadat ik thuis was, kwam ik dit gedicht tegen en besefte ik dat het gaat over het wezen dat ik had ontmoet. Ze is een paradox, een verzameling van tegenstellingen. Ze is onvoorwaardelijke liefde, maar ook een kracht die alles omarmt, zonder onderscheid tussen goed en kwaad.
Toen ze die ruimte binnenkwam om me te redden, voelde ik haar liefde opnieuw. Terwijl ze me uit die lagere sfeer trok, riepen de wezens naar haar: Waarom heb je ons dan gecreëerd, als je haar toch weer bij ons weghaalt? Ik voelde haar antwoord, zonder dat ze woorden gebruikte. Ze had hen niet specifiek op mij afgestuurd. Ik wist gewoon dat ook zij haar kinderen waren, net als ik. Zij kiest niet; ze zegt niet: deze is goed, deze is slecht. Alles wat gebeurt, viert ze. Alles is voor haar liefde, pure liefde.
In die ruimte, samen met haar, voelde ik ons draaien, opgetild en naar een andere plaats gebracht. Het was zo ontzettend mooi! We stonden aan de rand van het bestaan, en de oneindigheid van de schepping lag voor ons uitgestrekt, als een bergketen. We stonden naast elkaar en keken naar de immense pracht, en het zag er niet uit als de ruimte zoals wij die kennen, met sterren en sterrenstelsels. Het was alsof alles op zijn kant stond, en we er dwars doorheen keken.
Boven mij was alles zwart, en onder mij ook. Die eindeloze ruimte strekte zich voor ons uit, en het leek alsof ze me op de een of andere manier informatie doorgaf. Ik weet niet precies wat; ik weet alleen dat ze tegen me sprak en dat ik iets waardevols van haar kreeg. Maar het was niets dat ik direct kon begrijpen of uitleggen. Ik merkte echter dat ik sindsdien dingen anders begrijp. Als ik nu iets hoor, weet ik intuïtief wanneer het waar is. Het lijkt alsof ze me een soort bron heeft gegeven die me helpt om verder te komen, op manieren die ik niet in woorden kan uitdrukken. Het was een korte, maar intense ontmoeting. Daarna volgde de rest van mijn ziekenhuisopname.
Het voelde alsof mijn geest compleet werd open geblazen toen ze eindelijk de buis uit mijn mond konden halen en ik weer zelfstandig kon ademen. Langzaam begon ik te begrijpen wat er met me was gebeurd, hoewel ik in het begin geen idee had. Ik was verward en dacht alleen maar: Wat is hier aan de hand? Ik werd wakker in de ziekenhuiskamer, totaal uitgeput. Ik was opgezwollen en kon niet eens mijn hand naar mijn kin brengen. Ik kon geen telefoon vasthouden en niet omrollen in bed. Ik was lichamelijk helemaal op. Ik had ook het gevoel dat ik de gedachten van iedereen in de kamer kon horen, en zelfs gesprekken van mensen die ver weg waren en voor me baden of over mij spraken.
Elke nacht, rond twee uur, zag ik in het ziekenhuis overleden kinderen die door de kamers dartelden. Ze speelden gewoon, en ik kon hen duidelijk zien. Dat klinkt misschien gek, maar… nee, het was mooi. Ze zagen er ook niet ongelukkig uit; ze hadden plezier, gewoon waar ze waren.
Uiteindelijk mocht ik naar huis, en ik moest alles wat ik had meegemaakt proberen te begrijpen en verwerken. Dit gebeurde in 2017, en een groot deel van mij was doodsbang. Ik dacht: Ben ik naar de hel gegaan? Wat was dat? En waarom? Ik voelde niet dat ik het verdiend had, en ik zeg niet dat ik perfect ben. Ik ben net als iedereen op deze aarde, met gebreken. Maar ik durfde niet echt na te denken over de horror van de marteling, want elke keer dat ik eraan dacht, leek het me direct weer terug te trekken naar die plek. Ik had na dit alles echt last van PTSS.
Nu ik er meer afstand van heb, denk ik dat die ervaring misschien op een lager bestaansniveau plaatsvond. Alsof ik tussen leven en dood zweefde en daardoor toegankelijk was voor bepaalde wezens terwijl ik zo ziek was. Mijn echte ervaring van bijna-dood vond waarschijnlijk plaats toen ik buiten mijn lichaam was en mezelf in het ziekenhuis zag, op het randje van leven en dood. Maar zeker weet ik dat niet, en misschien zal ik dat ook nooit weten.
