Hallo, mijn naam is Natalie Sudman. Ik ben kunstenaar en schrijfster. Ik heb jarenlang gewerkt als een deskundige in de archeologie. Nadat ik lange tijd in het vak van de archeologie actief was geweest, keek ik uit naar een nieuwe uitdaging en probeerde ik werk te vinden in het buitenland. Ik had geen succes met het vinden van een baan in een ander land, maar ik kwam wel bij een aantal teams van vrijwilligers terecht. Deze teams hielpen met opruimwerkzaamheden na de verwoesting door orkaan Katrina in de staten Mississippi en Louisiana. Tijdens deze werkzaamheden kwam ik in contact met mensen die mij een baan aanboden in Irak, om daar te werken aan de wederopbouw van het land. Ik stemde in met deze baan en in het jaar 2006 begon mijn werk in Irak.
Werk in Irak
Ik werkte mee aan diverse projecten voor de wederopbouw. Ik was een vertegenwoordiger op het gebied van bouw voor het korps van ingenieurs van het Amerikaanse leger. Later werd ik een project manager. Na ongeveer zestien maanden bevond ik me buiten de basis met drie andere collega’s. We reisden in een groep voertuigen met pantser. Ik zat in een voertuig met pantser samen met een andere collega. Er reed een voertuig met twee collega’s achter ons en een vrachtwagen met een kanon aan de voorkant en aan de achterkant van onze groep. Het was het einde van een lange dag waarop we verschillende bouwprojecten hadden bezocht. We hadden bijvoorbeeld installaties voor de zuivering van water en een project voor de aanleg van een weg bezocht. Toen ontplofte er een bom onder mijn voertuig, die daar was geplaatst.
Op dat moment was ik een beetje aan het slapen. Het was een lange dag geweest. Mijn arm rustte op de armleuning in het voertuig en mijn ogen waren dicht. Ik was er en toen was ik er niet meer. Ik stond op een soort klein podium met duizenden wezens om me heen. Ik wist precies waar ik was en wat mijn taak was. Ik was informatie aan het overdragen aan al deze wezens. Ik maakte die informatie beschikbaar en zij namen het op in zich. Er was geen sprake van communicatie zoals we dat kennen. De overdracht van informatie gebeurde op een telepathische manier, maar niet met woorden zoals we dat misschien voorstellen bij telepathische communicatie. Het was echt op een conceptuele manier en de informatie was volledig. Ik stond daar met een lichaam dat er precies zo uitzag als in de fysieke wereld. Ik droeg mijn uniform en de wezens waren overal om mij heen. Ik zag hen alsof ze mensen waren. Ze hadden menselijke vormen en leken van licht gemaakt.
Herinneringen en Visioenen
Later, toen ik begon met het onderzoeken van mijn herinneringen, kon ik de gezichten van deze wezens veranderen in kleine monsters of dieren, of wat ik maar wilde. Dit suggereert dat mijn herinnering aan hen als mensen een soort menselijke toevoeging is. Het is iets dat mij een comfortabel gevoel geeft en de hele ervaring niet minder waard maakt. Ik denk dat als ze er als insecten zouden uitzien, ik erg afgeleid zou zijn en misschien niet dezelfde verbinding met hen zou voelen. Misschien omdat ik nog te veel in mijn menselijke manier van denken zat. Er zijn andere momenten in mijn herinnering waarin ik hetzelfde probeer. Ik probeer de gezichten te veranderen of de manier waarop de wezens met wie ik in contact ben, eruitzien te veranderen. Maar dat lukt in veel gevallen niet. Dit geeft mij aan dat die herinneringen juist zijn en kloppen.
In ieder geval was ik bezig met het overdragen van informatie. Ik beschreef het als brede culturele energieën. Culturele groepen hebben een specifieke energie of zijn energiestromen. In deze stromen zit informatie en ook in de manier waarop deze stromen elkaar beïnvloeden. Er was dus informatie over deze energieën, van algemene culturele patronen tot aan de individuele interacties tussen mensen van verschillende culturen. Ik denk niet dat veel van deze informatie logisch is voor een menselijk brein of belangrijk is voor de menselijke ervaring. Maar het was wel belangrijk voor deze wezens. Ik kende deze wezens als groep en ik kende ook elk afzonderlijk wezen als ik me op één van hen concentreerde. Ik kende hen, maar niet zo van: ‘Oh, ze hadden een bepaalde rol in mijn leven’. Ik herkende hun energiepatroon. Ik herkende dat we in het verleden contact hadden gehad, of misschien in de toekomst, buiten de normale tijd. Ze hebben verschillende interesses of rollen in het leven die een soort relatie hebben met deze werkelijkheid. Ze zijn niet op dezelfde manier in deze werkelijkheid aanwezig als wij, maar als we de werkelijkheid die we kennen zien als een onderdeel van een grotere werkelijkheid, dan bestaan zij binnen die uitgebreidere werkelijkheid.
