Hallo, mijn naam is Suzanne Seymour.
Ik ben een gediplomeerd verpleegkundige die op 12-jarige leeftijd een bijna-doodervaring had. Ik zou deze zeer persoonlijke en intieme ervaring graag delen, in de hoop dat jullie er iets moois uit halen. Het is niet makkelijk om erover te praten, maar met alle liefde in mijn hart wil ik het toch graag vertellen.
Ik had een vreselijk en bizar ski ongeluk met mijn familie. We waren in een skichalet. Ik droeg een lange bruine en witte sjaal die ik dubbel had geknoopt. Ook droeg ik een paar tweedehands rode ski’s en skischoenen. We wandelden naar een skipiste. Om een lang verhaal kort te maken, mijn sjaal raakte verstrikt in de sleeplift, waardoor ik werd opgehangen. Mijn nek brak en beide slapen werden verbrijzeld. Als verpleegkundige met vele jaren ervaring kan ik je vertellen dat dit eigenlijk niet te overleven is.
Ik heb een absoluut wonderbaarlijke genezing meegemaakt. Nadat ik wakker werd en besefte dat mijn nek was gebroken, herinner ik me dat het een erg koude dag was, een sneeuwstorm. De sleeplift die mij de heuvel optrok, werd niet bewaakt en er waren geen veiligheidsvoorzieningen. Ik ben de hele lengte meegesleept terwijl ik aan mijn sjaal hing en ik botste tegen de cabine van de machine.
De onbeschrijfelijke ervaring
Ik werd wakker en herinner me dat ik even om me heen keek. Ik werd overspoeld door emoties. Ik herinner me dat ik even om me heen keek en het was alsof iets mijn aandacht trok naar de zijkant waar ik naartoe keek. Er waren bossen met berkenbomen en dennenbomen. Ik dacht: “Waarom heb ik het niet koud?” Toen ik daar keek, kwam er een prachtig, onwerelds, onbeschrijfelijk licht door het bos en de berkenbomen. Het had prachtige gouden en witte stralen. Ik zag een schaduw, een figuur, op me afkomen. Het was zo troostend. Ik dacht: “Wauw, ik heb het niet koud. Ik heb het heel warm.” Misschien is het mijn vader en mijn familie die komen. Achter hem waren nog twee andere figuren. Het bovenaardse figuur had dit licht en het licht kwam echt van het figuur. Het licht was zijn licht. Het licht verlichtte en liet me weten dat het allemaal om het leven ging. Het ging over energie. Het was als vreugde, geluk, troost en veiligheid.
Ik voelde me gered en ik wist, het was alsof ik alles wist, dat alles goed zou komen op de een of andere manier. Toen hij naderde, verwelkomde ik hem onmiddellijk, wat erg ongewoon is gezien het feit dat het een vreemde is. Hij kwam naar me toe en knielde neer. Hij toonde me zijn handen en ik voelde deze warmte. Het was midden op een besneeuwde dag. Ik wou dat ik meer woorden had voor die warmte, maar de kracht die ik op dat moment leerde kennen, die grote liefde en die warmte, dat was de grootste kracht die ik ooit in mijn leven heb gevoeld. Het was een positieve kracht. Deze kracht was vol liefde en ik leerde dat dat de schepping was. Al deze informatie kwam door dit licht. Al deze informatie kwam door en verbond zich met mijn hart. Ik voelde een volledige verbinding en een volledig begrip dat dit wezen hier was om lief te hebben, te scheppen en te genezen, en om me te omarmen. Ik wist dat hij alles over me wist. Ik voelde het. Hij liet me op dat moment weten wie hij was en hij zei dat hij Jezus was. Ik wist niks van religies, maar ik begreep precies wie hij was. Hij liet me de hele essentie van hem zien. Het was overweldigend. Ik lette niet zozeer op hoe hij eruitzag, maar meer op het gevoel, de liefde, de genezing en de vriendelijkheid.
