Vaak wordt ten onrechte gedacht dat stoïcisme betekent dat je je gevoelens moet onderdrukken. Maar in werkelijkheid leren de stoïcijnen ons juist om onze emoties te begrijpen en er wijs mee om te gaan.
Wanneer we door een emotie worden overspoeld — bijvoorbeeld woede — kunnen we er niet zomaar aan ontsnappen. We zijn dan overgeleverd aan die emotie en kunnen alleen wachten tot deze voorbijgaat.
De stoïcijnse filosofen uit de oudheid waren zich hier terdege van bewust. In zijn briljante essay Over Woede (uit Seneca’s Dialogen en Essays) beschrijft Seneca woede bijvoorbeeld als een tijdelijke waanzin:
Want het ontbeert volledig zelfbeheersing, ongeacht de etiquette. Het vergeet verwantschappen en blijft hardnekkig vasthouden aan iets, eenmaal begonnen. Het is doof voor rede en advies, opgewonden door onbenulligheden, en niet in staat waar te nemen wat waarheid en rechtvaardigheid zijn. Het lijkt op een vallende rots die zichzelf en alles wat hij vernielt, verplettert. – Seneca
Omdat de Stoïcijnen emoties als woede zo destructief vonden, is het geen wonder dat ze de reputatie hebben deze te willen onderdrukken.
Seneca, geboren in 4 v.Chr., was een Romeinse stoïcijnse filosoof die keizer Nero onderwees. Zijn invloed op Nero nam echter af, en in 65 n.Chr. werd Seneca gedwongen zelfmoord te plegen vanwege zijn vermeende betrokkenheid bij een complot om Nero te vermoorden — een beschuldiging waarvan hij waarschijnlijk onschuldig was. Zijn kalme, stoïcijnse zelfmoord is het onderwerp geweest van talloze schilderijen, zoals bovenstaande van Peter Paul Rubens uit ca. 1614.
Maar hoewel vaak gedacht wordt dat stoïcisme ons leert onze gevoelens en emoties te onderdrukken — hap op je tanden en houd je sterk! — is het stoïcijnse perspectief subtieler maar belangrijker.
De Stoïcijnen bevelen ons niet aan onze emoties te onderdrukken, maar stellen simpelweg dat we er helemaal geen moeten hebben.
Dit lijkt misschien een bizarre aanbeveling. Wij zijn mensen: hoe kunnen we geen emoties hebben?
Hoe de Stoïcijnen emoties definiëren
Het komt neer op hoe de Stoïcijnen emoties definiëren. We zullen allemaal ervaren wat Seneca beschrijft als ‘eerste bewegingen’: natuurlijke, fysiologische reacties op bepaalde gebeurtenissen.
We kunnen ons geschokt, opgewonden, jubelend of bang voelen. Dit zijn allemaal natuurlijke reacties waar we geen controle over hebben en die ons simpelweg overkomen.
Belangrijk is dat de Stoïcijnen deze niet als emoties beschouwen: het zijn initiële reacties, ‘eerste bewegingen’.
Emoties ontstaan pas als we — door een slecht oordeel — deze eerste bewegingen de vrije loop laten.
Er zijn dus drie stadia bij het ontstaan van emoties:
- Eerste beweging
- Oordeel
- Emotie
We hebben geen controle over het eerste stadium. En als we het derde stadium bereiken, hebben we daar ook geen controle meer.
Het cruciale stadium is dus het tweede: oordeel. We kunnen ons oordeelsvermogen gebruiken om een eerste beweging te stoppen of om onze initiële reacties momentum te laten krijgen en destructieve, oncontroleerbare emoties te worden.
Stel dat we aanvankelijk geschrokken en bang reageren op een spin. Als we vervolgens oordelen dat het maar een klein, onschuldig spinnetje is, er rustig over nadenken, diep ademhalen en besluiten het beestje buiten vrij te laten — dan hebben we succesvol de afgifte van adrenaline door ons lichaam vertraagd en een ‘eerste beweging’ in de kiem gesmoord (terwijl we de kardinale stoïcijnse deugd van moed demonstreerden, goed gedaan!).
