Een studie naar de menselijke biochemie in verband met geslachtsgemeenschap suggereert dat er niets toevalligs is aan menselijke seksualiteit.
De verfijnde biochemie van de mens lijkt erop gericht te zijn dat geslachtsgemeenschap exclusieve, intieme en stabiele banden vormt, die blijvende relaties bevorderen.
Eenheid in Het Huwelijk en Biochemische Reacties
Hoewel huwelijksverbondenheid en onverbrekelijkheid misschien ideaal maar onrealistisch of zelfs onaantrekkelijk lijken voor de moderne cultuur, begint wetenschappelijk onderzoek te onthullen dat de fysiologie van de mens daar mogelijk juist op is ingesteld.
Geslachtsgemeenschap lijkt het moment te zijn waarop man en vrouw een nieuwe relatie aangaan, die biochemisch gericht is op samenblijven en hun eenheid als stel versterkt.
Dieren worden vaak gebruikt als modellen voor de mens in wetenschappelijk onderzoek, vooral bij het testen van medicijnen en medische procedures. Zo kan de muis, als zoogdier, op veel manieren worden vergeleken met de mens en wordt daarom vaak gebruikt in laboratoria.
Dit geldt ook voor het onderzoeken van menselijk gedrag, hoewel er enkele belangrijke verschillen zijn die vanaf het begin moeten worden erkend.
De Complexiteit van Menselijk Gedrag
In tegenstelling tot dieren bezit de mens een vrije wil. Terwijl gedrag bij dieren vaak direct volgt op interne biochemische signalen, is dit proces bij de mens veel complexer.
Menselijk gedrag wordt niet alleen beïnvloed door onze biochemie; onze biochemie kan ook rechtstreeks worden beïnvloed door bewust gekozen gedragingen. Met dit in gedachten kunnen we veel leren over seks en monogamie door naar de dierenwereld te kijken.
Biochemie en Paarvorming
Chemische stoffen zoals oxytocine en vasopressine, die vrijkomen tijdens geslachtsgemeenschap, hebben een uniek effect dat gedrag bevordert dat gericht is op het vormen van hechte banden tussen partners.
De Permanente Invloed van Biochemie
De eerste blootstelling van het lichaam aan deze chemicaliën veroorzaakt een reactie die de biochemie blijvend verandert. Dit beïnvloedt het gedrag, waardoor het individu (mens of dier) ontvankelijker wordt voor zijn of haar partner.
Het verbreken van deze banden veroorzaakt vervolgens veel leed, wat aangeeft dat het lichaam is ingesteld om deze banden in stand te houden en negatief reageert wanneer ze worden verbroken.
Wetenschappelijke gegevens lijken aan te tonen dat de biochemie van seksuele verbintenissen optimaal is ontworpen om binnen de context van een intieme en blijvende relatie te functioneren.
Wetenschappelijk Onderzoek naar Monogamie
Dit inzicht komt voort uit onderzoek naar de prairiewoelmuis (Microtus ochrogaster), een klein knaagdier dat leeft in de graslanden van het Midwesten. Wetenschappers ontdekten dat deze woelmuis monogaam gedrag vertoonde, terwijl zijn verwant, de bergwoelmuis (Microtus montanus), een patroon van niet-monogaam gedrag liet zien.
De prairiewoelmuis toonde een duidelijke voorkeur voor zijn partner, selectieve agressie tegen onbekende leden van hetzelfde geslacht, en zorg van beide ouders voor de jongen, allemaal indicaties van monogaam gedrag. De bergwoelmuis daarentegen vertoonde klassiek niet-monogaam gedrag, zoals geen voorkeur voor een vaste partner en weinig agressie tegenover andere potentiële partners.
Ook lezen
Oxytocine en Binding bij Zoogdieren
Oxytocine, een hormoon dat wordt geproduceerd in de hersenen van zoogdieren, was al bekend als bevorderaar van binding tussen mannetjes en vrouwtjes, evenals tussen moeders en hun nakomelingen. Wetenschappers vroegen zich daarom af of oxytocine ook een rol speelt bij het hechting gedrag van de prairiewoelmuis.
Onderzoekers ontdekten dat oxytocine een cruciale rol speelt bij het vormen van pair bonding bij beide geslachten van monogame zoogdieren. Het vrouwtje van de prairiewoelmuis, bekend om haar knuffelgedrag en liefdevolle verzorging van haar gekozen partner, vertoonde bij een extra dosis oxytocine een toename in genegenheid en bleef nog hechter bij haar partner.