De terugkeer naar mijn lichaam
Mijn lichaam was helemaal verwrongen, liggend op de grond. Hij legde zijn armen onder me en ik voelde me omarmd en gedragen. Ik had niet het gevoel dat ik mijn lichaam verliet. Ik voelde me gewoon gered en dat ik naar huis ging. Ik denk dat de communicatie het best omschreven kan worden met het woord telepathisch, zoals we dat nu kennen. Maar deze kracht gaat ons ontwikkelingsvermogen te boven. Het is een verbinding die tot in de cel voelbaar is. Je voelt je volledig gekend. Je weet waar je naartoe gaat. Je weet dat je veilig bent en dat alles goed komt. Ik herinner me dat ik werd opgetild. Omdat ik nog jong was, herinner ik me dat ik naast Jezus nog twee andere wezens zag. De een was langer en de ander korter. Ze waren gekleed als krijgers, bijna als gladiatoren. Ik herkende de kleding niet. De een struikelde een beetje. Ze moesten me lachen om hun gedrag. Het was een beetje kluchtig en dwaas en het deed me giechelen. Op dat moment pakte Jezus me op in zijn armen.
Ik wist niet dat we als het ware aan het vliegen waren. Ik voelde alleen dat er aan de ene kant en aan de andere kant vleugels waren. Hij hield me vast. Ik hoorde een vreselijke schreeuw. Ik keek naar beneden en zag aan de voet van de skipiste dat het mijn vrede verbrak. Ik was zo vredig. Ik hoorde deze schreeuw en het was mijn moeder. Ze stond aan de voet van de heuvel. Ik besefte dat we tot op zekere hoogte waren verheven. Ik had een ander uitzicht waardoor ik kilometers ver kon kijken. Het was eindeloos. Ik kon zien wat er helemaal onderaan de heuvel gebeurde, terwijl wij bewogen. Ik voelde hetzelfde in mijn lichaam. Ik voelde me goed. Ik voelde me bij iemand die onvoorwaardelijk van me hield en alle details over me wist. Ik voelde dat hij me elk antwoord zou geven of alles wat ik persoonlijk moest weten. We kwamen aan. Er was een prachtige plek. Er waren glooiende heuvels en bomen. Ik herinner me een weide. Het was een weide met alleen paarse, gele en witte bloemen. Die vielen me echt op. Het waren de mooiste wilde bloemen van paars, geel en wit.
Een betekenisvolle terugkeer
Later in mijn leven had dit betekenis. Toen ik tijdens mijn bevalling het moeilijk had, zeggen ze dat je een plek moet zoeken die je gelukkig maakt. Ik ga altijd terug naar de paarse, gele en witte weide. Op die weide werd me iets getoond. Ik had namelijk gevraagd of ik terug kon gaan om mijn moeder te helpen. Was dat mogelijk? Ze verwachtten me niet. Ik voelde dat hij nieuwsgierig was waarom ik dat zou willen, vooral omdat ik wist dat ik de dood onder ogen had gezien en de vreselijke pijn had doorstaan. Hij was dus nieuwsgierig waarom ik terug zou willen. Ik had gewoon het gevoel dat ik dat moest en ik wilde dat gewoon beantwoorden. Maar ik respecteerde en wist dat hij alwetend was en dat er een systeem was, een universum dat zo enorm en gevuld was met zo veel. Ze bespraken het. Er kwam een groep op me af die bijna gleed. Ik zag nooit hun gezichten, maar het waren wezens. Ze hadden allemaal een soortgelijke kleur, een soort mantel aan. Ik begon te zien dat dit een georganiseerde plek was, van werk en dat alles een doel had.
Iedereen had een doel. Ze lieten me weten dat er zo veel informatie stroomde dat alles met elkaar verbonden was, dat alles wat leeft, dat het leven zelf de essentie was. Er was zo veel leven daar. Ze lieten me weten dat het gaat om het leven, leven en schepping, en dat alles wat positief is, verbonden was met dit wezen dat me zijn naam vertelde en me droeg. Ik was overweldigd door de liefde die mijn hart vulde. Elke hoek van mijn hart voelde vol. Ik bracht die tijd door met wachten om te weten of ik terug zou kunnen keren. Die groep mensen of wezens, ze zagen eruit alsof het mensen waren, maar het waren wezens. Ze waren erg intelligente wezens. Jezus was zo geduldig. We wachtten gewoon samen. Ik wist dat als de gelegenheid zich voordeed, als het het juiste was als onderdeel van een groter geheel, dat het dan zou gebeuren, of niet. Ik wist het niet zeker. Toen kwam er een moment waarop er een andere groep langskwam. Steeds meer wezens. Uiteindelijk kon ik zien hoeveel er was dat ik moest zien. Ik besefte dat het buitengewoon perfect was. Alles had zin en alles had liefde en een doel.