Als we echter oordelen dat de angst gerechtvaardigd of zelfs een onderreactie is — ‘oh mijn god, het is een spin en ik haat spinnen, wat moet ik doen, ik ben in groot gevaar’ — dan krijgt de ‘eerste beweging’ momentum. Ons slechte oordeel veroorzaakt dat onze fysiologische reacties intensiveren, en wordt het een volledige emotie van angst. Dan kunnen we niets anders doen dan wachten tot de emotie voorbijgaat, waarbij we irrationeel en oncontroleerbaar handelen.
Het stoïcijnse advies is dus niet dat we ‘eerste bewegingen’ moeten voorkomen — dat zou onmogelijk zijn. Het advies is dat we werken aan het gebruiken van ons oordeelsvermogen om te voorkomen dat zulke bewegingen destructieve emoties worden.
Bang, nerveus, geïrriteerd voelen: dit hoort bij het mens-zijn.
Het idee is dat we ons oordeel gebruiken om deze natuurlijke gevoelens en impulsen te accepteren, en vervolgens aan onszelf duidelijk maken dat we ze niet onze kijk op de wereld, onze gedachten of onze acties hoeven laten vervormen (de vier kardinale stoïcijnse deugden zouden onze enige leidraad moeten zijn: wijsheid, moed, rechtvaardigheid en gematigdheid).
Het is normaal om af en toe geïrriteerd te raken door dingen. Dat hoort erbij. Het wordt een probleem wanneer we onze irritaties routinematig laten uitgroeien tot oncontroleerbare woede.
Dit is wat het betekent om onze emoties te beheersen volgens de Stoïcijnen: niet het onderdrukken of negeren van onze gevoelens, maar het gebruik van ons verstandelijk oordeel om wijselijk perspectief toe te voegen en te voorkomen dat we de controle verliezen.
En, belangrijk, het doel om controle te behouden is niet alleen om onszelf beter te voelen; het is zodat we constructief kunnen blijven handelen en het juiste kunnen doen.
Zoals Seneca schrijft:
Een emotie bestaat er dus niet in dat men bewogen wordt door de schijn van dingen, maar in het toegeven eraan en het opvolgen van deze toevallige impuls. Want als iemand veronderstelt dat bleek worden, in tranen uitbarsten, seksuele opwinding, diepe zuchten, flitsende ogen en iets dergelijks een teken zijn van emotie en geestestoestand, vergist hij zich en begrijpt hij niet dat dit slechts lichamelijke impulsen zijn… Een man denkt dat hij gekwetst is, wil wraak nemen, en dan — omdat hij om een of andere reden wordt ontmoedigd — kalmeert hij snel weer. Ik noem dit geen woede, maar een mentale impuls die voor rede wijkt. Woede is dat wat de rede voorbijgaat en meesleept. – Seneca
Het Stoïcijnse omgaan met emotie in het dagelijks leven
Natuurlijk schreven de Stoïcijnen in een tijd voordat de fysiologische basis van aandoeningen zoals chronische angst beter was onderzocht en begrepen. Daarom is hun advies — gebruik je oordeel om perspectief aan je situatie te geven! — mogelijk niet voldoende in alle gevallen en geen vervanging voor professionele therapeutische zorg.
Toch kan het herinneren aan de lessen van het Stoïcisme nog steeds echt voordeel bieden: door te proberen helderder oordelen te vellen over onze situatie, kunnen we onszelf beschermen tegen spiraalvormige, destructieve emoties en ruimte creëren om verder te gaan met deugdzaamheid.
Stel dat iemand je beledigt. Op dat moment kun je oordelen dat het schandalig is dat die persoon je zo kwetst, en zo kan je ‘eerste beweging’ van irritatie snel woede worden.