Omgekeerd, wanneer een remmer van oxytocine werd toegediend, verliet ze haar partner voor anderen en vertoonde geen voorkeur meer. De oxytocine-antagonist voorkwam het vormen van pair bonding, hoewel het geen invloed had op het paren.
De Rol van Vasopressine bij Mannetjes
Bij mannetjes bleek vasopressine een sleutelrol te spelen in het vormen van pair bonding. Toen extra vasopressine werd toegediend aan mannelijke prairiewoelmuizen, werd hun normale gedrag van het bewaken van hun partner versterkt tot agressief snauwen tegen andere mannetjes. Echter, wanneer antagonisten van vasopressine werden toegediend, stapte het mannetje zonder probleem opzij, waardoor andere mannetjes de kans kregen om met zijn partner te paren.
Naast selectieve agressie is aangetoond dat vasopressine ook een rol speelt bij de sociale herkenning van partner en jongen, wat belangrijk is voor monogamie. Het opvallende verschil in gedragspatronen tussen de twee soorten woelmuizen riep vragen op bij wetenschappers over de oorzaken van dit verschil.
Neuropeptiden en Gedragspatronen
De conclusie was dat de neuropeptiden oxytocine en vasopressine op verschillende manieren worden gebruikt bij de prairiewoelmuis en de bergwoelmuis, aangezien de hormonen in beide dieren aanwezig waren, maar alleen bij de prairiewoelmuis zo’n uitgesproken effect hadden op monogamie.
Oxytocine receptoren in de Hersenen
Een aantal onderzoekers richtte zich vervolgens op de locatie van hersenreceptoren voor deze neurotransmitters, in de hoop dat dit enige antwoorden zou bieden. Oxytocine receptoren werden in hoge concentraties gevonden in de nucleus accumbens en de prefrontale cortex bij prairiewoelmuizen.
Deze hersengebieden maken deel uit van het mesolimbische dopaminesysteem, dat werkt volgens een patroon van beloning en gedragsversterking. Dit betekent dat de afgifte van oxytocine de nucleus accumbens stimuleert, wat vervolgens het beloningssysteem activeert dat betrokken is bij conditionering en leren.
Het is dit systeem dat geactiveerd wordt door de afgifte van oxytocine na geslachtsgemeenschap, wat de herkenning van de partner bevordert door dit versterkende patroon.
Verschillen bij de Bergwoelmuis
Bij de bergwoelmuis bleek het patroon van receptor verdeling totaal anders te zijn. Er waren slechts een klein aantal receptoren in de nucleus accumbens, niet genoeg om het dopamine systeem te stimuleren, en als gevolg daarvan werd de partnerherkenning niet geleerd.
Vasopressine receptoren werden in grote aantallen gevonden in de ventrale hersenen van de prairiewoelmuis, in het gebied van het ventrale pallidum. Dit hersengebied is eveneens gekoppeld aan het beloningssysteem en draagt bij aan het vermogen van het mannetje om zijn partner te herkennen.
Wederom toonde de bergwoelmuis niet hetzelfde patroon van receptor verdeling, waardoor het vrijkomen van vasopressine niet in staat was het ventrale pallidum te stimuleren, waardoor de herkenning van de partner niet plaatsvond en er geen pair bonding werden gevormd.
Monogamie en Receptorverdeling
Dit onderscheid tussen de verschillende patronen van receptor verdeling in de hersenen stelt onderzoekers in staat om monogame en niet-monogame diersoorten te identificeren.
Vasopressine is specifiek gekoppeld aan pair bonding bij mannelijke prairiewoelmuizen na het vrijkomen tijdens geslachtsgemeenschap. Studies hebben aangetoond dat er een snelle ontwikkeling is van zowel selectieve agressie als het vormen van een partnervoorkeur na paren. Deze twee functies zijn cruciaal in monogame pair bonding omdat ze helpen de grenzen van exclusiviteit voor het paar te behouden.
Invloed van Vasopressine op Het Gedrag van Mannetjes
Vasopressine speelt een belangrijke rol in het bevorderen van het verlangen van het mannetje om bij zijn partner te blijven in plaats van op zoek te gaan naar een andere partner. Daarnaast is aangetoond dat vasopressine bijdraagt aan de beslissing of het mannetje deelneemt aan de opvoeding van de jongen.
Andere studies hebben de waarde van dit neuropeptide aangetoond in sociale herkenning, terwijl het geen invloed had op objectherkenning. Dit is een belangrijke factor in ouderlijke betrokkenheid en binding, omdat het biochemische banden tussen het mannetje en zijn nakomelingen creëert.