De Grote Moeder heb ik sindsdien nooit meer gevoeld, en ik heb haar ook niet actief gezocht. Ik heb het gevoel dat ze dat niet van mij verwacht. Ik weet dat veel mensen met sepsis vreselijke dromen en hallucinaties ervaren in het ziekenhuis. De momenten dat ik hallucineerde, waren waarschijnlijk te wijten aan de medicijnen en de ziekte. Maar de ervaring van marteling voelde spiritueel aan. Waarom ik dat moest doorstaan, weet ik niet zeker. Toch kan ik zeggen dat ik blij was om weer te leven en dat ik me nog steeds vervuld voelde van liefde.
Ik herinner me dat ik me schuldig voelde omdat ik eerder had gedacht: Is dit het?
Als dit het is, wil ik het niet. Dat was mijn gedachte, want het leven kan soms zwaar en pijnlijk zijn. Ik was altijd iemand die geloofde dat ik, door hard te zijn voor mezelf, meer zou bereiken. Heel Type A. Maar toen ik terugkwam, voelde ik iets zachts in mezelf. Zacht naar mezelf toe, boven alles. Het leek wel alsof die negatieve stemmen die ik altijd in mijn hoofd had – de stemmen die zeiden: je bent waardeloos, je gaat het niet redden, je bent slecht – overeenkwamen met wat die entiteiten tegen me zeiden. Maar deze keer dacht ik: Nee, dat ben ik niet. Helemaal niet. Niets daarvan is waar!
Ik keerde terug met een nieuw soort verankering in zelfliefde die me veel aardiger maakte, zowel voor mezelf als voor anderen. Vaak beseffen we niet dat als we aardig zijn tegen anderen, we denken gemeen te kunnen zijn tegen onszelf. Maar dat is onzin! Je moet eerst zacht zijn voor jezelf. Anders blijft vriendelijkheid naar anderen slechts een dunne schil. Nu weet ik dat we na dit leven verdergaan. Ik kan niet uitleggen waarom, maar ik weet gewoon dat het zo is.
Het voelt soms alsof we in een simulatie leven, maar wat dat precies betekent weet ik niet. Ik heb geen angst meer voor de dood. En als ik ooit weer iets dergelijks moet meemaken, hoop ik dat ik om hulp zal vragen. Misschien moest ik door deze ervaring heen, hoe gruwelijk het ook was.
Om mijn PTSS te overwinnen, begon ik een dagboek bij te houden over de ervaringen die het meest triggerend waren. Ik bleef er zo lang bij als ik kon, tot ik voelde dat het genoeg was. Daarna speelde ik een spel zoals Tetris of StarCraft – iets dat hogere hersenfuncties activeert – en deed dan een dutje, want het was uitputtend. Door dit elke dag te doen gedurende een maand, kon ik er uiteindelijk aan denken zonder die intense gevoelens en emoties terug te ervaren. Ik hoop dat dit anderen kan helpen die ook met PTSS worstelen.
Hoe echt was het? Was het misschien een droom? Nee, dat voelde het niet. Dromen zijn vaak onsamenhangend, zoals een abstract schilderij. De ervaring in die limbo was echter ongelooflijk echt en intens pijnlijk. Er was geen ontsnappen aan, geen negeren of weggaan, tot het eindelijk voorbij was.
En dan die andere kant: mezelf zien liggen in het bed, maar er toch los van staan. Alles daar voelde zo goed, en de rust, de kalmte die je daar ervaart, was realistischer dan hier. Als je daar bent, lijkt deze wereld ineens een droom, een kleinigheid. De moeilijkheden en intense gevoelens die we hier kennen, bestaan daar niet. Vanuit die plaats heb je bijna achteloos de neiging om voor moeilijke levensmissies te kiezen, zonder die enorme zwaarte erbij te voelen. Je denkt dan: Oh, dat is maar een droom, geen probleem.
Wanneer je terugkijkt, besef je misschien dat je niet wilt terugkeren, maar de gevoelens zijn anders. Deze twee werkelijkheden zijn allebei echt, maar die andere is realistischer dan deze. Zelfs als het leven hier intens aanvoelt, is dat andere rijk – die plaats vol rust en kalmte – meer echt dan hier.
Veelgestelde vragen
Wat is een Archon volgens dit verhaal?
Een Archon is hier een krachtig, beangstigend wezen dat de spreker tegenkomt in zijn bijna-doodervaring, geassocieerd met kwaad en oordeel.
Wie is de ‘Grote Moeder’ in de ervaring?
De ‘Grote Moeder’ is een liefdevolle, vrouwelijke entiteit die de spreker troost en spiritueel bevrijdt, een symbool van universele onvoorwaardelijke liefde.
Hoe hielp de ervaring de spreker om PTSS te overwinnen?
Door regelmatig schrijven over de ervaringen en afleiding met spelletjes zoals Tetris, leerde de spreker omgaan met trauma, wat hielp bij PTSS-herstel.
Like ons op Facebook om meer artikelen zoals deze in je feed te zien verschijnen die je anders zou missen.
