Mijn ervaring vond plaats op de avond van mei 2001. Destijds woonde ik in North Carolina, in de VS. Ik wil niet ingaan op hoe ik stierf, maar ik praat liever over wat er gebeurde nadat ik stierf. Want naar mijn mening belandde ik in de hemel, en dat heb ik vijf jaar lang ervaren. Het begon allemaal toen ik rond twee uur ‘s nachts naar het toilet ging, en daar viel ik flauw en stierf.
Ik ben dol op visualisaties, dus ik had een plattegrond van mijn huis in mijn gedachten. Ik was in het toilet en ineens bevond ik me zwevend in de woonkamer, dicht bij de voordeur. Ik zag hoe mijn partner op dat moment naar de voordeur liep. Hij liet de ambulance en een paar andere mensen binnenkomen die ik niet kende. Ze kwamen het huis binnen.
Ik zag hoe ze doorliepen naar de plek waar mijn lichaam was, in de toiletruimte. Ze renden er bijna doorheen, want ik zweefde daar. Ze gingen naar de plek waar ik in het toilet lag. Gedurende de volgende 45 minuten bevond ik me in die zwevende toestand, wat ook vastgelegd is in mijn medische rapporten. Ze zeggen dat ik 14 minuten klinisch dood was, vanaf het moment dat het eerste ambulancepersoneel het huis binnenkwam. Ze vonden me levenloos en blauw. Pas toen het tweede ambulancepersoneel arriveerde, het geavanceerde life support team, konden ze weer een hartslag detecteren. Dat was na 14 minuten, maar we weten niet hoe lang ik klinisch dood was, want het was twee uur ‘s nachts, en toen ik gevonden werd, was ik al overleden, dus het had veel langer kunnen zijn.
Ik bevond me in de woonkamer en zag al deze mensen door het huis lopen, praten over dingen. Ik kon ze horen en ik herinner me alles, maar het was heel rustig. Ik keek naar beneden, want ik zweefde dicht bij het plafond, en ik had geen voeten. Het verbaasde me niet en ik was helemaal niet bang. Ik maakte me geen zorgen over wat er in het huis gebeurde. Ik dacht niet na over wie de rekeningen zou betalen of wie voor de honden zou zorgen. Het voelde als een natuurlijke voortgang, als ik het zo kan noemen.
Na 45 minuten zag ik hoe ze me uit het huis rolden. Ik keek naar mezelf en voelde totaal geen verbinding met dat lichaam. Het had net zo goed iemand anders kunnen zijn die ze uit het huis rolden.
Ze verlieten het huis en sloten de voordeur. Toen werd het vreemd, want de deur opende vanzelf, hoewel er niemand in het huis was. En door de voordeur kwamen allemaal donkere blauwe bollen binnen. Ze zweefden en bewogen tegelijk naar voren en kwamen naar de plek waar ik was. Het leek alsof ze om me heen zweefden, mij gewoon aan het bekijken. Ze leken met elkaar te communiceren, omdat ze elkaar niet raakten. Ik wist gewoon dat ze met elkaar in contact stonden. Dit is een tekening die ik ook heb van hoe deze wezens eruitzagen. Ze hadden elektriciteit die uit hen kwam, als energie, en midden in deze briljante blauwe kleur was er puur wit, puur wit. Ik was niet bang voor deze wezens, ze kwamen helemaal niet vijandig over.
Toen was het ineens “boem” en gingen ze allemaal weer naar buiten door de voordeur, die weer sloot, terwijl er geen mensen waren om de deur op slot te doen. Toen kreeg ik een tik op mijn schouder, van wie ik aanneem dat het deze vrouw was die altijd bij me is. Ze zei: “Je moet nu gaan.” Ik dacht, “Waar gaan we heen?” en ik noem dit de nevelfase. Het duurde maar een paar seconden en alles werd donker, alsof ik mijn ogen sloot. Toen ik mijn ogen opende, kon ik mezelf niet voelen bewegen, maar bevond ik me in een veld van bloemen. Het was een zacht hellend veld met miljoenen bloemen. In de verte zag ik bergen die tien keer zo hoog waren als de Mount Everest. Ik zag duizenden mensen, gelukkig en absoluut bloeiend in hun eigen energievelden.