Een Plaats van Rust
Toen ik klaar was met deze overdracht, verplaatste ik me naar een andere plek. Ik noem die verplaatsing ‘knipperen’, omdat het zo snel ging. Het was net een knipoog en ik was op een andere plek. Ik probeerde niet te bewegen. Ik ging niet door tunnels. Ik weet niet of ik, als ik deze ervaring zou kunnen vertragen, mezelf zou zien bewegen. Maar de manier waarop ik deze ervaring herinner is dat ik simpelweg naar een andere omgeving knipperde. Ik noem deze plek de ‘diepe rust’ omgeving. Ik bevond me in een zachte, zwarte ruimte. Het voelde oneindig aan, warm en heel erg ontspannend. Ik had geen specifieke vorm, maar was een organisatie van energie. Er waren nog twee andere wezens bij mij aanwezig.
In het begin was er niet echt een interactie van het ene bewustzijn met het andere. Ze waren meer als technici bezig. Ze sleutelden aan de organisatie van mijn energie, repareerden dingen en stemden die energie op elkaar af. Toen ze klaar waren, verdwenen ze. In eerste instantie ging ik een soort evaluatie van mijn leven door. Het was niet zoals andere mensen een levens evaluatie hebben beschreven. Ik voelde niet alle emoties van de mensen met wie ik contact had. Ik herleefde mijn leven niet op die manier. Waar ik op lette, waren de momenten waarop onverwachte dingen gebeurden door mijn acties, keuzes of beslissingen. Dat vond ik interessant. Ik was ook erg geïnteresseerd in plezier, maar niet plezier zoals een feestje of een cocktail op het strand. In mijn woorden gebruik ik plezier voor dingen die echt boeiend zijn, die mijn vaardigheden aanspreken en die ik graag doe. Zo is het maken van kunst niet altijd gemakkelijk en schrijven is ook niet altijd gemakkelijk, maar het is wel altijd leuk voor mij. Omdat het mijn aandacht vraagt en ik geniet van het proces en de inspanning.
Diepe Rust en Genezing
Terwijl ik mijn leven overzag, was ik dus geïnteresseerd in die momenten. Toen ik daarmee klaar was, kwam ik in een toestand van diepe rust. Ik beschreef dat als zo diep in mezelf keren, dat ik in zekere zin binnenstebuiten keerde. Als je heel diep naar binnen gaat, kom je op een punt waarop je in feite stilte wordt of oneindigheid. Diezelfde oneindige ruimte waarin ik dacht te zweven, was ook beschikbaar in mijzelf. Ik weet niet hoelang ik daar was, omdat tijd en ruimte daar niet bestaan. Maar toen ik eruit kwam, knipperde ik naar een andere plaats, die ik de ‘helende omgeving’ noemde. Op deze plek kon ik de kapotte vrachtwagen in de woestijn zien. Ik kon ook ieder van ons vieren in de vrachtwagen zien; de chauffeur, de bewaker, mijn collega en ik. Ik kon alles op dezelfde manier zien als hoe we vaste objecten zien. Ik kon ook ieder van ons zien als een bundel van energie. Eigenlijk kon ik de hele situatie als een bundel van energie zien.
Ik was samen met twee andere wezens in deze omgeving. Eén van deze twee en ik waren al lang bevriend. We kenden elkaar heel goed, maar niet als vrienden in het normale, fysieke leven. Ik weet niet of we elkaar in het fysieke leven ooit hebben gekend. Ik besteedde daar geen aandacht aan. Op een spiritueel niveau was er een gevoel van herkenning en vertrouwdheid. Het andere wezen dat daar was, voelde meer als een toeschouwer of iemand die aan het leren was door ons te observeren. Mijn vriend en ik deden alsof we met onze hand zwaaiden en zo verwondingen in mijn lichaam plaatsten. We speelden met deze verwondingen om te beslissen welke verwondingen mij het best zouden voorbereiden op wat ik wilde doen.
