Een Persoonlijk Perspectief: Het waarderen van de rust van vrouwen net zozeer als hun productiviteit
Belangrijke punten
- Vrouwen die meerdere rollen en verantwoordelijkheden combineren, voelen zich vaak schuldig als ze zichzelf vooropstellen.
- De moderne vijanden van het feminisme zijn ongelijke verwachtingen rondom productiviteit en ongelijke toegang tot rust.
- Herstellende intersectionaliteit is een raamwerk om onderdrukkende levensomstandigheden en denkpatronen uit te dagen.
Ik ben uitstekend opgeleid, ondernemer, gewichtsbeheersing coach voor vrouwen en moeder van drie jonge dochters. Ik heb mezelf altijd beschouwd als een vurige feminist met het doel om “alles te hebben”. Ik heb twee zussen en een broer, en onze ouders leerden ons allemaal dat we succesvol konden zijn in alles wat we wilden bereiken. Ik heb een hechte groep van ongelooflijk succesvolle vrouwen om me heen die “alles hebben”.
Maar hebben we dat echt?
Zoals de meeste professionele vrouwen die ik ken, heb ik altijd te hard gewerkt, te veel geproduceerd en te weinig gerust in mijn streven naar het “hebben van alles” en het “succesvol” zijn in door mannen gedomineerde instellingen. Ik heb bewezen dat ik alles kan doen, net zo goed of zelfs beter dan mijn mannelijke collega’s. Ik heb het spel gespeeld en ik heb het goed gespeeld. Maar tegen welke prijs?
In de afgelopen jaren ben ik me pijnlijk bewust geworden van de manieren waarop ik mezelf opzij heb gezet en mijn balans in het leven heb uitgesteld om te dienen in systemen die mij niet dienen – om “solidair te zijn”, om “de veilige keuze te maken”, om “stabiliteit te ontwikkelen”, om “mijn kinderen op de eerste plaats te zetten” of om te helpen voor het “algemene belang”. Ik zie dezelfde patronen bij mijn cliënten, vrienden, familieleden en collega’s.
Vrouwen die meerdere rollen en verantwoordelijkheden combineren, offeren vaak hun eigen welzijn op, voelen zich schuldig als ze zichzelf prioriteren, en voelen zich uitgeput en overweldigd. Het streven naar “alles hebben” kan blijvende gevolgen hebben voor vrouwen, zoals:
- Onzekerheid en een laag zelfbeeld.
- Schuldgevoel, schaamte, woede en wrok.
- Angst, depressie, overmatig alcoholgebruik, verslaving, enzovoort.
- Het willen pleasen van anderen en ongezonde grenzen.
- Toxische relatiepatronen.
- Chronische pijn, slaapstoornissen, ziekten.
- Aanhoudende druk, stress en uitputting.
We voelen vaak dat we niet genoeg doen, dat we onze pauzes moeten “verdienen”, dat rusten tijdverspilling is, en dat we voortdurend taken moeten afstrepen van onze to-do lijst. Thuisblijfmoeders en vrouwen die ervoor kiezen om geen kinderen te krijgen, voelen zich vaak schuldig over die keuzes, alsof ze hun medefeministen teleurstellen. We zijn uitgeput en ondergewaardeerd, maar toch dankbaar voor ons succes en onze kansen. We overleven, maar bloeien niet echt. Waarom is dit het “alles hebben”?
Ik heb deze strijd in vele vormen gezien, zoals in Glennon Doyle’s boek Untamed en het werk van Tricia Hersey over het belang van het terugvorderen van onze recht op Rust als Verzet tegen systemen van onderdrukking. Want als we het hebben over “alles hebben”, dan gaat het meestal over carrière, familie, geld, geluk—idealen die in stand worden gehouden door kapitalistische, patriarchale en witte systemen. We hebben het niet over rust, vrede, kalmte, balans in het leven of tevreden zijn in het moment.
- Maar wat is feminisme als het niet gaat over het leven leiden op basis van onze eigen waarden, overtuigingen, prioriteiten en genoegens?
- Waarom wordt het zijn van een thuisblijfmoeder niet door iedereen met net zoveel respect bekeken als het zijn van een werkende moeder?
- Waarom voelen vrouwen zich gevalideerd door hoe druk ze het hebben, hoe weinig ze slapen, hoe gestrest ze zijn, en hoe overweldigd ze zijn?