Toen ik naar beneden keek naar de bloemen onder mijn voeten, want ik had nu voeten, wisten de bloemen dat ik daar was. Ik wist dat zij het wisten, omdat we met elkaar communiceerden door een soort eenheid. De bloemen bewogen zachtjes opzij, zodat ik ze niet zou vertrappen, ook al had ik geen gewicht van een lichaam. Ze gaven me die respect omdat ze begrepen dat ik me nog steeds voelde alsof ik een lichaam had. Het was een begrijpelijke en gezamenlijke ervaring waarin alles met alles verbonden was.
De bloemen hadden energie die uit de randen van hun bloemblaadjes kwam. Er kwam energie uit de rand, maar ik kan de kleuren niet uitleggen, omdat ze zo anders waren dan wat we hier op aarde zien. We zien maar vijf procent van het kleurspectrum. Het was duidelijk voor mij dat wat we denken te zijn, dat we dat ook kunnen creëren. Als ik wilde dat ik lange, steile, zwarte haren had, kon ik dat direct creëren, omdat dat mijn intentie was. Als ik wilde zijn in de bergen, was ik er meteen.
Of als ik de bergen wilde beklimmen, zou ik aan de voet van de bergen staan, klaar om naar boven te klimmen, als ik dat wilde. Gedurende de hele tijd dat ik op deze plek was, speelde er muziek. Het was een repetitieve zang, die kalmerend en rustgevend was. Het kwam echter van nergens, het kwam uit alles, zelfs uit mijzelf. En ik wist dat als ik de muziek niet leuk vond, ik het kanaal kon veranderen en iets anders kon creëren, zoals een afspeellijst. Hoe geweldig was dat! In deze ruimte kunnen we maken en creëren wat we willen.
Ik volgde deze vrouw langs met stenen geplaveide paden door valleien, langs meren en rivieren. We wandelden omhoog door de bergen en toen naar beneden in deze prachtige stad. Hoe ver dat was? Ik schat duizenden kilometers. Ik liep waarschijnlijk drie tot vijf kilometer per uur, dus het duurde maanden in onze tijd om gewoon achter haar aan te lopen. Op een gegeven moment, toen ik echt op haar gefocust was, werd ik haar. Ik draaide me om en zag Linda achter me staan, in de vorm van deze andere vrouw.
Ik kende elk leven dat ze had geleefd, elke les die ze had geleerd, en ik wist ook welke ze nog moest herleven en leren. Het was een totaal begrip van de staat van elke ziel, want alles was energie. Zelfs de gebouwen – bakstenen en cement, 10 meter lang en duizenden meters hoog de lucht in. Toen ik de gebouwen binnenging, waren er geen liften, omdat we die niet nodig hadden. Er waren trappen, en ik legde uit dat de trappen er waren voor degenen die van verdieping naar verdieping wilden gaan, of we dachten gewoon “ik wil op de twaalfde verdieping zijn” en dan waren we daar meteen.
Er zijn altijd opties, altijd mogelijkheden, want wat we denken, creëren we. Ik schat dat ik in deze hemelse plek zo’n anderhalf jaar, misschien langer, ben geweest. Ik zou zeker niet minder dan dat zijn gebleven, omdat ik zo lang daar was, in contact met anderen, bezig met het zijn en observeren.
Op een gegeven moment voel ik weer een tik op mijn schouder. Ik draai me om, maar ik kan haar niet zien. Ik weet dat het een vrouw is, omdat ik het aanvoel. Ik denk dat zij het weer is. En plotseling bevind ik me bij de deur van een magnifieke kathedraal, met torens die duizenden meters omhoog reiken. Terwijl ik door de deur stap en de gang in kijk, zie ik aan de zijkant lange banken, zoals in een kerk, en de banken zelf zijn 9 meter lang, gemaakt uit één massief stuk hout.
De vloer lijkt op zandsteen, maar de stenen zijn 18 meter breed, gemaakt uit één stuk zandsteen. Hier op aarde is een boom misschien een meter breed, en de planken zijn meestal maar een paar centimeter breed. Maar stel je planken voor van 5 meter breed en 90 meter lang; dat laat zien hoe groot deze dingen waren, prachtig. Terwijl ik door de gang wandel en de enorme glas-in-loodramen bewonder die bijna eindeloos de ruimte vullen, kom ik aan het eind van de gang. Daar sta ik oog in oog met wat ik de ‘grote drie’ noem.
De energie, want zij waren geen fysieke wezens, leek rond te draaien, van links naar rechts en tegelijkertijd van rechts naar links. De energie stroomde van de grond omhoog en viel als een waterval in hun hoofden. Ik stond daar voor hen, in mijn pyjama, omdat ik die nog steeds aanhad, en ze toonden me een doos.
