Hoe kan een liefhebbende God toestaan dat een kind wordt aangereden?
Die vraag wijst niet op een fout in God, maar op een beperking in ons begrip van onvoorwaardelijke liefde. We verwarren liefde vaak met bescherming — met een wereld waarin pijn afwezig is.
We denken dat als er echt sprake is van goddelijke liefde, er geen lijden zou bestaan. Dat idee zegt vooral iets over hoe beperkt ons beeld van liefde is: we zien haar als iets wat alleen het aangename toelaat. Terwijl ware onvoorwaardelijke liefde alles omvat — het zachte en het harde, het vreugdevolle en het verscheurende, het ordelijke en het chaotische.
Het moeilijkst te aanvaarden: goddelijke liefde laat alles precies zijn zoals het is. Dat is geen onverschilligheid, maar diep respect voor het bestaan zelf. De zuiverste vorm van liefde die er is. Standvastig, onwrikbaar — als een huis.
De paradox van toelaten
Onvoorwaardelijke liefde laat alles bestaan zonder verzet. Ze grijpt niet in, ook niet waar wij dat instinctief wel zouden willen. Dat voelt hard, zeker bij iets verschrikkelijks als een kind dat wordt aangereden. Ons oordeel komt vanzelf. Toch raakt dat oordeel slechts de oppervlakte; het mist het grotere mededogen dat niets uitsluit.
Alvast 5 van de belangrijkste punten
- Onvoorwaardelijke liefde beschermt niet tegen pijn, maar omvat het — zowel het lichte als het donkere.
- Goddelijke liefde laat alles zijn zoals het is; dat is geen onverschilligheid maar een vorm van respect voor het bestaan.
- Echt mededogen oordeelt niet, maar biedt ruimte aan de hele situatie, zonder te verlangen dat het anders is.
- Lijden ontstaat uit verzet tegen wat is; in dat verzet maken we de pijn groter dan ze al was.
- Verzet tegen het bestaan is zinloos. De werkelijkheid, of je het nu God noemt of leven zelf, beweegt altijd verder.
Het verschil tussen oprecht mededogen en oordelen
Alles toelaten is geen goedkeuring van lijden, maar een erkenning dat alles er mag zijn. Het neemt het verdriet van ouders niet weg, maar opent wel een diepere laag van begrip. Hun pijn is echt, en tegelijkertijd maakt ze deel uit van iets wat groter is dan wij kunnen overzien.
Echt mededogen ziet dat geheel. Het sluit niemand buiten — niet de ouders, niet het kind, niet de chauffeur. Het eist niet dat iets anders had moeten verlopen. Het brengt zachtheid in wat onverteerbaar lijkt, zonder oordeel of weerstand.
Verklarende woordenlijst
- Anti-natalistisch: Filosofische visie die kritisch staat tegenover voortplanting, vaak vanuit het idee dat leven onvermijdelijk lijden met zich meebrengt.
- Paradox: Een schijnbare tegenstelling die, bij dieper inzicht, toch waar blijkt te zijn.
- Integratie: Het proces waarbij verschillende aspecten van jezelf of van de werkelijkheid samenvallen tot een geheel.
- Conceptueel: Betrekking hebbend op ideeën of begrippen, in tegenstelling tot wat direct ervaarbaar is.
- Oppositie: Weerstand of tegenstand tegenover iets of iemand.
Het anti-natalistische perspectief ziet tragedie als bewijs dat het bestaan fundamenteel verkeerd is. Vanuit die overtuiging worden ouders veroordeeld en wordt leed gebruikt als argument tegen het leven zelf. Daarin schuilt een zekere hoogmoed: het idee dat wij kunnen bepalen wat wel of niet zou mogen bestaan. Het is een verwarring van intellectueel begrip met de werkelijkheid zoals die zich ontvouwt.
De bron van lijden
Boeddha leerde dat lijden ontstaat uit weerstand tegen wat is. In een tragedie is er pijn — het verlies zelf — en er is de gedachte dat het niet zo had mogen gebeuren. De eerste is onvermijdelijk, de tweede voegen we er zelf aan toe.
De zinloosheid van verzet tegen het bestaan
Wanneer we de werkelijkheid veroordelen, plaatsen we ons erboven. Dat verzet vergroot het lijden alleen maar. We raken afgescheiden van wat is, alsof ons oordeel de orde van het bestaan kan overstemmen. In die scheiding ligt de bron van onze onrust: de illusie dat ons perspectief beslissend is.
De bewering dat het beter is nooit te zijn geboren
Dat idee vormt de uiterste vorm van verzet tegen het leven. Het stelt het menselijk denken aan als rechter over het bestaan. Toch kan niet-zijn niet bestaan; wat leeft, verandert slechts van vorm. Het bestaan laat zich niet ontkennen.
De geest die zich tegen het leven keert, is zelf een uitdrukking van datzelfde leven. Daarom is verzet uiteindelijk uitputtend. Je kunt niet winnen van de werkelijkheid. Ze beweegt zonder strijd, zonder geweld — en blijft overeind, hoe fel we ook tegenwerken.
De uitnodiging van liefde
Onvoorwaardelijke liefde nodigt uit om oordelen los te laten. Dat betekent niet dat we lijden negeren of geen verschil willen maken, maar dat onze handelingen voortkomen uit afstemming in plaats van strijd. Het is het verschil tussen meebewegen met de stroom of voortdurend tegen de wind in roeien.
Wanneer we onze behoefte aan controle laten zakken, ontstaat vrede. Niet omdat pijn verdwijnt, maar omdat we haar anders leren dragen — vanuit verbinding in plaats van verzet. In die ruimte wordt verdriet niet opgelost, maar opgenomen. Zelfs onze weerstand mag bestaan. Uiteindelijk omarmt liefde alles, ook dat wat tegenstribbelt. En telkens opnieuw blijkt: wat we liefde noemen, blijft winnen — stil, maar onvermijdelijk.
Sadhguru aan het woord:
Gerelateerde artikelen
Veelgestelde vragen
Wat is onvoorwaardelijke liefde?
Onvoorwaardelijke liefde betekent liefhebben zonder voorwaarden of verwachtingen. Het houdt niet in dat je alles goedkeurt, maar dat de verbinding blijft bestaan — ook wanneer gedrag of omstandigheden moeilijk zijn.
Waarom laat God lijden toe?
Volgens veel spirituele tradities heeft de mens een vrije wil gekregen. Daardoor ontstaan situaties waarin pijn en lijden mogelijk zijn. Lijden is dus geen straf of wens van God, maar een gevolg van de manier waarop het leven zich ontvouwt.
Hoe kan ik omgaan met lijden?
Door pijn toe te laten in plaats van haar te vermijden. Lijden neemt vaak af wanneer we stoppen met vechten tegen wat al gebeurd is. Echte acceptatie betekent niet opgeven, maar de werkelijkheid onder ogen zien zonder verzet.
Is Gods liefde onvoorwaardelijk?
Ja. Gods liefde wordt niet beperkt door wat we doen of laten. Dat wil niet zeggen dat alles zonder gevolg is, maar dat liefde zelf niet verdwijnt. Ze blijft aanwezig, zelfs waar wij haar niet kunnen voelen.
Wat is het verschil tussen pijn en lijden?
Pijn hoort bij het leven — bij verlies, teleurstelling of verandering. Lijden ontstaat wanneer we weerstand bieden aan die pijn, wanneer we denken dat het niet zo had mogen zijn. In dat verzet groeit de pijn uit tot innerlijke strijd.
