Ik denk dat het idee dat alles in het brein zit een onnodige beperking is van materialistisch denken. Materialistisch denken over het brein is buitengewoon lokaal; het lokaliseert al deze zaken feitelijk in het hoofd. Maar binnen de wetenschappen sinds de 19e eeuw hebben we nu een veel breder beeld van de natuur en de manier waarop deze georganiseerd is. Dit beeld is verbreed door het concept van velden, eerst geïntroduceerd in de wetenschap door Michael Faraday in relatie tot elektrische en magnetische velden. Vervolgens werd dit uitgebreid door Einstein’s algemene relativiteitstheorie, die ook het zwaartekrachtveld omvatte.
De Onzichtbare Krachten van Velden
Velden worden gedefinieerd als invloedsgebieden; ze zijn meestal onzichtbaar. Het zwaartekrachtveld van de aarde bevindt zich in de aarde, maar strekt zich ver daarbuiten uit. De reden dat we niet in de lucht zweven is omdat dit veld ons naar de grond trekt. Het is onzichtbaar, maar houdt ons vast. Het zwaartekrachtveld van de maan beïnvloedt de getijden op aarde. Deze onzichtbare velden hebben enorme effecten op afstand, zelfs als we ze niet kunnen zien. Elektrische en magnetische velden strekken zich ook uit buiten fysieke objecten. De elektromagnetische velden van je mobiele telefoon strekken zich onzichtbaar uit in de ruimte om ons heen.
Velden en Bewustzijn
Wat ik wil suggereren is dat de velden van onze geest zich ver uitstrekken buiten onze lichamen. Ze strekken zich onzichtbaar uit en ons bewustzijn is gerelateerd aan en gebaseerd op deze velden. Als we het moeilijke probleem willen oplossen, kan het in rekening brengen van de velden van de geest een zeer belangrijk ingrediënt zijn, naast het bestuderen van processen binnen het brein. De gemakkelijkste manier om te begrijpen waar ik het over heb, is via het zicht. Wat gebeurt er als je iets ziet?
Het Mysterie van Visie
Iedereen weet dat licht de ogen binnenkomt. Sinds Johannes Kepler in 1604 vaststelde dat er omgekeerde beelden op het netvlies zijn, weten we dat de lens het licht in elk oog focust en een klein omgekeerd beeld op je netvlies vormt. Veranderingen vinden plaats in de kegeltjes en staafjes, impulsen reizen omhoog langs de oogzenuw, en veranderingen vinden plaats in verschillende delen van de hersenen. Dit alles is in groter detail dan ooit in kaart gebracht en gescand. Maar het mysterieuze deel is wat er daarna gebeurt: hoe creëren we driedimensionale, full-color beelden? Deze beelden zouden allemaal in je hoofd moeten zitten als representaties van de buitenwereld.
Het Brein en Representatie
Ik kan jou daar zien zitten en jij kunt mij hier zien, maar alles van jou zou binnen in mijn hoofd moeten zitten, evenals het hele beeld van deze kamer. Maar dat is niet wat we eigenlijk ervaren. Wat we eigenlijk ervaren, is dat onze beelden buiten ons zijn. Je beeld van mij is waar ik daadwerkelijk sta en mijn beeld van jou is waar jij bent. Deze eenzijdige theorie van visie, die we allemaal hebben geleerd, komt van Kepler en wordt de intromissie-theorie van visie genoemd. Maar er is ook een oudere theorie van visie, de extramissie-theorie, die zegt dat niet alleen licht binnenkomt, maar dat de beelden die we zien ook worden geprojecteerd.
De Theorie van Extramissie
Mijn beelden van jou zijn waar ze lijken te zijn; ze zijn in mijn geest, in mijn bewustzijn, maar ze zijn niet binnenin mijn hoofd. Dit idee was bekend bij de oude Grieken en is bekend bij mensen over de hele wereld. De ontwikkelingspsycholoog Jean Piaget toonde aan dat jonge Europese kinderen denken dat ze beelden projecteren; ze nemen dit vanzelfsprekend aan. Dit is een diepgewortelde manier van denken over visie.