De Keuze voor Verwondingen
Ik was vergeten te zeggen dat ik in die eerste omgeving, met alle duizenden wezens, had gezegd dat ik niet terug wilde keren naar mijn lichaam. Ik had daar geen behoefte aan. Dat was geaccepteerd. Ze deden wel de suggestie: ‘Wat als je dit deed?’ Ik dacht: ‘Oh, oké, als ik dat ga doen, dan ga ik terug’. Ik was makkelijk over te halen om terug te gaan. In de omgeving voor genezing koos ik dus verwondingen die me zouden helpen met wat ik had besloten te doen. We hadden veel plezier met het plaatsen van deze verwondingen. Vanuit dat perspectief hadden we geen last van pijn of ongemak. Er was geen angst. We zagen het zo dat een mensenleven niet erg lang is en dat moeilijke situaties waardevolle doelen kunnen dienen.
Als je naar een film gaat en gelooft dat alle acteurs echt doodgaan, heb je een heel andere ervaring dan wanneer je weet dat het een film is. Terwijl de film bezig is, ga je er helemaal in op. Maar als de film afgelopen is, sta je op en ga je weg en de acteurs staan ook op en gaan weg. Iedereen is oké, niemand is echt gewond. Als je dat weet, dan is de keuze voor bepaalde verwondingen niet zo eng. We lachten veel. We deden net of we met een hand zwaaiden en plaatsten zo stukken metaal in mijn hersenen. Dan vielen we lachend neer, terwijl we een volledig beeld zagen van de rest van mijn leven en de moeilijkheden die dat zou opleveren. We zouden met een hand zwaaien en mijn rechterarm afsnijden. Dan vielen we lachend neer en zagen een volledig beeld van de rest van mijn leven, waarin ik met slechts één arm door het leven moest gaan. Natuurlijk zijn deze dingen nu niet grappig, maar vanuit dat perspectief waren ze heel erg grappig. Uiteindelijk hebben we besloten welke verwondingen ik zou hebben. Ik bepaalde de verwondingen en knipperde toen terug naar die grote groep van duizenden wezens. Daar bespraken we in detail wat ik had besloten te doen. Ik praat niet echt over wat ik heb afgesproken te doen. Voor een deel is dat omdat het mijn eigen beslissing is en het voor anderen niet belangrijk is. Iedereen heeft zijn eigen dingen te doen. Voor een ander deel is het omdat we in onze cultuur gewend zijn om alles in een bepaalde rangorde te plaatsen. ‘Dit is belangrijker dan dat’. Wat ik doe is waardevoller dan wat jij doet. Wat een dakloze doet is minder waardevol dan wat een ondernemer doet. Vanuit het niet-fysieke perspectief is dit niet waar. Wat ik doe is waardevol en klaar. Wat jij doet is waardevol en klaar. Er is geen vergelijking nodig. Als er geen vergelijking is, is er ook geen oordeel. Ik praat dus niet over wat ik heb afgesproken te doen, omdat ik niet wil dat het in een rangorde wordt geplaatst. Ik wil niemand aanmoedigen om dat te doen. Ik wil mensen aanmoedigen om op te merken wanneer ze dit wel doen.
Terug naar het Voertuig
Toen ik klaar was met het bespreken van mijn besluit met de duizenden wezens, knipperde ik weer en stond ik naast de vrachtwagen in de woestijn. Alles stond stil, alsof ik me tussen de tijd bevond. Ik was samen met acht of negen andere wezens. We bespraken opnieuw wat ik had besloten te doen, maar vanuit een ander perspectief, een perspectief dat dichter bij de menselijke ervaring stond. Het bespreken met de duizenden wezens was een beetje alsof ik het vanaf het niveau van het management besprak. Nu stond ik naast de vrachtwagen met deze acht of negen wezens en besprak ik mijn besluit vanaf het niveau van de persoon die de spijkers aan het slaan was. Het ging over veel meer praktische zaken. Toen we klaar waren met die besprekingen, knipperde ik, hoorde ik een ‘plop’ en was ik terug in de vrachtwagen. De vrachtwagen rolde nog steeds over de weg. De motor was uitgevallen. We rolden nog steeds over de weg. De chauffeur draaide aan het stuur. We rolden van de weg af, de woestijn in en de vrachtwagen kwam tot stilstand.
Op dat moment had ik mijn ogen nog steeds gesloten. Ik wist dat er een bom onder onze vrachtwagen was afgegaan. Ik wist dat het geen lichte verwondingen waren. Dit gebeurde verrassend vaak, maar dit zou serieus zijn. Ik dacht: ‘Ik moet mijn ogen openen en ermee omgaan’. Dus ik opende mijn ogen, keek of er iemand bloedde en probeerde een geweer van de bewaker te pakken, voor het geval het een gecoördineerde aanval was. Ik kreeg het geweer niet te pakken omdat het achter zijn been vast zat. Ik probeerde de verbanddoos te pakken, maar die zat ook achter zijn been. Binnen een paar minuten kwamen de andere vrachtwagens van ons konvooi en hielpen ons. We werden naar de basis gebracht en naar een operatiecentrum in Balad. Daarna werden we via het ziekenhuis in Landstuhl naar het medische centrum Walter Reed van het leger gevlogen.