Belang van Vasopressine na Geslachtsgemeenschap
Vasopressine dat vrijkomt na geslachtsgemeenschap is van belang omdat het bij het mannetje een verlangen creëert om bij zijn partner te blijven, een beschermend gevoel oproept (bij mensen is dit misschien wat leidt tot een jaloerse neiging), en hem ertoe aanzet zijn territorium en zijn nakomelingen te beschermen. De waarde van zulke neigingen voor het in stand houden van huwelijk en gezin kan gemakkelijk worden ingeschat.
Omdat de receptoren bij mensen vergelijkbaar zijn met die van prairiewoelmuizen, hopen onderzoekers dat studies op prairiewoelmuizen inzicht kunnen geven in menselijke sociale gedragspatronen.
Oxytocine en Moeder-kind Binding
Uit de literatuur blijkt dat oxytocine in grote hoeveelheden vrijkomt tijdens de bevalling (om de samentrekkingen van de baarmoeder te ondersteunen) en tijdens de melkafgifte bij borstvoeding, beide kritieke momenten van binding tussen moeder en kind in de natuur.
Recente studies hebben zich gericht op de afgifte van oxytocine tijdens seksuele opwinding en geslachtsgemeenschap, en het effect ervan op sociale binding. Seksueel hoogtepunt blijkt een enorme afgifte van oxytocine te veroorzaken.
Oxytocine, Vasopressine en Emotionele Bandvorming
Deze afgifte van oxytocine vindt plaats bij zowel de man als de vrouw en wordt geassocieerd met het bijdragen aan het pleziergevoel tijdens de geslachtsgemeenschap en aan de intense emotionele bandvorming tussen partners.
Studies met de prairiewoelmuis toonden ook aan dat oxytocine na het paren bij vrouwtjes een bijzondere rol speelt in het bevorderen van knuffel- en hechting gedrag.
Oxytocine en de Invloed op Vrouwen
Deze effecten bij vrouwen zijn al lange tijd opgemerkt door menselijke ervaringen. Wetenschappers wijzen op de samenwerking tussen oxytocine en oestrogeen als verklaring voor de verhoogde gevoeligheid van vrouwen voor de effecten van intense binding en het aanzienlijke leed wanneer deze banden worden verbroken.
Hoe meer onderzoekers leren over de neuropeptiden oxytocine en vasopressine, hoe onmiskenbaarder het wordt dat het menselijk lichaam is ingesteld op het vormen van blijvende en intieme banden met de seksuele partner.
Onderzoek toont ook aan dat de menselijke hersenen zowel ‘liefde’- als ‘lust’-circuits bevatten.
Gedrag en Gezondheid
Bijzonder is dat hechting gedrag, dat het ‘liefdescircuit’ activeert, de lichamelijke gezondheid, het welzijn en positieve psychologische effecten bevordert. Dergelijk gedrag omvat handelingen die de tederheid, exclusiviteit en duurzaamheid van de relatie beschermen. Een liefhebbende huwelijksverbinding is hier een voorbeeld van, omdat deze een stabiele, blijvende context biedt voor intimiteit.
Omgekeerd resulteert gedrag dat het ‘lustcircuit’ activeert in fysiologische effecten die schadelijk zijn voor de lichamelijke, emotionele en psychologische aspecten van de persoon. Dit soort gedrag omvat handelingen die slechts reageren op prikkels, zoals aantrekkingskracht of verlangen, maar buiten de context van een exclusieve en intieme band plaatsvinden.
Gevolgen van Seks Buiten Relaties
Dergelijk gedrag kan leiden tot verlatenheid of gebrek aan emotionele betrokkenheid tussen partners. Premaritale seks en samenwonen zijn twee voorbeelden van gedrag waarvan sociologen en psychologen hebben aangetoond dat ze op de lange termijn negatieve gevoelens en psychologische reacties veroorzaken.
Gezien de biochemie van binding die voortkomt uit seksuele intimiteit, is het logisch dat het ontbreken van stabiliteit, toewijding en waardering voor de partner leidt tot een toename van depressie, ontevredenheid en de verstoring van toekomstige bindingsmogelijkheden.
Liefde of Lust?
Het verschil in de reactie van de persoon op deze twee opties – liefde en lust – wijst erop dat het in het eigen belang van de persoon is om gedrag te kiezen dat werkelijk liefdevol is en de waardigheid respecteert die iedereen verdient.