De fout hier, wijst de Stoïcijnse filosoof Epictetus erop, is te denken dat je automatisch gewond bent omdat je een belediging hebt ontvangen:
Onthoud, het is niet genoeg om geraakt of beledigd te worden om gewond te zijn, je moet geloven dat je gewond bent. Als iemand erin slaagt je te provoceren, realiseer je dan dat je geest medeplichtig is aan de provocatie.
Je bent alleen gewond, zegt Epictetus, als je kiest om te besluiten dat je gewond bent. Zoals de hedendaagse filosoof John Sellars verduidelijkt in zijn korte maar verhelderende boek, Lessen in Stoïcisme:
Als iemand iets kritisch over je zegt, sta dan stil bij de vraag of wat ze zeggen waar of onwaar is. Als het waar is, dan hebben ze een fout aangewezen die je nu kunt aanpakken. Zo beschouwd hebben ze je een dienst bewezen. Als wat ze zeggen onwaar is, dan zitten ze fout en is de enige die geschaad wordt zijzelf. Hoe dan ook, jij lijdt geen schade door hun kritische opmerkingen.
De les hier is dat we onze impulsieve reacties niet ons gedrag moeten laten leiden.
Als we dat doen, is het niet alleen een geval van slecht oordeel, het is totale afwezigheid van oordeel: we gaan direct van ‘eerste beweging’ naar emotie zonder enige redelijke nuancering toe te passen.
We moeten er daarom voor zorgen dat we de tijd nemen om te pauzeren en na te denken voordat we tot actie overgaan.
We moeten onze gevoelens accepteren zoals ze opkomen; de situatie overwegen, de deugdzaamheid in gedachten houden; en dán handelen.
Seneca verwoordt het goed als hij zegt: “Het beste middel tegen woede is uitstel”, en:
Als je de aard van iets wilt bepalen, vertrouw het dan toe aan de tijd: wanneer de zee stormachtig is, kun je niets duidelijk zien.
Dus: pauzeer, en onthoud deze zin van misschien wel de beroemdste Stoïcijnse filosoof, Marcus Aurelius:
Je moet de omstandigheden niet de macht geven om woede op te roepen, want ze geven er niets om.
Wat als we onze emoties niet kunnen stoppen?
Wat als simpelweg wachten de kracht van onze gevoelens niet verzacht? Wat als het gaat om schokkend onrecht of onrechtvaardigheid jegens een dierbare? Wat moeten we doen als de kracht van onze gevoelens dreigt ons over te nemen, ondanks de nuchtere oordelen die we proberen toe te passen, en ons in oncontroleerbare emotie stort?
De aanbevolen Stoïcijnse tactiek hier — als we simpelweg niet in staat zijn om de woede van een eerste beweging te rationaliseren — is om ons oordeel te gebruiken om de kracht van onze gevoelens om te zetten in iets constructiefs.
Dus, in het geval van een dierbare die lijdt onder onrecht, verzamel je ‘eerste beweging’ van passie onder de vlag van rechtvaardigheid, niet van woede. Laat je gevoelens leiden door deugdzaamheid, niet door oncontroleerbare ondeugd.
Op deze manier is de kans kleiner dat de destructiviteit van negatieve emoties je verteert, want je opereert met een constructief doel voor ogen.
Streef ernaar om kalm en gepassioneerd het juiste te doen in naam van rechtvaardigheid, in plaats van jezelf te verliezen in een destructieve woede.
Wekelijks delen we een leerzaam inzicht uit de filosofie
Samengevat: de Stoïcijnen willen ons helpen omgaan met destructieve emoties door ons te herinneren aan de belangrijkste les van de dichotomie van controle: focus op wat we kunnen beïnvloeden.
We hebben geen controle over onze initiële reacties op situaties, maar we kunnen wel ons oordeel bepalen over dergelijke ‘eerste bewegingen’.
Door onszelf te trainen in het nemen van een pauze, te reflecteren en constructief te oordelen, kunnen we – met oefening – die eerste bewegingen stoppen voordat ze aan kracht winnen. Zo ontdoen we ons van negatieve, oncontroleerbare emoties die ons leven kunnen ruïneren.