Omgaan met de Gevolgen
Ik herinnerde me delen hiervan toen ik mijn ogen opende, of toen ik met gesloten ogen zat. Ik wist dat ik ergens anders was geweest en de gevoelens van waar ik was geweest, waren heel levendig. Er was geen angst toen ik daar zat en dacht aan het openen van mijn ogen. Er was ook geen angst nadat ik mijn ogen had geopend. Nadat ik had gecontroleerd of iedereen in orde was, ging ik weer zitten. Ik kon mijn rechterarm niet gebruiken. Ik keek er niet echt naar. Ik wist alleen dat hij niet werkte. Ik kon niet door dit oog zien, dus hield ik mijn hand voor mijn oog en wachtte ik op de rest van het team. Ik keek uit het raam en vroeg me af of ik nog door dit oog zou kunnen zien. Ik dacht: ‘Ik wil echt door dit oog kunnen zien’, maar toen dacht ik: ‘Wat als ik niet meer door dit oog kan zien? Dan kan ik andere werelden duidelijker zien’. Ik was daar heel enthousiast over. Dit schrijf ik toe aan hetzelfde perspectief dat ik had tijdens de helende omgeving, toen ik verschillende verwondingen aan het uitproberen was. Er was geen angst. Ik was niet bang voor hoe de rest van mijn leven eruit zou zien. Ik was niet bang voor de pijn of de revalidatie. Ik was in het huidige moment en dacht na over allerlei dingen, op een manier die elke ervaring interessant maakte.
Ik had nog nooit maar één oog gehad. Ik vroeg me af hoe dat zou zijn. Het was iets nieuws en ik had veel van die momenten, zeker in de maand dat ik als patiënt in Walter Reed was en ook de jaren daarna, als poliklinische patiënt. Ik denk dat die ervaring echt van invloed was op mijn manier van denken over mijn verwondingen. Vooral het feit dat ik wist dat ik degene was die ze had gekozen, veranderde de manier waarop ik ernaar keek en erover dacht. Als het verwondingen zijn die ik zelf heb gekozen, is er niemand om de schuld te geven. Er is niemand om boos op te zijn. Ik vertrouwde erop dat, ook al kon ik me niet altijd herinneren waarom ik deze verwondingen had gekozen, ik nog wel een deel herinnerde van wat ik van plan was te doen bij mijn terugkeer. Ik herinnerde me ook een deel van de waarde die deze specifieke verwondingen hadden. Maar ik denk niet dat het belangrijk is of ik me dat herinner of niet, want ik weet dat ze waardevol zijn en dat er een grotere reden voor is. Vanuit die grotere reden, en door op mezelf te vertrouwen, zijn deze verwondingen gewoon een andere ervaring, een andere kans in dit leven. Dat zijn we echt vergeten.
Ook lezen:
Veelgestelde vragen
Wat is een bijna-doodervaring (BDE)?
Een bijna-doodervaring, of BDE, is een diepgaande ervaring die optreedt wanneer iemand dicht bij de dood is. Het kan visioenen, een gevoel van rust en een veranderd bewustzijn omvatten. Deze ervaringen worden vaak gerapporteerd door mensen die klinisch dood zijn verklaard of ernstig gewond zijn geraakt.
Welke spirituele dimensies bezocht Natalie Sudman tijdens haar BDE?
Natalie Sudman bezocht verschillende spirituele dimensies, waaronder een plek waar ze informatie over culturele energieën deelde met lichtwezens. Daarna ging ze naar een plaats van ‘diepe rust’ voor energie-afstemming en een ‘helende omgeving’ waar ze haar verwondingen koos. Deze dimensies waren gevuld met rust en begrip.
Hoe beïnvloedde haar BDE Natalie’s kijk op haar verwondingen?
Haar bijna-doodervaring gaf Natalie het inzicht dat ze zelf de verwondingen had gekozen, waardoor ze een gevoel van acceptatie en vertrouwen kreeg. Ze zag haar verwondingen niet als een beperking, maar als een waardevolle kans voor groei en nieuwe ervaringen in haar leven. Dit heeft haar kijk op pijn en lijden getransformeerd.
Like ons op Facebook om meer artikelen zoals deze in je feed te zien verschijnen die je anders zou missen.
