Het is duidelijk dat er een sterke, zelfs bijna unanieme, wetenschappelijke consensus bestaat. Maar wat betekent dit precies en waarom lijken we zo blind geobsedeerd door wetenschappelijke consensus? Is het een goede zaak? Om een beter plaatje te krijgen gaan we even terug naar de 19e eeuw..
De geschiedenis van handen wassen in de medische wetenschap
Handen wassen is tegenwoordig zo ongeveer het eerste wat we van artsen horen als een van de beste manieren om ziektekiemen te verwijderen, ziektes te voorkomen en de verspreiding van ziektekiemen naar anderen te voorkomen.
Maar zoals sommigen van jullie misschien al weten, was handen wassen niet altijd de wetenschappelijke consensus in de geneeskunde. Vooral is het zeer verrassend dat er zoveel weerstand was tegen het idee van handen wassen in de 19e eeuw.
Ignaz Semmelweis, een Hongaarse arts, werkte in een ziekenhuis in Wenen. Hij observeerde een situatie waarin gezonde vrouwen het ziekenhuis binnenkwamen om te bevallen en bijna een op de vijf stierf aan kraamvrouwenkoorts.
Dit in vergelijking met een significant lager sterftecijfer in de aangrenzende verloskundige afdeling. Geïntrigeerd door dit verschil merkte Semmelweis op dat artsen en medische studenten vaak van autopsies in het ene deel van het ziekenhuis naar het bevallen op de volgende afdeling gingen, zonder hun handen te wassen.
De ontdekking van Semmelweis
Semmelweis hypothetiseerde dat handen wassen de overdracht van schadelijke ziektekiemen kon voorkomen. Toen hij een strikt handenwasbeleid implementeerde onder artsen en verpleegkundigen in zijn ziekenhuis, daalde het sterftecijfer op de kraamafdeling van 18 tot ongeveer 1 procent.
We weten nu allemaal dat we onze handen moeten wassen, en ik zou willen kunnen zeggen dat de leden van de medische gemeenschap enorm dankbaar waren voor de bijdragen van Dr. Semmelweis. Maar zo eindigt het verhaal niet. Als je probeert tegen de autoriteit in te gaan, maak je vijanden.
Het conflict met de medische gemeenschap
Dr. Semmelweis maakte vijanden in de medische gemeenschap. De artsen voelden dat hun professionele status werd uitgedaagd en ondermijnd. In plaats van veranderingen door te voeren, lanceerden ze een volledige lastercampagne tegen Semmelweis, verspreidden ze valse geruchten over zijn geloofwaardigheid en geestelijke gezondheid, totdat hij in diskrediet werd gebracht en uiteindelijk volledig werd verbannen uit zijn beroep.
Na een zenuwinzinking in 1865 werd hij opgenomen in een gesticht waar hij stierf, een paria, op de leeftijd van 47. Dit verhaal is geen aanval op de medische gemeenschap als geheel. Ik wil vooral de verontrustende parallellen en de gebrekkige manieren waarop ik denk dat het moderne establishment, de wetenschappelijke en medische gemeenschap, consensus bereikt en afdwingt, benadrukken.
Het ASCH experiment over conformiteit
Het Asch-experiment, onder leiding van Solomon Asch, was een beroemd groepsdruk experiment dat was ontworpen om te testen hoe we reageren op groepsdruk en conformiteit. Wordt de mening en de individualiteit van een proefpersoon beïnvloed door de mening van de groep? Bezwijken we massaal onder groepsdruk?
Groepsconformiteit: De resultaten van de experimenten toonden aan dat individuen geneigd zijn om zich aan te passen aan de mening van een groep, zelfs als het in strijd is met hun eigen perceptie en oordeel. Ongeveer 75% van de deelnemers conformeerde zich op zijn minst eenmaal met de onjuiste meerderheid.
Sociale druk: De experimenten benadrukten de invloed van sociale druk op individueel gedrag en besluitvorming. Veel deelnemers waren bereid hun eigen waarnemingen te negeren om overeenstemming te bereiken met de groep.
Behoefte aan acceptatie: De resultaten van de experimenten suggereerden dat de behoefte om geaccepteerd te worden en aardig gevonden te worden een sterke motivator kan zijn om te conformeren, zelfs als dat betekent dat men de realiteit onjuist vertegenwoordigt.
Angst voor afwijzing: De angst voor afwijzing of het buitenbeentje zijn kan ook een rol spelen in de neiging van een individu om zich te conformeren aan de groepsnormen. Dit was duidelijk bij de deelnemers die kozen voor de onjuiste antwoorden, alleen maar om niet af te wijken van de groep.