Hoe gaan de Stoïcijnen om met positieve emoties?
Wat te denken van positieve emoties zoals liefde? Moeten de Stoïcijnen die ook rationaliseren en matigen? Het algemene oordeel is dat de Stoïcijnen zich richten op emoties die de rust in ons leven kunnen verstoren.
Een jaloerse, bezitterige liefde bijvoorbeeld, heeft een levensverwoestend potentieel en moet behandeld worden als elke andere negatieve emotie. Echter, een liefde gebaseerd op onze natuurlijke behoefte aan gezelschap is volkomen gezond – we moeten er alleen voor waken dat we geen onrealistische verwachtingen of valse overtuigingen koesteren die ons in de toekomst kunnen schaden.
Bijvoorbeeld, als we ten onrechte geloven dat de liefde tussen ons en een ouder, partner of onze kinderen voor altijd zal duren, dan – gezien het feit dat we allemaal sterfelijk zijn – staan we voor een nare verrassing.
We hoeven dus geen vreugdevolle ‘eerste bewegingen’ te onderdrukken of te matigen, maar we moeten voorkomen dat ze uitgroeien tot valse hoop of overtuigingen over wat de toekomst zou kunnen brengen.
Leer meer over de stoïcijnse levensfilosofie
Hoe kunnen we omgaan met onze emoties als een stoïcijn? Dat is wat we in deze post zullen onderzoeken. Velen verwijzen naar de populaire interpretatie van deze vraag als het gaat om het Stoïcisme. Men zal zeggen dat een stoïcijn zijn betekent dat iemand niets voelt. Men maakt vergelijkingen met robots. Maar als je afstand neemt van die misvattingen en iets dieper kijkt, zul je zien dat er een sterke verbinding is tussen emoties en Stoïcisme. Het kan ons begeleiden naar een beter begrip van onze emoties en ons leren hoe we er op een gezonde manier mee om kunnen gaan.
Wat zijn emoties en hoe beïnvloeden ze ons? Als we ze beter willen begrijpen, welke stappen moeten we volgen? Het Stoïcisme geeft ons goede richtlijnen over hoe om te gaan met emoties. Het laat ons ook zien hoe we ze kunnen gebruiken om betere mensen te worden. Ons pad naar zelfgroei vereist dat we onze emoties aangaan en onderzoeken. Dit zal ons betere inzichten geven in wie we zijn. De Stoïcijnen vertellen ons niet om ze te negeren of te bestrijden, ze leren ons ze te bestuderen en te accepteren. Van daaruit kunnen we dan de rede toepassen terwijl we de juiste reactie kiezen op hoe we met deze emoties omgaan.
Hoe om te gaan met deze emoties
“Oefen dan vanaf het begin om tegen elke harde indruk te zeggen: ‘Je bent een indruk, en helemaal niet het ding dat je lijkt te zijn.’ Onderzoek het dan en test het aan de hand van deze regels die je hebt, en allereerst, en vooral, door dit: Of de indruk te maken heeft met dingen die aan ons zijn, of die niet aan ons zijn; en als het te maken heeft met de dingen die niet aan ons zijn, wees dan klaar om te antwoorden: ‘Het is niets voor mij.'”
Epictetus, Het handboek, 1
Dit citaat komt uit het handboek van Epictetus, waarin hij de dichotomie van controle bespreekt. Het toont ons wat aan ons is en wat niet. Aan ons zijn onze meningen, verlangens, impulsen en afkeren, samengevat, onze acties. Alles anders is niet aan ons. Onze indrukken van de gebeurtenissen die ons overkomen worden vaak gemanifesteerd in emoties. En wanneer we ze hebben, moeten we leren hoe we ze interpreteren en kiezen hoe we op de juiste manier handelen. De geest en het lichaam werken samen als het gaat om het tonen van emoties. Zoals onze geest de manier vormt waarop we een situatie beoordelen, geeft het signalen over of het goed of slecht voor ons is. Dit kan ons helpen bij ons overleven en heeft dat door onze geschiedenis heen gedaan. Een voorbeeld is de vecht-of-vluchtreactie.