De Spiegel en Projectie
Wat gebeurt er als je in een spiegel kijkt? Het licht wordt gereflecteerd door de spiegel, de invalshoek en de reflectiehoek zijn hetzelfde, maar wat er dan gebeurt is dat je de beelden projecteert, die door de spiegel gaan als virtuele mentale projecties, en je ziet virtuele beelden achter de spiegel. Piaget’s theorie wordt nog steeds gebruikt in schoolboeken om uit te leggen hoe spiegels werken. Iedereen heeft wel eens diagrammen gezien met gestippelde lijnen achter de spiegel die naar een virtueel beeld leiden.
Visuele Extramissie en Onderwijs
Visuele extramissie wordt beschouwd als ketterij binnen de meeste wetenschappen, maar in de optica is het de standaardtheorie. Dit zorgt voor verwarring, omdat mensen twee volledig verschillende theorieën over visie leren. Aan de Ohio State University was Gerald Wier, een professor in de psychologie, geschokt toen hij ontdekte dat de meeste volwassenen en kinderen die hij interviewde in visuele extramissie geloofden. Zelfs zijn eigen psychologie-studenten geloofden het. Hij besloot hen opnieuw op te voeden door hen krachtig te vertellen dat er niets uit de ogen gaat wanneer je iets bekijkt.
Evolutionaire Psychologie
Na herhaalde heropvoeding gaven de studenten de correcte antwoorden, maar wanneer ze 3 tot 5 maanden later werden getest, waren bijna allemaal teruggekeerd naar hun eerdere opvattingen. Meer recentelijk heeft Arvid Guter, eerst werkzaam aan Princeton University en nu aan het Karolinska Instituut in Stockholm, door ingenieuze experimenten aangetoond dat mensen een lichte kracht toeschrijven aan de blik die uit de ogen komt. Ze hebben zelfs met behulp van fMRI aangetoond dat hersengebieden betrokken bij het volgen van bewegingen worden geactiveerd wanneer mensen een gezicht zien dat naar een object kijkt.
Hardwired in het Brein
De resultaten suggereren sterk dat wanneer mensen een gezicht zien dat naar een object kijkt, het brein die blik behandelt alsof er een beweging aanwezig is van het gezicht naar het object. Dit gebeurde zelfs bij mensen die niet in visuele extramissie geloofden. Het is diep geworteld in de manier waarop we zien. Ze probeerden dit te verklaren door te zeggen dat er een evolutionaire reden voor moet zijn: het is belangrijk om de blik van mensen te volgen in sociale situaties. Dit leidt tot de illusie dat er iets uit de ogen gaat wanneer je dingen bekijkt.
Werkelijkheid of Illusie?
Maar is het een illusie? Het zou veel logischer zijn in evolutionaire termen als het niet een illusie is, maar echt. Dus, is het echt? Je mag niet denken dat het echt is, omdat dat tegen de dogma’s ingaat dat de geest niets meer is dan de activiteit van de hersenen en dat percepties binnen het hoofd zitten. Maar is het testbaar? Ik denk van wel. Als, wanneer ik naar jou kijk, een projectie van mijn geest jou raakt, zou je dan kunnen voelen dat ik naar je kijk als je niet weet dat ik er ben?
De Sense van Staren
Het gevoel dat je aangestaard wordt, is heel gewoon. Het wordt nu scopaesthesia genoemd. Dit is een wetenschappelijke naam: scop als in microscoop (zien) en aesthesia als in synesthesie of anesthesie. Scopaesthesia is heel gebruikelijk; de meeste mensen hebben het ervaren. Je draait je om en ziet dat iemand naar je kijkt of je staart naar iemand en die draait zich om en kijkt terug. Dit gebeurt niet altijd, maar het is heel gebruikelijk. De meeste mensen hebben het ervaren, inclusief de meeste kinderen.
Experimenten en Resultaten
Veel experimenten zijn al gedaan over het gevoel aangestaard te worden. Deze zijn uitgevoerd op minstens 37 verschillende scholen en hogescholen en zijn in veel delen van de wereld herhaald. De statistische significantie is enorm. In het NEMO Science Museum in Amsterdam liep een experiment over het gevoel aangestaard te worden meer dan 20 jaar lang. Meer dan 20.000 mensen namen eraan deel. Het experiment heette “Heb je ogen in je achterhoofd?” en mensen moesten raden of ze werden aangekeken in een willekeurige reeks proeven. De resultaten waren statistisch zeer significant.