- Waarom zijn dat de moderne feministische eretekens?
In een podcastgesprek tussen Tricia Hersey en het team van Glennon Doyle in We Can Do Hard Things bespraken ze de schijnbaar tegenstrijdige doelen van wit feminisme en rust als verzet. Terwijl ik luisterde, zat ik vast in het ochtendverkeer tijdens mijn meer dan een uur durende rit van de crèche naar mijn werk. Ik was gestrest omdat ik te laat dreigde te komen, voelde me schuldig omdat ik mijn huilende peuter achterliet, en maakte me zorgen over hoe mijn studenten het materiaal van mijn aankomende colleges zouden ontvangen.
Die ochtend was ik het toonbeeld van de stoere, professionele vrouw, succesvol vechtend tegen de dagelijkse sleur. En die podcast gaf me helderheid en de kracht om het te omarmen—waarom werkte ik zo hard in alle facetten van mijn leven? Waarom was ik zo gefocust op hard werken vandaag om morgen van het leven te genieten? Waarom stelde ik rust, hobby’s en andere doelen uit?
Die dag begon ik mijn feministische denkkader opnieuw te evalueren. Ik begon het typische feministische streven te zien als iets dat nodig was om de legitimiteit van vrouwen in de beroepswereld te vestigen, maar als een obstakel voor echte gelijkwaardigheid. Waarom werken vrouwen nog steeds zo hard om succesvol te zijn in door mannen gedomineerde, wit-centrische systemen die gedijen wanneer wij hen vóór onszelf dienen?
Mijn conclusie: Als ik echte gelijkheid wil voor mezelf en mijn dochters, moet ik mijn recht uitoefenen op rust, opladen en mezelf prioriteit maken. Ik kan geen martelaar zijn voor de grindcultuur of voor mijn moederschap.
In Untamed schrijft Doyle:
“Elke generatie ouders ontvangt een memo… Onze memo: Hier is je baby. Dit is het moment waar je je hele leven op hebt gewacht: wanneer het gat in je hart wordt gevuld en je eindelijk compleet wordt… Ouderschap zal alles van je vragen; voed je kind op met je geest, lichaam en ziel… We hebben een vreselijke memo gekregen. Onze vreselijke memo is waarom we ons uitgeput, neurotisch en schuldig voelen.”
Die krachtige verklaring raakte me diep. Maar ik begon het pas echt te implementeren toen Hersey me liet zien hoe cruciaal rust is voor gelijkheid. Ik ben ontzettend trots op en dankbaar voor mijn moeder, stiefmoeder, mentoren en alle vrouwen voor mij die zo ongelooflijk hard hebben gewerkt aan feministische vooruitgang.
En ik wil zelf niet zo ongelooflijk hard werken. Ik wil zeker niet dat mijn dochters het gevoel hebben dat ze hun waarde aan de wereld moeten bewijzen door zichzelf te overbelasten.
Ik heb geworsteld met dit idee—dat traditionele feministische idealen geen echte gelijkheid bevorderen in de huidige maatschappij. Ik wil een kader dat professionele ambities, moederschap, productiviteit, innovatie, succes—en thuisblijven, de keuze om geen kinderen te krijgen, rust, balans, zelfzorg en de afwijzing van systemen die niet passen bij onze persoonlijke waarden, evenzeer waardeert.
De eerste vijand van het feminisme was ongelijke toegang tot rechten en kansen. Maar de moderne vijand van het feminisme is de ongelijke verwachting van productiviteit en ongelijke toegang tot rust. Nu de vijand is veranderd, moeten ook onze tactieken veranderen om deze te verslaan.
Ik pleit voor herstellend feminisme, een term die volgens mij de broodnodige focus legt op de rust van vrouwen, zelfzorg en een holistische levensbalans. Ik zie herstellend feminisme als een raamwerk dat vrouwen kan helpen om te herstellen van levensomstandigheden en denkpatronen die hen vasthouden in onbevredigende situaties, zodat ze weer in contact kunnen komen met hun ware waarden, zelfwaarde en prioriteiten om hun beste, authentieke en vervullende leven te leiden.
Persoonlijk ben ik aan het herstellen van giftige socioculturele idealen en verwachtingen die niet passen bij mijn kernwaarden. Ik wijs de systemen en verwachtingen af die niet volledig aansluiten bij wat ik wil voor mijn beste, authentieke leven, en ik vecht tegen de onzekerheid, het imposter-syndroom en het schuldgevoel die mij zijn opgelegd.