Het lichaam reageert dan bijvoorbeeld door zichzelf te verwijderen van de bron of door verlamd te raken. We kunnen beginnen te trillen, zweten, rood worden, en veel meer lichamelijke reacties kunnen optreden. Onze geest kan ofwel in overdrive gaan werken of afsluiten. Stel je voor dat je wordt gevraagd om een presentatie te geven voor een groot publiek. Velen van ons zullen reageren op zo’n mededeling. Zelfs als het de kleinste verandering in de hartslag is. Die initiële reactie is er en het is bijna onmogelijk, zo niet onmogelijk om te voorkomen. Deze reacties treden op bij wat we beschouwen als slechte of goede gebeurtenissen. Dat is onderdeel van ons en iets dat we moeten leren accepteren en herkennen.
Leer te pauzeren
Hoe meer we oefenen om deze initiële reacties te herkennen, hoe beter we worden in het nemen van een pauze. Dit kan het moment zijn waarop anderen ons een stoïcijn noemen. Omdat we onszelf hebben getraind om te pauzeren en de rede toe te passen op de situatie. Dat zou onze actie bepalen en onze gemoedstoestand verbeteren. Maar die reactie is niet wat anderen als normaal zien. Ze denken dat we zijn afgesloten en de emoties hebben genegeerd. Maar ondertussen hebben we precies het tegenovergestelde gedaan. Hoe meer we oefenen en onze filosofie bij de hand houden, hoe beter onze reactie zal zijn. Diezelfde presentatie zal dan gewoon dat worden; een presentatie. En zolang we ons best doen, kan er niets slechts met ons gebeuren. En onze gemoedsrust blijft intact.
Het nemen van die pauze is waar we willen beginnen. Het kan zo eenvoudig zijn als diep ademhalen, of je hebt wat meer tijd nodig. Maar voordat we overgaan tot actie, moeten we ervoor zorgen dat we niet geregeerd worden door diezelfde emotie. Zo ja, dan geven we terug wat we hebben ontvangen. Dit zal ons niet toestaan een beter persoon te zijn en zal onszelf en anderen schaden. Het verminderen van de tijd die we nodig hebben voor die pauze draait allemaal om oefening. Het vinden van de beste manier die voor jou werkt.
Het nemen van die pauze is waar we willen beginnen. Het kan zo eenvoudig zijn als diep ademhalen, of je hebt wat meer tijd nodig. Maar voordat we overgaan tot actie, moeten we ervoor zorgen dat we niet geregeerd worden door diezelfde emotie. Zo ja, dan geven we terug wat we hebben ontvangen. Dit zal ons niet toestaan een beter persoon te zijn en zal onszelf en anderen schaden. Het verminderen van de tijd die we nodig hebben voor die pauze draait allemaal om oefening. Het vinden van de beste manier die voor jou werkt.
Een wandeling maken of naar wat muziek luisteren kan helpen om rustig te worden. Maar het is beter om onszelf even te verwijderen van de bron van de emotie. Voor zowel negatieve als positieve emoties moeten we deze pauze toepassen. Het winnen van de loterij kan ons in een wereld van pijn brengen als we niet onderzoeken wat dit voor ons en ons leven betekent.
Leer te pauzeren en te reflecteren
De sleutel is om te leren pauzeren en te reflecteren voordat we handelen vanuit een emotionele staat. Door een moment te nemen om onze gevoelens te herkennen, de situatie af te wegen en vervolgens met een kalm gemoed te reageren, kunnen we ons gedrag bepalen in plaats van overgeleverd te zijn aan onze impulsen.
Met oefening kunnen we dit reflectiemoment steeds korter maken, totdat we in staat zijn om bijna direct een evenwichtige beoordeling te maken. Op deze manier behouden we onze gemoedsrust en handelen we naar ons beste vermogen vanuit een plaats van rede en deugdzaamheid.