Invloed van autoriteit: De experimenten toonden ook de invloed van autoriteit op groepsconformiteit. In dit geval fungeerde de experimentator als de autoriteit, en zijn aanwezigheid leek het conformiteitspercentage te verhogen.
Onzekerheid en twijfel: De experimenten brachten ook de menselijke neiging aan het licht om twijfel en onzekerheid te vermijden. Zelfs wanneer de juiste keuze duidelijk was, waren sommige deelnemers nog steeds geneigd om met de groep mee te gaan uit angst om een fout te maken.
Gebrek aan kritisch denken: Tot slot suggereerden de experimenten dat groepsconformiteit het kritisch denken kan belemmeren. De deelnemers die zich aanpasten, negeerden hun eigen waarnemingen en beoordelingen, wat wijst op een gebrek aan kritische beoordeling van de situatie.
Het Asch-experiment is vele malen herhaald en de resultaten zijn steeds opnieuw bevestigd. We zullen ons aan de groep conformeren, we zijn erg sociale wezens.
In de loop van de proeven ging gemiddeld ongeveer een derde van de deelnemers die in deze situatie werden geplaatst, mee en conformeerde zich aan de duidelijk onjuiste meerderheid in de proeven. En ongeveer 75 procent van de deelnemers conformeerde zich ten minste een keer aan de groep.
We zijn ons zeer bewust van wat de mensen om ons heen denken. We willen aardig gevonden worden, we willen niet gezien worden als een blok aan het been, dus we zullen met de groep meegaan, zelfs als we niet geloven wat mensen zeggen.
Ik weet niet wat ik zou hebben gedaan. Ik zou echt graag willen zeggen dat ik die rebelse vrijbuiter zou zijn, maar ik weet het niet, ik ben tenslotte ook maar een mens.
Doortrekken naar medische wetenschappers
Maar stel je nu een scenario voor waarin elk van die deelnemers wetenschappers zijn en er drie lijnen zijn die een mogelijk resultaat vertegenwoordigen van een onderzoek bedoeld om de werkzaamheid van, zeg, een nieuw medicijn te valideren of te ontkrachten.
Maar dit keer is iedereen betaald en sterk gestimuleerd om een specifieke lijn te kiezen. Dat is hoe moderne wetenschap, specifiek in veel farmaceutische onderzoeksproeven, tot consensus komt.
Verkeerde prikkels in de wetenschappelijke gemeenschap
Vinay Prasad, een praktiserend hematoloog-oncoloog en professor aan de Universiteit van Californië, San Francisco en vriend van de show, praat over de verkeerde prikkels die de wetenschappelijke gemeenschap hebben geïnfecteerd.
Het probleem is niet dat we niet weten wat de juiste manieren zijn om de vragen te beantwoorden. We kennen de juiste manieren, maar het systeem heeft verkeerde prikkels. Hoe meer je mensen kunt laten geloven dat jouw ding mensen helpt, hoe meer geld je kunt verdienen.
Het National Institutes of Health, de NIH, is het belangrijkste bureau van de Amerikaanse overheid dat verantwoordelijk is voor biomedisch en volksgezondheidsonderzoek.
De vermeende missie is om fundamentele kennis te zoeken over de aard en het gedrag van levende systemen en de toepassing van die kennis om de gezondheid te verbeteren, het leven te verlengen en ziekte en invaliditeit te verminderen.
Voordelen
- Het biedt een gevestigde basis voor beleidsbeslissingen en openbaar begrip.
- Het kan de betrouwbaarheid van wetenschappelijke bevindingen vergroten.
- Het stimuleert onderzoek door bepaalde richtingen aan te geven.
- Het bevordert een coherente en consistente communicatie over wetenschap.
Nadelen
- Het kan innovatieve ideeën en contrasterende hypothesen onderdrukken.
- Het kan te rigide worden en stagnatie in onderzoek veroorzaken.
- Het kan verkeerd worden gebruikt of misbruikt in politieke of sociale debatten.
- Het kan het publiek misleiden als de consensus verandert op basis van nieuwe informatie.
NIH en geheime betalingen
Maar tot het punt van Prasad, werd onthuld door Adam Andrzejewski van Open The Books, een openbare waakhondgroep, dat het NIH-leiderschap en 2400 van zijn wetenschappers in de afgelopen 12 jaar 1,4 miljard dollar aan geheime royalty’s hebben ontvangen van farmaceutische bedrijven en andere winstgevende ondernemingen. Elk van die individuele betalingen royalties heeft de schijn van een belangenconflict.