De terugkeer naar het aardse leven
Er kwam een moment waarop er een soort bergketen was. Het leek een soort formatie te zijn. Er was een gouden licht dat werd aangewakkerd. Over dat licht kwam er een gouden, ik dacht dat het een hand was, maar het was zo groot als de Mount Everest. Ik weet het niet, het was gewoon enorm. Dit licht kwam en het verbond zich met Jezus. Hij en het licht verbonden zich. Het volgende wat ik wist, was dat ze vroegen of ik het zeker wist, want er is hier pijn, op aarde. Of ik het zeker wist. Ik zei ja. Ik werd teruggebracht naar mijn lichaam. Mensen vragen me of ik wist dat ik een keuze had. Ik voelde me vereerd en gerespecteerd. Ik voelde dat alles een betekenis had. Ik begreep niet hoe dit alles werkte. Ik had dit ongelooflijke vertrouwen dat mijn hele leven bij me is gebleven. Het is alsof het me elke dag laat weten dat je dit vertrouwen kunt hebben. Het is zo wonderlijk.
Ik keerde terug naar mijn lichaam, volledig genezen. Ik weet niet of ik op dat moment al genezen was. Dat weet ik pas achteraf. Maar ik werd blijkbaar al genezen teruggebracht naar mijn lichaam. Ik had veel bloed en veel zwelling in beide slapen. Ik herinner me dat ik een gevoel in mijn borst had. Ik voelde dat het was alsof er een duif in zat. Ik noemde het een duif. Het was een deel van Christus dat me nu zou helpen. Hij zei: “Ik zal je nooit verlaten en ik zal er altijd zijn.” Die aanwezigheid wil je nooit meer kwijt. Het is boven alle liefde. Het is zo overweldigend en het vult je hele lichaam. Ik was terug in mijn lichaam. Ik herinner me dat hij er ineens weer was. Hij knielde weer naast me. Ik heb me altijd afgevraagd wanneer de genezing precies gebeurde. Als verpleegkundige heb ik me dat altijd afgevraagd. Het volgende wat ik hoorde was de schreeuw van mijn moeder. Mijn vader kwam aangerend met enkele vrijwillige hulpverleners. Ze brachten me naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Toen ik bijkwam, herinner ik me dat mijn moeder zei: “Met wie was je aan het praten? Wie was er bij je? Er was iemand bij je hierboven.” Ik was helemaal alleen daar.
Een leven vol wonderen
Ze berekenden dat het waarschijnlijk 45 minuten had geduurd. Het is het meest wonderbaarlijke dat me ooit is overkomen. Nou, dat is niet helemaal waar, want na deze ervaring zie ik overal en elke dag wonderen. Ik ben zo afgestemd op alle wonderen en sta er open voor. Toen vertrok de aanwezigheid. Ik wist dat het God was. Ik wist dat we een God hebben en ik wist dat we meer liefde en steun hebben. Ik ben echt terug gestuurd om het te delen. Het heeft me lang gekost om het te doen. Na die ervaring had mijn moeder me gevraagd er niet over te praten. Ze was bang dat mensen het zouden kleineren of proberen te verdraaien. Ze zei dat ik het voor mezelf moest houden, het heilig moest houden. Ze wilde niet dat de wereld het voor me zou vernietigen. Ik vertrouwde mijn moeder. Toen we in het ziekenhuis aankwamen, waren de artsen op de eerste hulp geschokt door mijn verwondingen en dat ik kon praten en ademen. Mijn ruggenmerg was duidelijk gebroken en nu was het zo veel beter genezen. Het bleef maar genezen. Er kwamen veel nonnen kijken, want het bleek een katholiek ziekenhuis te zijn. Ze waren betoverd en wilden het in het ziekenhuis documenteren, maar mijn ouders vroegen om dat niet te doen. Ze wilden dat ik een normaal leven zou leiden.
Ze hadden de mogelijkheid om de skipiste aan te klagen, maar dat deden ze niet. Ze wilden niet dat ik het trauma opnieuw zou beleven. Dat was wat ze het belangrijkste vonden. Maar eerlijk gezegd is de grootste impact geweest dat ik weet dat er leven na de dood is, dat er altijd leven is, en hoe kostbaar het leven hier is. Door de ervaring werd ik doordrenkt met dat licht. Ik werd doordrenkt met gouden informatie. Ik heb geleerd dat elk grassprietje, elke zonsopgang, zonsondergang, alles wat leeft, dat alles een doel heeft, dat alles verbonden is. Er is vreugde en overvloed aan liefde beschikbaar. Je hoeft het alleen maar te vragen. Het is het meest echte dat ik ken.