Evolutionaire Vooruitzichten
De meest gevoelige proefpersonen waren kinderen jonger dan negen jaar. Hier hebben we iets dat zeer bekend is, wereldwijd bekend. De wetenschappelijke bewijzen suggereren dat het echt gebeurt. De wetenschappelijke uitleg over hoe spiegels werken, gaat uit van een projectie van invloeden. Het lijkt diep geworteld in de biologie. Het gebeurt ook bij dieren; dieren kunnen voelen wanneer ze worden bekeken en mensen kunnen voelen wanneer dieren naar hen kijken. Dit fenomeen is dus zeer goed bekend en biologisch diepgeworteld.
Het Brein en de Geest
Ik denk dat dit geëvolueerd is in de context van de relatie tussen prooi en roofdier. Een prooidier dat kon voelen wanneer een verborgen roofdier naar het keek, zou beter overleven dan een die dat niet kon. Dit heeft enorme implicaties voor ons begrip van de geest. Als onze geest niet alleen gaat over wat er in de hersenen gebeurt en als onze bewuste ervaring wordt uitgebreid via elektromagnetische velden (wat licht is), suggereert dit dat de geest een interface heeft met elektromagnetisme. We weten dat dit zo is in de hersenen; veel hersenactiviteit die correleert met bewustzijn is elektromagnetische activiteit.
Het Brein als Interface
Er lijkt een interface te zijn tussen elektromagnetisme en bewustzijn. Waarom zou dit beperkt blijven tot de binnenkant van het hoofd? Dit is een puur willekeurige aanname. Het komt oorspronkelijk van René Descartes, of misschien van de oude Griekse materialisten. Descartes maakte een scheiding tussen uitgebreide dingen (res extensa, materie die uitgebreid is in de ruimte) en geest (res cogitans, die niet uitgebreid is in de ruimte). Volgens Descartes was de geest gedefinieerd door het feit dat deze niet uitgebreid was, maar toch interacteerde met de hersenen ergens binnen het hoofd.
Conclusie
Ik stel voor dat wanneer we deze beperkende aanname loslaten, die zo lang beperkend is geweest, we ons beeld van de geest kunnen verbreden. Dit helpt ons om verder te komen dan we tot nu toe zijn gekomen, en kan ons helpen het moeilijke probleem van de relatie tussen geest en brein op te lossen. Wanneer we rekening houden met de uitgebreide geest in plaats van deze willekeurig te beperken tot de binnenkant van het hoofd, maken we waarschijnlijk meer vooruitgang in het begrijpen van hoe geesten zijn gerelateerd aan onze lichamen en aan de fysieke velden waardoor we zien en ervaren.
Ook lezen:
Veelgestelde Vragen
Wat zijn velden in de natuurkunde?
Velden in de natuurkunde zijn gebieden waar een bepaalde kracht werkzaam is, zoals het zwaartekrachtveld of elektromagnetische velden.
Hoe beïnvloeden velden ons bewustzijn?
Velden kunnen ons bewustzijn beïnvloeden door interacties met elektromagnetische activiteiten in onze hersenen, wat suggereert dat bewustzijn zich kan uitstrekken buiten het fysieke brein.
Wat is de extramissie-theorie van visie?
De extramissie-theorie stelt dat beelden niet alleen door licht in het oog worden gevormd, maar ook dat het brein beelden naar buiten projecteert.
Wat is scopaesthesia?
Scopaesthesia is het gevoel dat je wordt aangestaard, ook als je de persoon niet kunt zien. Het wordt beschouwd als een wetenschappelijk fenomeen waarbij mensen onbewust andermans blik voelen.
Kunnen dieren voelen wanneer ze worden bekeken?
Ja, dieren kunnen vaak voelen wanneer ze worden bekeken, wat een evolutionair voordeel biedt door hen te waarschuwen voor mogelijke roofdieren.
Like ons op Facebook om meer artikelen zoals deze in je feed te zien verschijnen die je anders zou missen.