Anthony Fauci, de voormalige directeur van het National Institute of Allergy and Infectious Diseases en de best betaalde federale bureaucraat, ontving in die periode 23 royaltybetalingen. Francis Collins, NIH-directeur van 2009 tot 2021, ontving 14 betalingen. Clifford Lane, de plaatsvervanger van Fauci bij de NIAID, ontving acht betalingen. Maar zoals het er nu voor staat, heeft het NIH de federale Freedom of Information Act-wet getrotseerd, dus we weten eigenlijk niet wie de royaltybetalingen zijn en hoeveel er is betaald.
De invloed van belangenconflicten
Anna Jessica noemt het een belangenconflict; Rand Paul impliceerde vrijwel regelrechte corruptie. Ik zou het zelf gewoon een misdaad noemen. Pfizer’s covid-19 vaccin, Comirnaty, is ontwikkeld uit technologie die is gelicenseerd door de NIH.
Dit betekent dat NIH-onderzoekers, die vermoedelijk met overheidsgeld werkten op zoek naar wetenschappelijke waarheid, daadwerkelijk persoonlijk kunnen profiteren van de verkoop van dat product.
De NIH ontvangt tientallen miljoenen dollars van Pfizer aan royaltybetalingen. Dit is misschien niet toevallig, waarschuwde een voormalig professor aan de Harvard Medical School in een op-ed in The Washington Post.
Hij stelde dat een zorgvuldige lezing van de protocollen die worden gebruikt in de Pfizer en Moderna covid-19 vaccinproeven onthulde dat de proeven vanaf het begin waren ontworpen om te slagen. Dit zou hun effectiviteit waarschijnlijk overdrijven. Deze protocollen waren publiekelijk beschikbaar voor kritiek, maar vreemd genoeg hebben weinig mensen er ooit naar gekeken.
Waar leidt dit toe?
We moeten de manier waarop we naar de wetenschap kijken opnieuw beoordelen, specifiek hoe we consensus bereiken. Maar helaas zijn we hiervoor tot op zekere hoogte afhankelijk van de mensen die het meest worden beïnvloed door deze problemen.
Wetenschap is een onmisbaar instrument voor vooruitgang, maar het is gevoelig voor manipulatie en misbruik. Het is aan ons om dit te erkennen, te eisen dat degenen die ons bedienen hun verplichtingen nakomen, en om altijd te blijven vragen en uitdagen, ongeacht de consensus.
Geraadpleegde bronnen:
Ignaz Semmelweis – Wikipedia Titel: Ignaz Semmelweis
Asch’s Seminal Experiments Showed the Power of Conformity – Verywell Mind Titel: Asch’s Seminal Experiments Showed the Power of Conformity
- YouTube video: The FLAWS Of The Scientific Consensus | Breaking Points w/James Li
Veelgestelde Vragen
Wat zijn de valkuilen van wetenschappelijke consensus?
De valkuilen van wetenschappelijke consensus omvatten het onderdrukken van innovatieve ideeën, conformiteit aan groepsdruk, en beïnvloeding door belangenconflicten.
Waarom werd Ignaz Semmelweis’ ontdekking over handen wassen afgewezen?
Ignaz Semmelweis’ ontdekking over handen wassen werd afgewezen omdat het de gevestigde medische gemeenschap uitdaagde en hun professionele status bedreigde, wat leidde tot weerstand en lastercampagnes tegen hem.
Wat toont het Asch-experiment over groepsdruk?
Het Asch-experiment toont aan dat individuen geneigd zijn om zich aan te passen aan de mening van een groep, zelfs als het in strijd is met hun eigen perceptie en oordeel, vanwege sociale druk en de behoefte aan acceptatie.
Hoe beïnvloeden belangenconflicten de wetenschappelijke gemeenschap?
Belangenconflicten kunnen de wetenschappelijke gemeenschap beïnvloeden door de objectiviteit van onderzoekers te ondermijnen en resultaten te manipuleren in het voordeel van commerciële belangen, zoals gezien bij het NIH en farmaceutische bedrijven.
Wat kunnen we leren van de geschiedenis van wetenschappelijke consensus?
We kunnen leren dat wetenschappelijke consensus niet onfeilbaar is en dat kritisch denken en voortdurende evaluatie van gevestigde opvattingen essentieel zijn voor echte vooruitgang en waarheidsvinding.
Like ons op Facebook om meer artikelen zoals deze in je feed te zien verschijnen die je anders zou missen.