De Stoïcijnen waarschuwen ons voor het gevaar van ongefilterde emoties die ons kunnen overweldigen en leiden tot destructief gedrag. Maar door onze gevoelens te aanvaarden, te pauzeren en met een kalm gemoed te handelen, kunnen we ze juist gebruiken als een kracht die ons inspireert tot rechtvaardige en zinvolle daden.
De echte oorsprong van emoties
Nu we rustiger en redelijker zijn, kunnen we beginnen met ons onderzoek. Hoe beginnen we dit onderzoek? Laten we eerst kijken naar wat deze indruk bij ons veroorzaakt. De eerste stap is om te bepalen of het binnen onze controle valt of niet, zoals Epictetus ons laat zien. Het antwoord kan tweeledig zijn. De trigger kan extern zijn, maar wat er een mening over vormt, is onze geest. Beide aspecten moeten worden bekeken. We beginnen met het externe aspect: wat er gebeurt, interacties met anderen. Of deze gebeurtenissen goed of slecht zijn, bepalen wij zelf. Onze meningen, die van onszelf zijn, zullen een oordeel vormen. Dit zal dan een emotie triggeren. De combinatie van de twee kan ons waardevolle informatie geven.
Dit is het moment waarop we vragen moeten stellen. Geen vragen als “Waarom overkomt mij dit?”. Dat helpt niet. We moeten ons afvragen waarom dit ons op deze manier beïnvloedt. Bijvoorbeeld: “Mijn baas gaf me niet de promotie die ik wilde en waarvan ik dacht dat ik die verdiende. Ze koos iemand anders. Waarom wilde ik deze stap omhoog maken? Is het vanwege het geld, prestige of iets anders?” Dit zal leiden tot meer vragen. “Waarom heb ik meer geld nodig? Wat is de behoefte aan status?” Als we eerlijk genoeg zijn tegen onszelf, kunnen we vraag na vraag stellen om te achterhalen wat de echte oorsprong is.
Een emotie die zich aan de rede heeft overgegeven, wordt tot rust gebracht
Het is dus zeker niet waar dat Stoïcijnen geen emoties willen ervaren of dat ze deze blokkeren. Hoe zij omgaan met woede, angst, geluk, liefde, etc. is door ze te onderzoeken en er de rede op toe te passen. Als we ze verwerpen of bestrijden, geven we ze meer macht over ons. Maar als we leren ze te accepteren als onderdeel van onszelf en uitzoeken waar ze vandaan komen, kunnen we de controle terugkrijgen.
“Om deze reden is het beter om ons verdriet te overwinnen dan om het te misleiden; want zodra het is verdwenen, verleid door pleziertjes of boeiende bezigheden, staat het weer op en verzamelt nieuwe kracht voor zijn woede uit zijn eigen rust; maar elk verdriet dat zich aan de rede heeft overgegeven, wordt voor altijd tot rust gebracht.”
Seneca, Dialogen en essays, Troost voor Helvia, 17
“Vrij zijn van passie en toch vol liefde.”
Het onderzoeken van deze emoties kan een moeilijke en confronterende reis zijn. Maar het is een noodzakelijke reis. Alleen wanneer je jezelf kent en accepteert, kun je een solide basis voor zelfgroei creëren. We moeten eerlijk zijn tegen onszelf en ervoor zorgen dat onze acties overeenkomen met wat we ontdekken terwijl we verder gaan. Vrede vinden begint van binnenuit. Deze verkenning moet komen vanuit een punt van zelfliefde. We doen dit om de impact die onze emoties op ons hebben te verminderen. Dit zal leiden tot een consistenter en rustiger leven. De moeilijke ontmoetingen met onszelf moeten worden benaderd vanuit dit oogpunt, vanuit het idee dat dit ons een beter persoon zal maken. Voor onszelf en daarna ook voor de samenleving. Herinner de les die Marcus Aurelius leerde van Sextus, wanneer je jezelf in een moeilijk moment bevindt.