De energie die uit de doos kwam, was intens. Ik weet niet precies wie het zei, maar ik hoorde: “We zijn hier niet om te oordelen.” En op dat moment wist ik dat ik de doos moest openen, de herinneringen daarin moest verwerken en genezen. Toen ik de doos opende en erin keek, was er geen bodem of wanden. Het was oneindigheid. Er waren duizenden, miljoenen kleine bolletjes energie, en in ieder bolletje was een video met een herinnering of actie die ik in mijn leven had gedaan.
Ik wist dat ik een van deze bolletjes moest pakken en de herinnering erin moest verwerken. Hier is een foto van mij met zo’n energiebol in mijn hand, waarin een klein tv-scherm zichtbaar is. De herinnering die ik graag vertel, is die waarin ik als baby de staart van de kat van mijn grootmoeder trok.
Eerst keek ik als een vreemde naar het hele tafereel, ik was volledig los van deze scène. Ik zag het kleine meisje en de kat interactie hebben. Toen werd ik Linda, de baby, en voelde ik haar gedachten. Ik voelde haar hartslag en begreep wat ze voelde, alsof het mijn eigen gedachten waren. Ik begreep haar bedoelingen, wat ze van plan was te doen met de kat toen ze haar staart trok. De kat begon te miauwen en te sissen, het was duidelijk dat het pijn deed.
Toen ging ik verder in het proces en dacht ik: “Waarom deed ik dat als kind?” Nu keek ik naar die herinnering vanuit het perspectief van Linda als kind. Ik verwerkte en analyseerde waarom ik de staart van de kat trok. Daarna moest ik de kat zelf worden. Ik voelde mijn vier poten, de balans van mijn staart, mijn oren die zich oprichtten bij elk geluid. Ik hoorde de hagedissen in de grond. Mijn hele visie veranderde, ik keek nu als een kat. Ik voelde de pijn toen mijn staart werd getrokken, die omhoog schoot in mijn rug als een ondraaglijke pijn. Ik werd angstig, haalde mijn klauwen uit.
Vervolgens bevond ik me weer buiten de bubbel, kijkend naar de energiebol met de herinnering erin. Toen begonnen de tranen te komen. Ik huilde terwijl ik dacht: “Wat heb ik dat arme dier aangedaan?” Die lange banken waren niet bedoeld voor toeschouwers, maar voor mij om te gaan zitten en te reflecteren. De enige die ik moest vergeven was ikzelf. De kat was al niet meer hier, en ik had geen vergeving van haar nodig, maar van mezelf. Nadat ik mezelf had vergeven, loste de herinnering op in mijn hand, het bestond niet meer. Het was nu pure energie en niet langer relevant in de hemel. Ik wist dat ik moest opstaan, de doos weer moest openen en een andere bol moest nemen om die te genezen.
Toen ik door die doos ging, verwerkte ik meer dan 5000 herinneringen. En als elke herinnering tussen de 45 minuten en anderhalf uur duurde, afhankelijk van hoe intens ze waren, hoeveel tijd heb ik daar dan doorgebracht? Ik schatte anderhalf jaar dat ik bezig was met mijn levensherziening, waarin ik herinnering na herinnering verwerkte. Sommige waren mooie, gelukkige herinneringen, zoals het glimlachen naar een vreemde, en die dankbaarheid voelde als tien keer zoveel. Ik dacht: “Oh mijn God, ik heb die persoon zo gelukkig gemaakt!” en ik had tranen die over mijn gezicht rolden van blijdschap.
Dan waren er herinneringen waarbij ik dacht: “Oh mijn gosh, ik wil deze niet verwerken.” Maar we moeten ze allemaal verwerken totdat die doos leeg is. Het is prachtig, want uiteindelijk, wanneer we iets genezen, iets dat we een ander of onszelf hebben aangedaan, is dat mooi. Wanneer we vergeven, ontdekken we liefde. Genezing creëert die liefde.
Toen ik die duizenden herinneringen had verwerkt, bevond ik me weer in een andere fase, een soort nevel. Ik sloot mijn ogen en toen ik ze weer opende, bevond ik me in een kamer van puur wit, zonder muren, plafond of ramen. Ik keek naar beneden en zag mijn voeten, maar er was geen vloer onder mijn voeten, alleen maar wit. In de verte zag ik iemand aankomen. Naarmate die persoon dichterbij kwam, werd ze groter en groter. Toen ze dichterbij was, zei ze: “Wat doe jij hier? Jij hoort hier niet te zijn!”