Mijn vinger landde op verpleegkunde
Mijn ervaring heeft me geholpen om verpleegkundige te worden. Ik was 12 jaar, dus op de middelbare school vroegen ze wat ik wilde worden. Ik haalde een boek met alle verschillende beroepen. Ik bad en vroeg het. Ik sloot mijn ogen en ging met mijn vinger door het boek. Waar mijn vinger landde, dat zou ik gaan doen. Mijn vinger landde op verpleegkunde en dat ben ik geworden. Ik ben het blijven doen, ook al was het een moeilijk beroep. Ik was namelijk erg gevoelig na die ervaring. Ik vond mijn doel in het genezen. Ik was genezen en ik leerde dat ik kon helpen met genezen. Ik vond die aanwezigheid, die liefde en het licht van God in iedereen. Ik vond het in zoveel wonderen, en hoe de artsen werken. Ik vind het zo fijn om te zien wanneer mensen hen laten gebruiken voor de schepping. Ik leerde wat negatief is en wat anders is geschapen. We mogen hier namelijk dingen scheppen. Als het negatief of destructief is, weet ik dat het niet van de liefde van de meester-schepper komt.
Als je een glimp wilt zien van wat ik heb gezien, dan zit de levenskracht in de natuur, in baby’s, overal waar leven en liefde is en een hart dat open staat. Je kunt die levenskracht vinden in vriendelijkheid en in dienstbaarheid. Ik zie zo veel mensen in dienstbaarheid en er is een doel. Ik heb ontdekt dat er een doel is in iedereen en alles. Groot en klein zijn irrelevant, het gaat allemaal om het doel. Met alle liefde in mijn hart hoop ik dat ik die bron die beschikbaar is heb kunnen overbrengen. Ik heb ook veel over liefde geleerd. We zijn hier om te leren over liefde. Hij heeft me laten weten dat hij je niet dwingt om iets te doen. Hij vindt het geweldig om te zien wat je doet, wat je creëert en hij steunt je graag als je richting nodig hebt. Je kunt het vragen en je plan zal zich ontvouwen en je leven zal zich ontvouwen. Het is zo fijn om contact mee te maken en er een band mee te hebben.
Ware liefde
Ik deel graag de vreugde. Het is in mijn leven geweest, bij belangrijke beslissingen in het leven, maar ook bij onbenullige dingen. Ik vind het heerlijk om die relatie te delen. Ik heb die relatie altijd onderhouden omdat ik dat wil. Dat is ware liefde, als je het wilt, als je ernaar op zoek bent en als je het kunt hebben. Hij houdt van iedereen en heeft iedereen geschapen. Zoek naar liefde en al die mooie dingen, en er zullen wonderen gebeuren. Ik ben een levend wonder. Ik was verlamd, en dat is helemaal verdwenen. Mijn hele gezicht was verminkt, en alles is verdwenen. In datzelfde jaar werd ik een turner. Kort daarna was ik erg atletisch. Ik heb een lieve man en prachtige kinderen. Ik schrijf het allemaal toe aan de zegeningen en ik tel de zegeningen elke dag. Ik hoop dat ik het verhaal recht heb gedaan. Ik heb het jaren geleden in een boek geschreven, in privé, omdat ik niet zeker wist of ik erover kon praten. Als je meer van het verhaal wilt weten, het heet “My Secrets From Heaven” van Suzanne Seymour.
Ook lezen:
Veelgestelde vragen
Wat is een bijna-doodervaring?
Een bijna-doodervaring is een intens persoonlijke en vaak spirituele ervaring die optreedt tijdens een levensbedreigende situatie. Het kan gevoelens van vrede, verbondenheid en inzicht in het leven brengen.
Hoe heeft deze ervaring Suzanne beïnvloed?
Suzanne’s bijna-doodervaring gaf haar een diep besef van liefde, leven en verbondenheid. Ze werd verpleegkundige en deelt haar verhaal om anderen te inspireren.
Wat was bijzonder aan Suzanne’s herstel?
Suzanne herstelde wonderbaarlijk van een gebroken nek en andere ernstige verwondingen, tegen alle medische verwachtingen in. Ze schrijft dit toe aan een goddelijke kracht en liefde.
Like ons op Facebook om meer artikelen zoals deze in je feed te zien verschijnen die je anders zou missen.