“Onderzoek en analyseer, met begrip en logica, de principes waarnaar we zouden moeten leven. Geen woede of andere emoties tonen. Vrij zijn van passie en toch vol liefde.”
Marcus Aurelius, Meditaties, Boek 1.9
Omarm je emoties
Het is onze plicht aan onszelf om nieuwsgierig te zijn naar wie we zijn. We moeten leren deze vragen en bevindingen te omarmen. Alleen wanneer we echt weten wie we zijn en waarom bepaalde dingen ons beïnvloeden, kunnen we leren in vrede met onszelf te zijn. Dat zijn de eerste principes van waaruit we handelen. Als we het juiste voorbeeld willen stellen en op de juiste manier willen bijdragen aan de samenleving.
Handelen vanuit rede en logica zal ons leiden. Als we onze emoties de controle laten overnemen, zijn we eraan verloren. We moeten ze ook niet bestrijden. Ze zijn onderdeel van ons en gevormd gedurende onze jeugd tot nu. We moeten leren ze als zodanig te accepteren. Ze zullen ons op deze manier sterker maken en ons voorbereiden op toekomstige gebeurtenissen die onze rust kunnen verstoren. Accepteer en werk aan je emoties omdat ze zijn wie je bent.
Geraadpleegde Bronnen
The Stoic Monastic: Taiwanese Buddhism and the Problem of Emotions – Onderzoek naar de raakvlakken tussen stoïcisme en het boeddhisme in Taiwan, met een focus op hoe beide tradities omgaan met emoties.
The Stoics on the Mental Mechanism of Emotions: Is There a “Pathetic Syllogism”? – Analyse van het stoïcijnse begrip van emoties en het concept van een “pathetisch syllogisme” dat hun mechanisme verklaart.
Stoicism Defeats Burnout – Studie die aantoont hoe stoïcijnse praktijken kunnen helpen bij het overwinnen van burn-out door negatieve emoties te beheersen.
The Stoics on Hope and Fear: How to Be a Politically Engaged Stoic – Onderzoek naar hoe stoïcijnse filosofie hoop en angst benadert en hoe deze inzichten kunnen helpen bij politieke betrokkenheid.
The Stoic Romanticism and the Ethics of Emotion by Jacob Risinger (review) – Recensie van Jacob Risinger’s boek over de romantiek van het stoïcisme en de ethiek van emoties.
The Emotional Life of the Wise – Studie die onderzoekt hoe wijze personen hun emotionele leven beheren volgens stoïcijnse principes
Veelgestelde Vragen
Wat is het stoïcisme?
Stoïcisme is een filosofische stroming uit het oude Griekenland en Rome die nadruk legt op zelfbeheersing, rationeel denken en het accepteren van het lot.
Hoe definieerden de Stoïcijnen emoties?
De Stoïcijnen definieerden emoties als reacties op verkeerde oordelen, waarbij natuurlijke initiële reacties (‘eerste bewegingen’) niet als emoties werden beschouwd.
Hoe kunnen we onze emoties beheersen volgens de Stoïcijnen?
Volgens de Stoïcijnen kunnen we onze emoties beheersen door ons oordeel te gebruiken om eerste reacties te accepteren en rationeel te kaderen, zodat ze geen destructieve emoties worden.
Waarom vonden de Stoïcijnen het belangrijk om emoties te beheersen?
De Stoïcijnen vonden het belangrijk om emoties te beheersen om destructieve impulsen te vermijden, waardoor we rationeel en deugdzaam kunnen handelen en innerlijke rust behouden.
Wat is de dichotomie van controle in het stoïcisme?
De dichotomie van controle is het stoïcijnse principe dat stelt dat we ons moeten concentreren op wat we kunnen beheersen (onze gedachten en acties) en moeten accepteren wat we niet kunnen beheersen (externe gebeurtenissen).