Ik maak weer contact met mijn ware zelf en mijn echte kracht. Ik handhaaf gezondere grenzen en omarm een ‘goed-genoeg’-mentaliteit. Ik voed mijn dochters niet op om “brave meisjes” te zijn die netjes in de rij lopen en blindelings regels en normen volgen. Ik leer ze om gelijk recht op rust als een mensenrecht te eisen.
Maar dat is mijn reis, gebaseerd op mijn persoonlijke waarden, geschiedenis, ervaringen en doelen. Elke vrouw zal haar eigen pad bewandelen in het nastreven van herstellend feminisme terwijl ze opnieuw instelt, oplaadt, opnieuw focust en herstelt.
Nog even dit:
Hoewel ik dit idee oorspronkelijk heb gepresenteerd als een nieuwe golf van feminisme die zich richt op schuldvrije rust, was mijn bedoeling om een anti-racistische beweging te creëren die bewust de sociale normen uitdaagt en verwerpt die verband houden met de grindcultuur en het bootstrap-theorie, die diep geworteld zijn in racisme.
Nu ik meer heb geleerd over de historische impact van feministische bewegingen op gekleurde mensen en andere gemarginaliseerde groepen, maak ik me zorgen over het gebruik van de term “feminisme” in dit kader.
Intersectionaliteit richt zich op hoe onze overlappende sociale rollen bijdragen aan hoe we in de samenleving worden gezien – gender, ras, etniciteit, seksualiteit, leeftijd, fysieke kenmerken, nationaliteit, beroep, socio-economische status, enz. beïnvloeden hoe we privilege en onderdrukking ervaren.
Daarom is een nauwkeurigere term voor dit raamwerk Herstellende Intersectionaliteit — de integratie van feministische en anti-racistische doelen om sociale normen en beleid te identificeren en af te wijzen die ongelijkheden versterken in verwachtingen van productiviteit, beschikbaarheid en zelfopoffering, terwijl er wordt gepleit voor gelijkheid in schuldvrije en boetevrije rust, zelfzorg en holistisch welzijn.
Geraadpleegde bronnen:
- Self-Esteem – Inzicht in hoe eigenwaarde verbonden is met vrouwen die worstelen om “het allemaal te hebben”.
- Guilt – Verkenning van schuldgevoelens die vrouwen vaak ervaren door meerdere rollen te combineren.
- Anxiety – Bespreekt de impact van angst als gevolg van constante druk op vrouwen.
- Chronic Pain – Link tussen chronische pijn en overmatige stress en uitputting bij vrouwen.
- Rest as Resistance – Artikel over Tricia Hersey’s werk over rust als een daad van verzet tegen onderdrukkende systemen.
- Stress – Verkent de rol van stress in het moderne leven van vrouwen en de maatschappelijke druk om productief te zijn.
- Imposter Syndrome – Onderzoek naar het fenomeen van impostor syndrome bij vrouwen in veeleisende rollen.
- Intersectionality – Uitleg van intersectionaliteit en hoe verschillende identiteiten privilege en onderdrukking beïnvloeden.
- Gender – Analyse van genderongelijkheden en de strijd voor werkelijke gelijkheid.
- Creativity – Hoe creativiteit en rust samen kunnen bijdragen aan een vervullend leven.
Ook lezen:
Veelgestelde Vragen
Wat is herstellend feminisme?
Herstellend feminisme benadrukt rust, zelfzorg en balans in het leven, en verzet zich tegen de maatschappelijke druk om als vrouw continu productief te zijn.
Waarom voelen vrouwen zich schuldig als ze rusten?
Veel vrouwen voelen schuld omdat ze sociaal geconditioneerd zijn om productiviteit en prestaties boven hun eigen welzijn te stellen, wat leidt tot het gevoel dat rust ‘onverdiend’ is.
Hoe draagt intersectionaliteit bij aan herstellend feminisme?
Intersectionaliteit helpt bij het begrijpen van hoe overlappende identiteiten (zoals gender en ras) ongelijkheden in toegang tot rust en welzijn versterken, wat essentieel is in herstellend feminisme.
Like me op Facebook om meer artikelen zoals deze in je feed te zien verschijnen die je anders zou missen.