Ik dacht: “Oh mijn God, ik dacht dat ik net in de hemel was, waar iedereen zo vriendelijk is.” Ik vroeg haar: “Wie ben jij?” Ze antwoordde: “Ik ben je overgrootmoeder, Karina.” Ze begon me alles over haar leven te vertellen: waar ze geboren was, haar kinderen, haar man, en hoe ze hun huis hadden gebouwd. Daarna begon ze me over mijn leven vanaf 2001 te vertellen. Ze zei dat ik terug moest gaan naar het land van herkomst, omdat ik voor september 2001 terug naar Australië moest.
Ze vertelde me dat ik daarna met een hogere macht zou werken, met de autoriteiten die anderen beoordelen. In 2002 begon ik als administratief medewerker bij de politie te werken, en dat deed ik tot 2012. Ze zei dat ik twee jaar vrij moest nemen vanwege de emotionele belasting van dat werk, en inderdaad kreeg ik PTSD door wat ik bij de politie had meegemaakt. Vervolgens vertelde ze dat ik als eerste hulpverlener zou gaan werken. In 2015 begon ik als EHBO trainer, precies zoals zij had voorspeld.
Ze vertelde me ook dat ik in 2005 mijn dochter zou krijgen, wat klopte, want mijn dochter is nu 16 jaar oud. Ze zei dat de komende 20 jaar een leerproces zouden zijn, vooral met betrekking tot oordelen. Ze leerde me niet te oordelen op basis van wat mensen op één dag doen. Dat was een belangrijk inzicht dat ik kreeg tijdens mijn levensherziening.
Nu coach ik mensen, begeleid ze en onderricht ze. Ik heb vrijwel alle mogelijke psychische gaven ontwikkeld: ik ben een hooggevoelige, empathisch, en ik droom voorspellende dromen. Soms weet ik zelfs de lotnummers. Het was pas een jaar geleden dat ik een vrouw ontmoette die blijkbaar altijd al bij me was en me hielp. En een week later begon ik geesten te zien.
Ik ben zo dankbaar dat ik nu hoop, begrip en vertrouwen kan doorgeven aan anderen. Mijn vijf jaar in de hemel waren immens en het is ontroerend om de liefde daar te ervaren. We zijn allemaal zo verbonden met elkaar. Het is voor mij belangrijk om mijn persoonlijke ervaringen te delen, evenals die van anderen, om de overeenkomsten en bewijzen te vinden die dit alles realiteit maken.
Het leven wordt steeds moeilijker, maar als we hopen op onze engelen of gidsen, weten we dat ze altijd om ons heen zijn. We kunnen de liefde van de hemel hier op aarde creëren. Het begint bij onszelf. Mijn doel nu is om mensen te onderwijzen hoe ze de beste versie van zichzelf kunnen worden, vooral om mentale gezondheidsproblemen te overwinnen. Uiteindelijk kunnen we dan, als we teruggaan naar de hemel, in alle vrede onze herinneringen verwerken. Het is een geweldige ervaring.
Ook lezen:
Veelgestelde Vragen
Wat gebeurt er tijdens een bijna-doodervaring?
Een bijna-doodervaring omvat vaak bewustzijn buiten het lichaam, gevoelens van vrede, visies van een andere wereld en interacties met spirituele wezens.
Is er wetenschappelijk bewijs voor bijna-doodervaringen?
Hoewel er geen definitieve verklaring is, onderzoeken wetenschappers bewustzijn buiten het lichaam, klinische dood en hersenactiviteit.
Kun je bewust herinneringen verwerken tijdens een bijna-doodervaring?
Ja, sommige mensen rapporteren een levensherziening waarbij herinneringen worden verwerkt en emoties worden genezen, zoals ook in dit verhaal wordt beschreven.
Wat kun je leren van een bijna-doodervaring?
Een bijna-doodervaring kan lessen over liefde, vergeving en de verbinding tussen mensen bieden, evenals inzichten in het belang van bewust leven.
Hoe kun je anderen helpen met de lessen uit een bijna-doodervaring?
Door hoop, begrip en mentale tools aan te reiken, kun je anderen inspireren om hun eigen leven te transformeren en een dieper bewustzijn te ontwikkelen.
Like ons op Facebook om meer artikelen zoals deze in je feed te zien verschijnen die je anders zou missen.