Zelfs de biochemie van de mens geeft aan dat wanneer een koppel het punt van ultieme fysieke verbondenheid in geslachtsgemeenschap bereikt, de band geschikt is voor duurzaamheid en monogamie.
Dieren handelen op basis van instinct en reactie, zonder een bewuste keuze te maken. Het menselijk lichaam daarentegen reageert op de vrij bepaalde wil van de persoon en handelt volgens zijn innerlijke motivatie en beslissingen.
De Rol van de Lichaamswil
Het lichaam reageert objectief, maar het vermogen om keuzes te maken onderscheidt dieren van mensen op dit vlak.
Daarnaast drukt de huwelijksbetekenis van het lichaam liefde uit, een unieke eigenschap van het menselijke lichaam als persoonlijk subject. Terwijl het innerlijke verlangen van de mens ernaar streeft om zichzelf als geschenk aan een ander te geven in liefde, is het lichaam in staat dit geschenk extern te manifesteren.
Het Unieke van Menselijke Keuzes
Dit is een belangrijk verschil tussen dieren en mensen, aangezien dieren uitsluitend samenkomen door drijfveren, terwijl mensen verlangen naar de ander en de cognitieve mogelijkheid hebben om ervoor te kiezen al dan niet een relatie aan te gaan. Als ze ervoor kiezen om een relatie aan te gaan, is die keuze vrij bepaald.
Hoewel de geschiedenis verschillende tijden heeft gekend waarin seksuele normen varieerden, heeft er over het algemeen altijd een neiging bestaan om geslachtsgemeenschap te plaatsen in de context van het huwelijk, als een manier voor een koppel om een gezin te stichten en intimiteit te uiten.
Veranderingen in Moderne Seksuele Moraal
Vandaag de dag, met de vooruitgang in technologie en meer ontspannen sociale factoren, lijkt deze norm niet meer noodzakelijk, en seks is wijdverbreid geworden onder tieners, ongehuwde volwassenen en mensen met buitenechtelijke relaties.
Deze ‘relaties’ worden in onze samenleving weergegeven als alles, van uitingen van voortschrijdende liefde en intimiteit tot gewoon tijdverdrijf.
Historisch gezien leidden sociale gevolgen van seks buiten het huwelijk tot beschamende buitenechtelijke geboorten, de vernietiging van de sociale reputatie—vooral onder ongehuwde meisjes—en een algemeen gevoel van schaamte, gedeeld door de betrokkenen en hun families. Echter, op dit moment in de geschiedenis zijn de factoren die hierbij een rol spelen gericht op het minimaliseren van de negatieve gevolgen van seks buiten het huwelijk.
De Rol van Technologie
Door technologische vooruitgang is het gemakkelijker geworden om vruchtbaarheid los te koppelen van geslachtsgemeenschap, waardoor seks zonder de kans op een gezin mogelijk is voor mensen die dat liever vermijden.
Sommige feministen en andere ideologisch gedreven groepen pleiten voor meer acceptatie van seksuele vrijheid en promiscuïteit. Ze stellen dat het natuurlijker is om sociaal geconstrueerde en onderdrukkende instituties zoals het huwelijk te vermijden.
Conclusie
Zolang de wereld blijft draaien, zal er waarschijnlijk een voortdurende discussie zijn over het doel en de betekenis van seks, maar als het gaat om menselijke biochemie, is de boodschap duidelijk—het lichaam geeft de voorkeur aan eenheid en onverbrekelijkheid.
Ook lezen:
Veelgestelde vragen
Wat zijn oxytocine en vasopressine en hoe beïnvloeden ze relaties?
Oxytocine en vasopressine zijn hormonen die vrijkomen tijdens seks en sociale interacties. Ze bevorderen binding en hechting tussen partners, waardoor duurzame relaties ontstaan.
Hoe verschilt menselijk gedrag van dierlijk gedrag in relaties?
Menselijk gedrag wordt beïnvloed door vrije wil en keuzes, terwijl dieren handelen op instinct. Biochemie speelt een rol, maar mensen kunnen bewust hun gedrag sturen in relaties.
Waarom bevordert onze biochemie monogamie?
Onze biochemie is afgesteld op het versterken van bindingen met één partner, wat zich uit in gevoelens van verbondenheid en bescherming na geslachtsgemeenschap. Dit bevordert een stabiele, langdurige relatie.
Like ons op Facebook om meer artikelen zoals deze in je feed te zien verschijnen die je anders zou missen.
